Από την Αρχή αν το θελήσεις...

... συνέχεια...

Από μικρός ο Μάρκος αρέσκονταν να πηγαίνει στο ποτάμι της περιοχής και να κολυμπάει, έτσι και εκείνη την ημέρα μόνο που είχαν πάει οικογενειακώς το ίδιο και οι γονείς του Δημήτρη, δεν ήταν και δύσκολα να πιάσουν αμέσως οι γονείς κουβέντα και τα αγόρια να παίζουν στην όχθη, κάποια στιγμή πάνω στο παιχνίδι ο Δημήτρης έκανε κάτι πολύ παράτολμο, ανέβηκε σε μια ιτιά και βούτηξε μέσα στο νερό. Οι γονείς περίμεναν να τον δουν να ξανανεβαίνει, τα δευτερόλεπτα ήταν αιώνες. Ο Μάρκος απλά κοίταγε και ζύγιαζε την κατάσταση, γύρισε και είδε τους γονείς να είναι έτοιμοι να βουτήξουν, δεν το σκέφτηκε καθόλου, με ένα αποφασιστικό νεύμα τους είπε να κάνουν πίσω, κατά ένα παράξενο τρόπο και οι τέσσερις γονείς έμειναν πίσω, βούτηξε στο νερό από την ίδια μεριά που είχε βουτήξει και ο Δημήτρης ποταμίσιο το νερό δεν θα μπορούσε να κολυμπήσει και ήρεμο δεν θα μπορούσε να τον παρασύρει, τον βρήκε, τον έπιασε, τον άρπαξε λες και έπιανε κάτι πολύτιμο και τον τράβηξε πάνω, στην προσπάθεια του αυτή και ταλαντεύοντας το σώμα του έγδαρε το στήθος του το κόψιμο ήταν τόσο βαθύ που κόντευε να λιποθυμήσει από τον πόνο, αλλά τον Δημήτρη τον έβγαλε έξω.

Μόλις τα δυο παιδιά ξάπλωσαν στην όχθη τότε μόνο ο Μάρκος έχασε τις αισθήσεις του, συνήλθε στο Νοσοκομείο, από τότε τα δυο παιδιά είναι αχώριστοι.

Το τηλέφωνο διέκοψε τις σκέψεις του

-         Λέγε

-         Πρέπει να ενημερωθείτε για κάτι

-         Σε ακούω

-         Πρόκειται για τον κο. Ευαγγελινό

-         Πες το

-         Βρέθηκε νεκρός το πρωί στο αυτοκίνητό του

-         Τι λες?

-         Μας ενημέρωσε πριν πέντε λεπτά η οικονόμος του

Έπεσε πίσω και χαλάρωσε τον κόμπο από την γραβάτα του ο Χρήστος νεκρός! Απίστευτο … σήκωσε το ακουστικό

-         Δημήτρη έλα λίγο σε παρακαλώ

-         Τώρα?

-         Ναι τώρα.

Τώρα τι γίνεται? Ο Χρήστος νεκρός.

-         Τι είναι ρε πάλι

Του κλώτσησε την καρέκλα

-         Κάτσε

-         Θα μου πεις?

-         Ο Ευαγγελινός είναι νεκρός

-         Τι? Δεν μιλάς σοβαρά?  δεν υπάρχει αυτό που λες έτσι?

-         Με ξέρεις να κάνω τέτοιες πλάκες? Πήρε η οικονόμος του τηλέφωνο, μου το είπε η Ντόρα μόλις

-         Καλά πως……

-         Τον βρήκαν νεκρό στο αυτοκίνητο του το πρωί

-         Και τώρα τι θα γίνει? Έχουμε του κόσμου τις δουλειές και εκκρεμότητες που θα βρω άλλο να προλάβει να ενημερωθεί …….

-         Τι λες ρε Δημήτρη εδώ πέθανε ο άνθρωπος και εσύ μου λες μαλακίες για οικονομικά και εκκρεμότητες? Σύνελθε τόσο πολύ έχεις διαβρωθεί? Τι άνθρωπος είσαι τελικά?

-         Φίλε μου αν σκεφτόμουν συναισθηματικά τίποτα από όλα αυτά που έχουμε καταφέρει δεν θα τα είχαμε, τίποτα από αυτά που έχεις σήμερα δεν θα τα είχες, λεφτά, αυτοκίνητα, επιχείρηση, όνομα, κατάλαβες? Όσο για το τι άνθρωπος είμαι άσε ρώτα με άλλη φορά όχι τώρα, τώρα έχουμε μια επιχείρηση να κοιτάξουμε που δυστυχώς πάει κατά διαόλου.

