Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αποσυμβολισμοί. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αποσυμβολισμοί. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή, Νοεμβρίου 11, 2016

Σίσυφος







Ο Μύθος του Σίσυφου μου ήταν ανέκαθεν συμπαθής. Το μαρτύριο του εν γένη πάσχοντος ανθρώπου. Η ματαιότητά του. Κι ακόμη πιο πέρα. Η συνειδητοποίηση της ματαιότητας. Η προσπάθεια που είναι καταδικασμένη από την γέννησή της. Ο βράχος που έτσι κι αλλιώς θα κυλήσει πίσω. Αναρωτήθηκα μερικές φορές γιατί ο ευρηματικός και πολυμήχανος Σίσυφος δεν έμενε άπραγος. Δεν άφηνε το βράχο του ακίνητο.



Μετά συνειδητοποίησα πόσο κουραστικά ανώφελο και πληκτικό θα ήταν κι αυτό. Και έπειτα τόσοι και τόσοι Σίσυφοι θα ‘πρεπε να παραδειγματιστούν. Να κυλούν αδιαμαρτύρητα τους δικούς τους βράχους. Να τους στεριώνουν με υπομονή και κόπο. Να υπομένουν καρτερικά το μαρτύριο της αποτυχίας. Να παρακολουθούν στωικά τον βράχο να επιστρέφει στην Κοιλάδα των Θεών.



Και να μένουν πιστοί και ακούραστοι εργάτες, ταγμένοι στο κυκλικό και επαναλαμβανόμενο βασανιστήριο που τους δόθηκε, γνωρίζοντας ότι δεν μπορούν να ξεφύγουν από τη μοίρα τους. Και όσο πιο πολύ το συνειδητοποιούν αυτό το τελευταίο, τόσο πιο πολύ δένονται με τον βράχο τους. Φτιαγμένοι από το ίδιο ανθεκτικό υλικό που στέκει ανέπαφο σε αιώνες και ματαιότητες.



Η Ελληνική Μυθολογία προσφέρει πληθώρα διδακτικών και όμορφων μύθων. Κανένα όμως δεν βρήκα ποτέ τόσο γοητευτικό όσο αυτόν του Σίσυφου.



Ήταν ιδρυτής και βασιλιάς της αρχαίας Εφύρας, που έγινε κατόπιν γνωστή ως Κόρινθος. Η περιπέτεια του Σίσυφου άρχισε όταν ο Δίας αποπλάνησε την Αίγινα, κόρη του ποταμού-θεού Ασωπού. Όταν ο πατέρας του κοριτσιού πήγε στην Κόρινθο αναζητώντας την κόρη του, συμφώνησε με τον Σίσυφο, που γνώριζε πολύ καλά τι είχε συμβεί, ότι, αν του έδινε πληροφορίες, εκείνος θα έκανε να αναβλύσει στην ακρόπολη της Κορίνθου μια αστείρευτη πηγή.



Έτσι, ο Σίσυφος είπε όλα όσα γνώριζε στον Ασωπό κι εκείνος καταδίωξε άγρια τον πατέρα των θεών για να πάρει εκδίκηση. Όταν τελικά ο Δίας κατάφερε να γλιτώσει από την οργή του, πρόσταξε τον Άδη να πάρει στα Τάρταρα τον Σίσυφο και να του επιβάλει αιώνια τιμωρία. Όμως ο Σίσυφος με πονηριά κατόρθωσε να αλυσοδέσει τον ίδιο τον Άδη και να τον φυλακίσει.



Για όσο διάστημα ο Άδης βρισκόταν φυλακισμένος, κανείς δεν μπορούσε να πεθάνει. Η κατάσταση που είχε δημιουργηθεί ήταν τόσο περίεργη, που ακόμη και φρικτά σακατεμένοι άνθρωποι και ζώα περιφέρονταν παντού σαν να μη συνέβαινε τίποτα. Τότε, ο Άρης, ο θεός του πολέμου, αποφάσισε να δώσει ένα τέρμα. Πήγε στο παλάτι του Σίσυφου κι αφού απελευθέρωσε τον Άδη, του παρέδωσε τον Κορίνθιο βασιλιά.


