Κοίτα πως πέρασαν τα χρόνια...

Εκεί γύρω στα δέκα χρόνια μου με θυμάμαι να πιάνω ένα τετράδιο και ένα μολύβι και να αρχίζω να δίνω ζωή στις σκέψεις μου. Ήταν οι δικές μου οι σκέψεις, οι δικές μου σκιές που τους έδινα χρώμα και φως. Άλλωτε βούλιαζα μαζί τους και άλλωτε γινόμουν απλά ένα με αυτές. Μη φανταστείς ημερολογία και τέτοια, όχι κάθε άλλο, δεν θα μπορούσα να κρατήσω ημερολόγιο, ήταν πολύ για μένα. Δεν ζωγράφισα ποτέ σαν παιδί, δεν το είχα, μόνο δύο συγκεκριμένες ζωγραφιές έκανα  και τίποτε άλλο, στα μαθήματα έπεφτε ξεπατικοτούρα ή βοηθούσε η μάνα μου. Το παιχνίδι ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας μαζί με το σχολείο, αλλά το γράψιμο ήταν το λιμάνι μου, το γράψιμο και η αγκαλιά του πατέρα μου.
Τον θυμάμαι να μου λέει, "βρε αλήτισσα πάλι γράφεις" τι γράφεις;" αχ ήταν τέτοια η χαρά μου που του τα έδειχνα και μετά περίμενα ή το χαμόγελό του ή εκείνο το ύφος στα πράσινα μάτια του να μου λέει " συνέχισε καλό είναι".

Κάπου γύρω στα δώδεκα το τετράδιο έγινε ντοσιέ και το μολύβι στυλό. Μεγάλωνα και μαζί με μένα μεγάλωνε και η λαχτάρα μου να γράφω. Πολλές φορές θυμάμαι να γράφω ακόμα και στο σχολείο. Αρκετές συμαθήτριες μου ζητούσαν να τους γράψω ερωτικά γράμματα για να τα δώσουν στους αγαπημένους τους, μη φανταστείς πως το έκανα το θεωρούσα φτηνό και αντιδρούσα ανάλογα.

Στην Γ' Γυμνασίου θυμάμαι την φιλόλογο να μπαίνει στην τάξη και να λέει πως θα γράφαμε διαγώνισμα τριμήνου  Έκθεση με θέμα ελεύθερο. Η μέρα ήταν μουντή θυμάμαι και άρχισε να βρέχει, το θέμα λοιπόν που διάλεξα να γράψω ήταν "Πως βλέπει ένας άνθρωπος την βροχή πίσω από ένα κλειστό παράθυρο", το μόνο εικοσάρι που είχα πάρει ποτέ στην έκθεση ήταν τότε. Βέβαια βίωσα και το εξής: Η καθηγήτρια πήγε την έκθεσή μου στον φαρμακοποιό της γειτονιάς της να την διαβάσει διότι δεν έβγαζε τα γράμματα χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχααα.... Τώρα που το καλοσκέφτομαι θα σου πω πως πάντα όποτε είχα έμπνευση έκανα περίεργα γράμματα, ακόμα και τώρα όταν γράφω κάτι μετά από την ένταση της έμπνευσης ο γιος μου με ρωτάει, " πόσες φορές την ημέρα να το παίρνω;" χαχαχαχαχα το σκατό κοροϊδεύει τη μάνα του.

Πάει τελείωσε το σχολείο και άλλα μετερίζια με πήραν και με σήκωσαν, αλλά πάντα η θεραπεία μου ήταν το γράψιμο, γραφομηχανή, χειρόγραφα, κασετοφωνάκια και μετά απομαγνητοφώνηση. Και κάπου εκεί ήρθε και ο υπολογιστής, πωωωωωωωωωωω φαντάσου καταφύγιο!!! Έγραφα ότι ήθελα, όποτε ήθελα και όπως ήθελα, " γιατί - θα μου πεις- με το τετράδιο δεν μπορούσες να το κάνεις αυτό;; μα και βέβαια θα σου πω, άλλο το πρωτόλειο και άλλο το επεξεργασμένο. Απλά με το πισί  δεν τα έχανα. Δεν μπορείς να φανταστείς τι χαρτάκια έχω βρει με σημειώσεις από τις μετακομίσεις που έχω κάνει...
Ξέρεις άλλοι άνθρωποι προτιμούν να ξαπλώνουν σε ένα καναπέ και να τα λένε σε κάποιον ειδικό, άλλοι γράφουν μουσική, άλλοι ζωγραφίζουν, ε ! εγώ γράφω, εμένα η ψυχοθεραπεία μου είναι το γράψιμο, είναι άλλο πράγμα να δίνεις ζωή στις λέξεις!!!
Σκέφτομαι πως οι λέξεις που χρησιμοποιώ είναι σαν σφαίρες μερικές φορές, απλά σαν εκπαιδευμένη εκτελέστρια θα πρέπει να βρώ τον σωστό στόχο. Κάπου είχα διαβάσει πως οι λέξεις έχουν έχθρα μεταξύ τους και πρέπει να τοποθετηθούν σωστά πάνω στις γραμμές για να σιγάσουν το πάθος τους.

Μην αναρωτιέσαι που τα βρίσκω, άλλα μπορεί να είναι μνήμες, άλλα μπορεί να είναι σκέψεις παλαβές, αλλά μπορεί να είναι η ανάγκη να επικοινωνήσω, άλλα μπορεί να είναι και δικές σου σκέψεις που απλά τις βλέπεις αποτυπωμένες μέσα από τα δικά μου χέρια. Ένα είναι σίγουρο πως αν κάποιος θα ήθελε να με καταδικάσει σε θάνατο αυτό θα ήταν να μου κόψει τα χέρια, να μην μπορώ να γράψω...

Ωχ μωρέ το βάρινα δεν νομίζεις;;;

Τώρα θα μου πεις όλα αυτά πρόλογος για να σε ευχαριστήσω που το blog μέσα σε εφτά μήνες έχει πέντε χιλιάδες (5000) προβολές και αναγνώσεις;; Μεταξύ μας η Μαρλού με βοήθησε και το έφτιαξα το blog διότι ήμουν του ασχέτου και εντελώς γωνία, ας είναι καλά το κορίτσι που μου έδωσε τα φώτα του την ευχαριστώ από καρδιάς. Ευχαριστώ και όλους εσάς που έρχεστε και αφήνετε το χνάρι σας στον διαδικτυακό κήπο μου. Δεν μου αρέσει να δίνω υποσχέσεις, ούτε να λέω μεγάλα λόγια που ξεφουσκώνουν μετά, αυτό που θέλω όμως να ξέρετε πως θα συνεχίσω να γράφω μιας και φαίνεται πως σας αρέσουν οι σφαίρες που πέφτουν...

Αλήτικους χαιρετισμούς
Ευχαριστώ......................