Χτες τη νύχτα η ανάγκη μου να επικοινωνήσω με τους χρησμούς του κορμιού σου, με έβαλε σε ένα ταξίδι σκέψης και πόνου για ότι θέλησα και ότι άφησα. Σαν μαριονέτα που άλλος κρατά τι κορδέλες αιωρούμαι, παίζω και πονώ, πονώ και παίζω...
Χαράζω πάνω στο κορμί μου δρόμους, ίδιους με αυτούς που χάραξες και περπατήσαμε μαζί, ανάσα την ανάσα, πόνο τον πόνο, ηδονή την ηδονή και συνεχίζω να παίζω και να πονώ...
- Το θέλησες θυμάσαι?!