Ο Σίσυφος όμως δεν είχε πει ακόμη τον τελευταίο του λόγο. Προτού κατεβεί στα Τάρταρα, είχε δώσει εντολή στη σύζυγο του Μερόπη να μη θάψει το σώμα του. Έτσι, μόλις έφτασε στον Κάτω Κόσμο, αξίωσε πως, αφού ήταν άταφος, δεν έπρεπε να βρίσκεται εκεί. Με αυτό τον τρόπο εξαπάτησε την Περσεφόνη, τη γυναίκα του Άδη, που του έδωσε άδεια να επιστρέψει στη γη για τρεις ημέρες, ώστε να κανονίσει να ταφεί το σώμα του. Βέβαια, ο Σίσυφος δε σκόπευε να τηρήσει τη συμφωνία. Στο ομότιτλο έργο του ο Καμύ αναφέρει:



" Αλλά όταν ο Σίσυφος αντίκρισε πάλι το πρόσωπο του πάνω κόσμου, όταν απόλαυσε το νερό και τον ήλιο, τις πέτρες και τη θάλασσα, δεν θέλησε πλέον να επιστρέψει στο σατανικό σκοτάδι.Οι κλήσεις του Άδη, σημάδια του θυμού του για την συμφωνία που δεν τηρήθηκε, και οι προειδοποιήσεις του προς τον Σίσυφο ήταν ανώφελες.



Για καιρό εκείνος επέμενε να ζει απολαμβάνοντας την εικόνα της λαμπυρίζουσας θάλασσας και τα χαμόγελα της γης. Ένα διάταγμα των Θεών ήταν απαραίτητο. Ο Ερμής, λοιπόν, ήρθε και άρπαξε το αναιδές άτομο από το λαιμό στερώντας του τις επίγειες χαρές του και τον οδήγησε βίαια πίσω στον Κάτω κόσμο, όπου ο βράχος του- η αιώνια τιμωρία του- τον περίμενε".



Και ο Καμύ στο "Μύθο του Σισύφου" συνεχίζει: "Οι Θεοί είχαν καταδικάσει τον Σίσυφο να κυλά ασταμάτητα έναν βράχο στην κορυφή ενός βουνού, από όπου όμως αυτή η τεράστια πέτρα, διαρκώς κατρακυλά στη βάση της, λίγο πριν φτάσει στην κορυφή. Είχαν σκεφτεί για κάποιο λόγο ότι δεν υπάρχει πλέον φοβερή τιμωρία από την ανώφελη και μάταιη εργασία. Ήδη έχετε καταλάβει ότι ο Σίσυφος είναι ο παράλογος ήρωας.



Είναι, τόσο μέσω των παθών του όσο και μέσω των βασανιστηρίων του. Η περιφρόνησή του για τους θεούς, η έχθρα του με τον θάνατο και το πάθος του για τη ζωή τον σπρώχνουν σε μία απερίγραπτη ποινική ρήτρα, στην οποία ολόκληρη η ύπαρξη του εξαρτάται και ασκείται να ολοκληρώνει ένα αέναο τίποτα. Αυτό είναι η τιμή που πρέπει να καταβληθεί για τα γήινα και ασυγχώρητα πάθη του".


Ο Camus υποστηρίζει ότι ο Σίσυφος γεύεται για μια σύντομη στιγμή την ελευθερία. Είναι ακριβώς εκείνη η μοναδική στιγμή, όταν έχει τελειώσει με το σπρώξιμο του βράχου και δεν χρειάζεται ακόμα να ξεκινήσει από την αρχή.



"Είναι –αναφέρει- κατά τη διάρκεια εκείνης της επιστροφής, όταν ο Σίσυφος σταματά για λίγο τον αγώνα του, η στιγμή που με ενδιαφέρει. Ένα πρόσωπο που κοπιάζει έτσι κοντά στις πέτρες είναι ήδη ο ίδιος πέτρα! Τον βλέπω που επιστρέφει κάτω με ένα βαρύ και μετρημένο πια βήμα, πλησιάζοντας προς το βασανιστήριο του που και ο ίδιος δεν εννοεί και δεν γνωρίζει πότε θα τελειώσει.



Εκείνη η ώρα που μοιάζει με ανάπαυλα και ανάσα ενώ επιστρέφει βέβαιος πια για την επανάληψη του βασανιστηρίου του είναι η ώρα της συνείδησης. Σε κάθε μια από εκείνες τις στιγμές, όταν αφήνει τα ύψη και επιστρέφει στην Κοιλάδα των Θεών, είναι ανώτερος από τη μοίρα του. Είναι ισχυρότερος από το βράχο του.