-         Τι εννοείς?

-         Εννοώ ότι το πλάνο που κάνατε με το μακαρίτη μας έχει βάλει μέσα γύρω στο ένα δις το οποίο αν δεν πραγματωθεί με τις ρήτρες και τους όρους που βάλατε, θα πρέπει να πληρώνουμε μέχρι τέταρτη γενεά για να το ξεχρεώσουμε, άσε που θα πάμε και μέσα, εσύ δηλαδή γιατί εγώ είμαι απλός οικονομικός, χαμογέλασε φαρδιά και τα μάτια του γυάλιζαν από κακία πίσω από τον χρυσό σκελετό των γυαλιών του

-         Αυτό θες Μήτσο? Να με δεις στον πάτο? Να με δεις στην φυλακή? Σε παρακαλώ πήγαινε έξω και κανόνισε τα της κηδείας του Ευαγγελινού, όλα τα έξοδα δικά μας, α και που είσαι μην τσιγκουνευτείς αυτός ο άνθρωπος ήταν μαζί μας τόσα χρόνια, όταν λέω τα πάντα το εννοώ.

Έκλεισε την πόρτα πίσω του και πλησίασε την Ντόρα,

-         Πρέπει να βγω για λίγο κανόνισε με το γραφείο τελετών την κηδεία του άχρηστου του Ευαγγελινού και κανόνισε και σικάτα αλλά και οικονομικά.

Ο Δημήτρης κατέβηκε στο υπόγειο γκαράζ και πριν μπει στο αυτοκίνητο μίλησε στο κινητό του

-         Σε δέκα λεπτά στο σημείο που ξέρεις.

Η Λεωφόρος ήταν γεμάτη από αυτοκίνητα, κόσμο, κόρναρε ξανά και ξανά σε λίγο θα ήταν στον προορισμό του,  ψιχάλες άρχισαν να πέφτουν και κάπου από το βάθος ακούγονταν βροντές. Το πανάκριβο σπορ αυτοκίνητο έστριψε απότομα, οδηγούσε λες και ήθελε να τιμωρήσει κάποιον, το ένα χέρι στο τιμόνι το άλλο στο λεβιέ των ταχυτήτων, οδηγούσε σαν τρελός, έφτασε, έπαιξε λίγο τα φώτα και περίμενε, είδε την απάντηση και σταμάτησε, η βροχή δυνάμωνε δεν βγήκε από το αμάξι, ο τύπος τον πλησίασε κατέβασε το τζάμι και του έδωσε ένα φάκελο

-         Έκανες καλή δουλειά πότε φεύγεις?

-         Σύντομα, είναι όλα?

-         Όλα όσα είπαμε

Τα άρπαξε και άρχισε να τα μετράει

-         Οκ, πάντα στην διάθεσή σου

-         Δεν θα σε ξαναχρειαστώ καμπούρη

-         Ε! μην το λες αυτό όλο και κάπου μπορεί να σου φανώ χρήσιμος μην ξεχνάς ότι έχεις και μια γυναίκα που μου έλεγες,

-         Αυτό καμπούρη θα το κάνω μόνος μου δεν θα χρειαστώ βοήθεια πάρε δρόμο τώρα

Ο καμπούρης ανέβηκε στην μηχανή του και χάθηκε – με σένα θα λογαριαστώ άλλη ώρα, τώρα προς το παρών προέχει ο άλλος… μονολόγησε μέσα από τα δόντια του.

 

.... συνεχίζεται ....         

 

Από την αρχή αν το θελήσεις

 

Θεσσαλονίκη…



Ο Μάρκος βημάτιζε σαν το αγρίμι στο κλουβί μέσα στο γραφείο του, πέρναγε και ξαναπέρναγε τα χέρια μέσα από τα πυκνά μαλλιά του, κράταγε τα αποτελέσματα στα χέρια του και δεν πίστευε στα μάτια του, έκανε τον κύκλο από το μεγάλο γυάλινο έπιπλο και πήγε μπροστά στην μπαλκονόπορτα τράβηξε το στορ και κοίταξε έξω. Κάπου είχε γίνει λάθος το ένιωθε, τα μάτια του ρουφούσαν την ηρεμία του Θερμαϊκού λες και μέσα από το χρώμα της θάλασσας θα έβρισκε την λύση στο λάθος. Τίποτα όσο και να κοίταζε τίποτα, έχωσε τα χέρια στις τσέπες του λινού μπλε παντελονιού του και τέντωσε τον κορμί του, ο αέρας μέσα στο χώρο μύριζε από το τσιγάρο του και την κολόνια του.

