Ανδρομέδα...

Ο μήνας Μαιμακτηριών είχε προχωρήσει αρκετά και η νύχτα ερχόταν πιο γρήγορα τώρα, το φεγγάρι ήταν ολόγιομο, πανσέληνος, μέσα στο ιερό του Δία που είχε κατασκευαστεί για την λατρεία του Θεού και της μυήσεις

Αίγυπτος…

 

 

Ο Λάδικος είχε προσγειωθεί στην Αίγυπτο, οι Γηραιοί Ιερείς του Όσιρι τον περίμεναν. Ήταν σίγουρα μικρότερος αλλά τα αξιώματά του ήταν μεγαλύτερα οπότε και οι Τιμές ήταν ανάλογες. Είχαν μαζευτεί γύρω του και το κοίταζαν λες και είχε πέσει από τον Ουρανό, σαν μελίσσι τον ρώταγαν χωρίς καμία σειρά.    

Λίγες μέρες πριν...

 

 

Οι πύλες άνοιγαν, το καράβι του ταξιδιώτη θα περνούσε πλέον μέσα στη χώρα, ο προσκεκλημένος ένιωθε πως η καρδιά του κόντευε να σπάσει από την ανυπομονησία να πατήσει στεριά, ταξίδευε δύο μήνες τουλάχιστον, είχε ακούσει τόσα πολλά, είχε διαβάσει άλλα τόσα και να τώρα ήταν σχεδόν απ’ έξω από αυτό, που οι δάσκαλοι, του έλεγαν πως πρέπει να το δει για να το πιστέψει.

Στο σπίτι του Βώρου επικρατούσε φασαρία από το πρωί οι δούλοι και οι δούλες καθάριζαν και γυάλιζαν τα μάρμαρα σε λίγες ώρες ο γιος του θα έπαιρνε την πρώτη του Μύηση στα Ιερά Μυστήρια,

... το Τέλος συνέχεια...

Αθήνα

το ίδιο βράδυ……

Ο Λίνων βημάτιζε νευρικά μέσα στην τεράστια σάλα του σπιτιού του στρωμένη με κάτασπρο μάρμαρο, οι αραχνοΰφαντες Αιγυπτιακές κουρτίνες χόρευαν από το αεράκι και την λύρα που έπαιζε ο δούλος,

Το Τέλος...

                                                                                                   
Το βουνό ήταν ο αγαπημένος της προορισμός ήξερε πως όταν δεν ήταν και πολύ καλά πήγαινε εκεί.



Τα σημάδια τον τελευταίο καιρό το έδειχναν καθαρά πλησίαζε το τέλος, και απόψε ήταν το τέλος.



Η τελευταία Νύχτα ΕΚΕΙ.