Εάν αυτός ο μύθος είναι τραγικός, αυτό συμβαίνει επειδή ο ήρωάς του γνωρίζει την ματαιότητα της προσπάθειας. Πόσο διαφορετική τροπή θα είχε αυτό το βασανιστήριο αν σε κάθε βήμα και σε κάθε του προσπάθεια τον συντρόφευε η ελπίδα της επιτυχίας;



Ο σύγχρονος εργαζόμενος πορεύεται καθημερινά με τους ίδιους στόχους και η μοίρα του δεν είναι λιγότερο παράλογη. Αλλά το τραγικό είναι ότι μόνο σε σπάνιες στιγμές αυτό το συνειδητοποιούμε. Ο Σίσυφος, προλετάριος των θεών, ανίσχυρος κι επαναστατημένος, ήξερε όλη την έκταση της άθλιας ύπαρξής του: είναι εκείνη που σκέφτεται όσο διαρκεί η κατάβασή του. Η σύνεση με την οποία δέχεται το μαρτύριό του συμπληρώνει την ίδια στιγμή τη νίκη του. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΙΡΑ ΠΟΥ ΝΑ ΜΗ ΝΙΚΙΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ".



Και ο Camus καταλήγει: "Ο βράχος κυλά ακόμη. Αφήνω λοιπόν το Σίσυφο στους πρόποδες του βουνού. Πάντα ξαναβρίσκει κανείς το φορτίο του. Ο Σίσυφος όμως συμβολίζει την ανώτερη πίστη που αρνιέται τους θεούς κι ανυψώνει τους βράχους. Κι εκείνος κρίνει πως όλα είναι καλά. Αυτό το σύμπαν το αδέσποτο στο εξής δεν του φαίνεται ούτε άκαρπο, ούτε μάταιο.



Ο κάθε κόκκος της πέτρας, η κάθε λάμψη αυτού του γεμάτου νύχτα βουνού πλάθει, μονάχα γι' αυτόν, τη μορφή ενός κόσμου. Ακόμα κι ο ίδιος ο αγώνας προς την κορυφή φτάνει για να γεμίσει την ανθρώπινη καρδιά. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΟΥΜΕ ΤΟ ΣΙΣΥΦΟ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ...''

Ένας από τους πιο ιδιόμορφους μύθους της ελληνικής μυθολογίας είναι αυτός του Σίσυφου, γιου του Αίολου. Ο Σίσυφος ήταν ιδρυτής και βασιλιάς της αρχαίας Εφύρας, που έγινε κατόπιν γνωστή ως Κόρινθος. Η περιπέτεια τουΣίσυφου άρχισε όταν ο Δίαςαποπλάνησε την Αίγινα, κόρη του ποταμού-θεου Ασωπού. Όταν ο πατέρας του κοριτσιού πήγε στην Κόρινθο αναζητώντας την κόρη του, συμφώνησε με τον Σίσυφο,που γνώριζε πολύ καλά τι είχε συμβεί, ότι, αν του έδινε πληροφορίες, εκείνος θα έκανε να αναβλύσει στην ακρόπολη της Κορίνθου μια αστείρευτη πηγή.
Μια άλλη ιστορία για τον Σίσυφο, λέει για την κλοπή του κοπαδιού του, από τον διάσημο κλέφτη Αυτόλυκο. Ο πανούργος Σίσυφος σκόπευε να πιάσει επ’αυτοφώρω τον δράστη: Έδεσε μολυβένιες σφραγίδες στις οπλές των ζώων που έγραφαν τις λέξεις «με έκλεψε ο Αυτόλυκος», και στη συνέχεια ακολούθησε τα ίχνη από το χαμένο του κοπάδι. Έτσι ξεμπρόστιασε τον Αυτόλυκο όταν του είπε ότι το ίδιο το κοπάδι του τον κατηγορούσε για το έγκλημα της κλοπής, καθώς εκείνος δεν το παραδεχόταν. Μια άλλη εκδοχή περιγράφει ότι ο Σίσυφος αποπλάνησε την κόρη του Αυτόλυκου, Αντίκλεια, για να τον εκδικηθεί. Η Αντίκλεια στη συνέχεια γέννησε τον Οδυσσέα, οπότε σύμφωνα με αυτόν τον μύθο ο ήρωας του Τρωικού Πολέμου και της Οδύσσειας ήταν πραγματικός απόγονος του Σίσυφου, και όχι του Λαέρτη, γεγονός που εξηγεί ευφυή και αδίστακτη φύση του.
Ιδρύοντας μια πόλη και ξεγελώντας τον Θάνατο.