Ήταν ωραίος άνδρας γύρω στα σαράντα πέντε με πυκνά κάπως μακριά μαλλιά που είχαν γκριζάρει αλλά δεν φαινόταν ακόμα γιατί είχαν ένα γλυκό ξανθό χρώμα, πράσινα μάτια, το ύψος του έφτανε το ένα και ενενήντα ήταν δεμένος και γυμνασμένος, παντρεμένος χρόνια με την Μαίρη από παιδιά μαζί και τελικά βρέθηκε στα εικοσιπέντε του παντρεμένος μαζί της, δεν είχαν παιδιά ήταν κάτι που δεν του συγχώρεσε ποτέ η γυναίκα του με αποτέλεσμα ούτε να χωρίζουν αλλά ούτε και να είναι μαζί, ο καθένας έκανε την ζωή του απλά συγκατοικούσαν, ο ένας εκδικούταν τον άλλο με έναν δικό του τρόπο.

Με μια δρασκελιά βρέθηκε στο μπαράκι στην δεξιά εσοχή του γραφείου του έπιασε στα χέρια του ένα μπουκάλι ουίσκι γέμισε το ποτήρι και το κατέβασε μονορούφι. Όπως το λιοντάρι ορμάει στην τροφή του όρμησε στο τηλέφωνο

- Πες στον Αργυρίου να έρθει μέσα

 Ακούμπησε στο κάθισμα και περίμενε, δεν μπορεί ο Δημήτρης θα είχε κάποια απάντηση το βλέμμα του έπεσε στον γελωτοποιό που είχε πάνω στο γραφείο του και δίπλα από τον υπολογιστή του ήταν σουβενίρ από το ταξίδι που είχε κάνει στην Βενετία πριν λίγο καιρό δεν συνήθιζε να κρατά αναμνηστικά αλλά αυτό του έκανε κλικ με την πρώτη, μάλιστα για να το πάρει σχεδόν το άρπαξε από τα χέρια μιας γυναίκας που έκαναν την ίδια κίνηση την ίδια στιγμή να το πάρουν, ακόμα θυμάται τα μάτια της πως τον κοίταξαν πριν χαλαρώσει το χέρι της εκείνη γιατί για κλάσματα δευτερολέπτου είχε απλώσει εκείνος το χέρι του. Οι σκέψεις του διακόπηκαν από το τηλέφωνο το έπιασε

- Σου είπα να έρθεις εδώ και όχι να μου τηλεφωνήσεις

- Πες μου τι με θες έχω δουλειά

- Αν η δουλειά σου είναι ξανθιά και με καμπύλες ξέχνα το δεν είναι η μέρα της σήμερα έλα αμέσως

Τα πέντε λεπτά που έκανε ο Δημήτρης να τελειώσει την δουλειά του έβαλαν τον Μάρκο σε πιο βαθιά σκέψη, δεν γινόταν το λάθος ήταν χοντρό ποιος θα έκανε ένα τόσο μεγάλο άνοιγμα χωρίς να ενημερώσει? Ο Δημήτρης μπήκε εκνευρισμένος στο γραφείο του

- Τι με θες ρε Μάρκο? Εσύ άμα έχεις καμιά πιτσιρίκα στο γραφείο εγώ σε ενοχλώ?

Του πέταξε τα χαρτιά μπροστά του,

- Τι είναι αυτά?

- Εμένα ρωτάς μαζί με τον Ευαγγελινό δεν τα φτιάξατε? Για να δω καλύτερα, μα ναι βέβαια είναι το εξαγωγικό πλάνο πριν πας Βενετία, τι θες τώρα ρώτα τον Ευαγγελινό να σου πει

- Τι μου λες τώρα? Ότι αυτή την μαλακεία την έκανα εγώ?

