Το ξέρατε πως υπάρχουν Βυζαντινές παροιμίες τις οποίες μερικές φορές τις χρησιμοποιούμε ακόμα και σήμερα;
Βρήκα μερικές και τις παραθέτω! Διαβάστε τες προσεκτικά και θα καταλάβετε πολλά.
Ανόητος νεοσσός εκών, δείκνυσι την εαυτού νεοσσιάν (Το ανόητο κλωσσόπουλο με τη θέλησή του δείχνει τη φωλιά του)
Έλκε ίππον, μη σύ όνος πατήση (Σύρε το άλογό, να μη σε πατήσει το γαϊδούρι)
Εν τω τυχόντι σχοινίω ουκ απάγχεται (Με τυχαίο σκοινί δεν κρεμιέται κάποιος)
Κεφαλή τον ουρανόν εκταράττει (Με το κεφάλι ταρακουνάει τον ουρανό)
Όνω τις έλεγε μύθον, ο δε τα ώτα εκίνει (Κάποιος διηγόταν ιστορίες σε γαϊδούρι κι εκείνο κουνούσε τα αυτιά του)
Τέμνει σου το ξίφος ύδωρ, η δε σπάθη σου χιόνα (Το ξίφος σου κόβει το νερό και το σπαθί σου το χιόνι)
Τυφλός τω τοίχω επερειδόμενος, έως ώδε ο κόσμος έφη (Τυφλός, όταν έπεσε σε εμπόδιο είπε, μέχρις εδώ φτάνει ο κόσμος)
Υπερήδεται άφρονι άφρων (Χαίρεται ο άμυαλος σε βάρος του άμυαλου)
Χάλαζα αίγα δέρει, αυτή δε την ουράν άνω (Το χαλάζι χτυπά την κατσίκα κι αυτή κρατάει όρθια την ουρά της, δηλαδή προσποιείται την αδιάφορη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Την καλή σας την κουβέντα