Η Κόρινθος, ήταν μια ισχυρή αρχαία πόλη, της οποίας τα απομεινάρια μπορούν να βρεθούν μέχρι και σήμερα. Μερικές πηγές σχετίζουν την μεγάλη πόλη Εφύρα σαν την πόλη που ίδρυσε ο Σίσυφος, η οποία μετά ονομάστηκε Κόρινθος. Άλλοι αναφέρουν ότι η μάγισσα Μήδεια έδωσε την Κόρινθο στον Σίσυφο, ο οποίος έγινε βασιλιάς της.
Ένας μύθος λέει ότι ο Σίσυφος απέκτησε μια πηγή καθαρού νερού για την Κόρινθο, κάνοντας μια συμφωνία με τον ποταμό θεό Ασωπό. Η κόρη του Ασωπού είχε απαχθεί από τον Δία, και όταν ο Ασωπός ζήτησε βοήθεια από τον Σίσυφο, εκείνος του έδωσε την πληροφορία, γεγονός που εξόργισε τον Δία. Έτσι ο βασιλιάς των Θεών έστειλε τον Θάνατο να πάρει τη ζωή του Σίσυφου.
Όμως ο Σίσυφος κατάφερε να παγιδεύσει τον Θάνατο και να τον φυλακίσει σε ένα κελί. Η φυλάκιση αυτή είχε ως αποτέλεσμα, ο Θάνατος να μην μπορεί να έρθει για κανέναν νεκρό, κι έτσι οι άνθρωποι σταμάτησαν να πεθαίνουν. Οι θεοί σαν απάντηση έστειλαν τον Άρη, το θεό του πολέμου, να διασώσει τον Θάνατο, για να μπορέσει να διεκδικήσει την ψυχή του Σίσυφου. Αυτή τη φορά ο Σίσυφος πέθανε πραγματικά, αλλά πριν τον πάρει ο Θάνατος, ο Σίσυφος έδωσε οδηγίες στην Μερόπη να μην τον θάψει κανονικά. Η έλλειψη κανονικής κηδείας ενόχλησε τόσο πολύ τον Πλούτωνα, που κυβερνούσε τον Άδη, που ξαναέστειλε τον Σίσυφο στους ζωντανούς, για να κανονίσει την κηδεία του όπως έπρεπε. Για μια ακόμα φορά ο Σίσυφος απέδειξε την πονηριά του, αφού αρνήθηκε να επιστρέψει στον κάτω κόσμο και έζησε για πολλά ακόμα χρόνια στη γη.
Όταν τελικά πέθανε ο Σίσυφος, ο Δίας και οι υπόλοιποι θεοί σκέφτηκαν μια τρομερή βασανιστήριο για να τον τιμωρήσουν. Έπρεπε να σπρώχνει έναν τεράστιο βράχο επάνω σε έναν μεγάλο, απόκρημνο λόφο. Κάθε φορά που έφτανε στην κορυφή ο βράχος κατρακυλούσε και ο Σίσυφος έπρεπε να ξεκινήσει από την αρχή. Αυτό το βασανιστήριο, που έχει ταυτιστεί με το μύθο του Σίσυφου, θα συνεχιζόταν για μια αιωνιότητα.



Δεν υπάρχει μοίρα που να μη νικιέται με την περιφρόνηση...
https://sites.google.com

Τετάρτη, Μαρτίου 02, 2016

Ο παππούς μας ο Όμηρος...
















Οι Έλληνες σήμερα ασχέτως μορφώσεως μιλάμε ομηρικά, αλλά δεν το ξέρουμε επειδή αγνοούμε την έννοια των λέξεων..
Ποια Ελληνική λέξη είναι αρχαία και ποια νέα; Γιατί μια Ομηρική λέξη μας φαίνεται δύσκολη και ακαταλαβίστικη;

Η γνώση των εννοιών των λέξεων θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε ότι μιλάμε τη γλώσσα της ομηρικής ποίησης, μια γλώσσα που δεν ανακάλυψε ο Όμηρος αλλά προϋπήρχε πολλές χιλιετηρίδες πριν από αυτόν. Οι Έλληνες σήμερα ασχέτως μορφώσεως μιλάμε ομηρικά, αλλά δεν το ξέρουμε επειδή αγνοούμε την έννοια των λέξεων που χρησιμοποιούμε.
Για του λόγου το αληθές θα αναφέρομε μερικά παραδείγματα για να δούμε ότι η Ομηρική γλώσσα όχι μόνο δεν είναι νεκρή, αλλά είναι ολοζώντανη.