- Ρε Μάρκο τι με ρωτάς!!! Μαζί με τον άλλο δεν τα κανονίσατε πριν πας στο συνέδριο

- Πόσο γελοίος μπορείς να είσαι μερικές φορές, φώναξε τον Ευαγγελινό να έρθει εδώ!

- Δεν ήρθε σήμερα άστο ή το βραδάκι ή αύριο, με θες τίποτε άλλο?

- Πήρε τηλέφωνο ο Χρήστος να πει πως δεν θα έρθει?

- Εννοείς πως πρέπει να κάνω και την δουλειά της Τέτας? Πες το μου και αυτό να πρέπει να ξέρω πότε έρχεται ποιος και πότε, θες τίποτε άλλο?

- Όχι ευχαριστώ θα τα πούμε μετά

- Δεν μου λες? Πάμε το βραδάκι για ποτό στου Κυριάκου και μετά για φαγητό στου Μπένυ?

- Ωραία ιδέα θα πάρεις την Αντωνία να πάρω και την Μαίρη?

Τα μάτια του Δημήτρη σκοτείνιασαν για μια στιγμή αλλά φόρεσε το προσωπείο του και απάντησε ανέμελα

- Τι τις θες ρε μαλάκα τις γυναίκες πάμε οι δύο μας και αν θες σώνει και ντε γυναίκες έχω κάτι πιπίνια να σου φέρω να σου πεταχτούν τα μάτια

- Άσε !! προτιμώ οι δυό μας κατά τις δέκα είναι καλά?

- Τέλεια να περάσω να σε πάρω?

- Όχι θα μείνω εδώ θα τα πούμε στον Κυριάκο

Ο Δημήτρης γύρισε την πλάτη του και έφυγε, ήταν το ακριβώς αντίθετο από τον Μάρκο, ψιλός και αυτός αλλά μελαχρινός μεγαλύτερος από εκείνον γύρω στα πέντε χρόνια, γλοιώδης για τους άλλους αλλά πολύτιμος για όλους, ψημένος στα οικονομικά, γνώστης, σχεδόν Μύστης, σε ότι οικονομική λοβιτούρα μπορεί να βάλει ανθρώπου νους ο Δημήτρης ήταν μέσα το γνώριζε πριν καν γίνει. Όταν γνωρίστηκαν ήταν ακόμα παιδιά ο Μάρκος πήγαινε ακόμα σχολείο και εκείνος ότι είχε τελειώσει, μια οικογενειακή εκδρομή και από τις δυο μεριές ήταν η αρχή της γνωριμίας τους, οι γονείς του Δημήτρη ότι είχαν γυρίσει από την Γερμανία όπου έμεναν τα τελευταία 30 χρόνια μαζί με τα δύο τους παιδιά και είχαν έρθει να φιλοξενηθούν σε ένα σπίτι πολύ κοντά στο σπίτι του Μάρκου.


Συνεχίζεται...

Ο Μυστήριος ... τελευταίο μέρος....

-          Ήρθα να μου παραδώσεις και να με ενημερώσεις μια και σε λιγότερο από μια ώρα θα είμαι και πάλι στην θέση μου, του απάντησε και γύρισε να φύγει, α! και να μην το ξεχάσω βγαίνοντας άνοιξε και κανά παράθυρο μυρίζει μούχλα εδώ μέσα……… 

Ο μυστήριος συνέχεια....

-          Νάντη φεύγω θα τα πούμε την Δευτέρα, ότι χρειαστείς πάρε με στο κινητό

-          Που πάτε κύριε αντιπρόεδρε? Έχετε συμβούλιο μετόχων σε μια ώρα

-          Ποιος το κανόνισε???

-          Επιτρέψτε μου!!! Αλλά είστε ενημερωμένος από χτες

-          Ναι ε!!! ποιος με ενημέρωσε?? ρώτησε και γέλασε ειρωνικά πάλι

-          Εγώ χτες το απόγευμα

Ο Μυστήριος

Εδώ από πολύ καιρό, ο μυστήριος της ιστορίας μας, είχε χάσει την πίστη του γενικά, δεν υπήρχε τίποτα που να τον εξιτάρει αλλά και να τον τονώνει.

Ένα απόγευμα είχε βγει μια βόλτα στο κοντινό παρκάκι της γειτονιάς του, κάτοικος μεγαλοαστικής περιοχής και γόνος εύπορης οικογένειας είχε λίγο καιρό που  μετακόμισε  από την Φιλοθέη στην Κηφισιά.