Αυδή είναι η φωνή. Σήμερα χρησιμοποιούμε το επίθετο άναυδος.
Αλέξω στην εποχή του Ομήρου σημαίνει εμποδίζω, αποτρέπω. Τώρα χρησιμοποιούμε τις λέξεις αλεξίπτωτο, αλεξίσφαιρο, αλεξικέραυνο αλεξήλιο Αλέξανδρος (αυτός που αποκρούει τους άνδρες) κ.τ.λ.
Με το επίρρημα τήλε στον Όμηρο εννοούσαν μακριά, εμείς χρησιμοποιούμε τις λέξεις τηλέφωνο, τηλεόραση, τηλεπικοινωνία, τηλεβόλο, τηλεπάθεια κ.τ.λ.
Λάας ή λας έλεγαν την πέτρα. Εμείς λέμε λατομείο, λαξεύω.
Πέδον στον Όμηρο σημαίνει έδαφος, τώρα λέμε στρατόπεδο, πεδινός.
Το κρεβάτι λέγεται λέχος, εμείς αποκαλούμε λεχώνα τη γυναίκα που μόλις γέννησε και μένει στο κρεβάτι.
Πόρο έλεγαν τη διάβαση, το πέρασμα, σήμερα χρησιμοποιούμε τη λέξη πορεία. Επίσης αποκαλούμε εύπορο κάποιον που έχει χρήματα, γιατί έχει εύκολες διαβάσεις, μπορεί δηλαδή να περάσει όπου θέλει, και άπορο αυτόν που δεν έχει πόρους, το φτωχό.
Φρην είναι η λογική. Από αυτή τη λέξη προέρχονται το φρενοκομείο, ο φρενοβλαβής, ο εξωφρενικός, ο άφρων κ.τ.λ.
Δόρπος, λεγόταν το δείπνο, σήμερα η λέξη είναι επιδόρπιο.
Λώπος είναι στον Όμηρο το ένδυμα. Τώρα αυτόν που μας έκλεψε (μας έγδυσε το σπίτι) το λέμε λωποδύτη.
Ύλη ονόμαζαν ένα τόπο με δένδρα, εμείς λέμε υλοτόμος.
Άρουρα ήταν το χωράφι, όλοι ξέρουμε τον αρουραίο.
Το θυμό τον αποκαλούσαν χόλο. Από τη λέξη αυτή πήρε το όνομα της η χολή, με την έννοια της πίκρας. Λέμε επίσης αυτός είναι χολωμένος.
Νόστος σημαίνει επιστροφή στην πατρίδα. Η λέξη παρέμεινε ως παλινόστηση, ή νοσταλγία.
Άλγος στον Όμηρο είναι ο σωματικός πόνος, από αυτό προέρχεται το αναλγητικό.
Το βάρος το αποκαλούσαν άχθος, σήμερα λέμε αχθοφόρος.
Ο ρύπος, δηλαδή η ακαθαρσία, εξακολουθεί και λέγεται έτσι – ρύπανση.
Από τη λέξη αιδώς (ντροπή) προήλθε ο αναιδής.
Πέδη, σημαίνει δέσιμο και τώρα λέμε πέδιλο. Επίσης χρησιμοποιούμε τη λέξη χειροπέδες.
Από το φάος, το φως προέρχεται η φράση φαεινές ιδέες.
Άγχω, σημαίνει σφίγγω το λαιμό, σήμερα λέμε αγχόνη. Επίσης άγχος είναι η αγωνία από κάποιο σφίξιμο, ή από πίεση.
Βρύχια στον Όμηρο είναι τα βαθιά νερά, εξ ου και τo υποβρύχιο.
Φερνή έλεγαν την προίκα. Από εκεί επικράτησε την καλά προικισμένη να τη λέμε «πολύφερνη νύφη».
Το γεύμα στο οποίο ο κάθε παρευρισκόμενος έφερνε μαζί του το φαγητό του λεγόταν έρανος. Η λέξη παρέμεινε, με τη διαφορά ότι σήμερα δεν συνεισφέρουμε φαγητό, αλλά χρήματα.

Υπάρχουν λέξεις, από τα χρόνια του Όμήρου, που ενώ η πρώτη τους μορφή μεταβλήθηκε – η χειρ έγινε χέρι, το ύδωρ νερό, η ναυς έγινε πλοίο, στη σύνθεση διατηρήθηκε η πρώτη μορφή της λέξεως.
Από τη λέξη χειρ έχουμε: χειρουργός, χειριστής, χειροτονία, χειραφέτηση, χειρονομία, χειροδικώ κ.τ.λ.
Από το ύδωρ έχουμε τις λέξεις: ύδρευση υδραγωγείο, υδραυλικός, υδροφόρος, υδρογόνο, υδροκέφαλος, αφυδάτωση, ενυδρείο, κ.τ.λ.
Από τη λέξη ναυς έχουμε: ναυπηγός, ναύαρχος, ναυμαχία, ναυτικός, ναυαγός, ναυτιλία, ναύσταθμος, ναυτοδικείο, ναυαγοσώστης, ναυτία, κ.τ.λ.
Σύμφωνα με τα προαναφερθέντα παραδείγματα προκύπτει ότι:
Δεν υπάρχουν αρχαίες και νέες Ελληνικές λέξεις, αλλά μόνον Ελληνικές.
Η Ελληνική γλώσσα είναι ενιαία και ουσιαστικά αδιαίρετη χρονικά.
Από την εποχή του Ομήρου μέχρι σήμερα προστέθηκαν στην Ελληνική γλώσσα μόνο ελάχιστες λέξεις.
Η γνώση των εννοιών των λέξεων θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε ότι μιλάμε τη γλώσσα της ομηρικής ποίησης, μια γλώσσα που δεν ανακάλυψε ο Όμηρος αλλά προϋπήρχε πολλές χιλιετηρίδες πριν από αυτόν.
Πηγές

"Απολλώνιου Σοφιστού Λεξικόν κατά στοιχείον Ιλιάδος και Οδύσσειας", Εκδόσεις Ηλιοδρόμιο.

Περιοδικό "Δαυλός", τεύχος 79.

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 10, 2016

Σαν το σπίτι μου...



Κλείσε τα μάτια και πιάσε με από το χέρι, έλα να σε πάω μια βόλτα σε μια χώρα που τόσο πολύ αγαπάω, σφίξου πάνω μου και μη φοβάσαι, λένε πως οι άνθρωποι όταν βρίσκονται μόνοι σε κάποια ξένη γη σφίγγονται δυνατά ο ένας πάνω στον άλλο...

μα μη φοβάσαι... δεν ξέρω πως αλλά τον νιώθω τόπο μου τούτο τον τόπο...Πάμε να ακούσουμε στα κάστρα τον τροβαδούρο να τραγουδά για παλιούς βασιλιάδες και για κυράδες...έλα να κοιτάξουμε μέσα στην λίμνη μήπως και δούμε την Κυρά της και αν τυχεροί σταθούμε μπορεί να την ακούσουμε να τραγουδά και στο Ιερό Σπαθί...έλα να περπατήσουμε ξυπόλυτοι στην παραλία και να αφήσουμε το κρύο αγέρι να μας ανατριχιάσει... έτσι να νιώσουμε την ανατριχίλα της αγάπης μας... μη μου σκοτεινιάζεις εδώ είμαι πάντα ήμουν... εσύ..εγώ και ο τόπος τούτος ... μας χωράει και τους δυο...έλα να περιπλανηθούμε στην Ιστορία του ...κοίτα το κάστρο του Kingmanthor...εκεί ψηλά στην πολεμίστρα είπε το πρώτο και τελευταίο σ' αγαπώ στην Λαίδη Κate...πάρε ένα βότσαλο από την παραλία του Malesun ρούνο να το κάνουμε να μας προστατεύει για πάντα...έλα να πέσουμε στον καταρράκτη του Sunower να κάνουμε ένα έρωτα που ποτέ δεν έχει ξαναγίνει από υλικά κορμιά.... το βράδυ όταν αποκαμωμένοι από την περιπλάνηση θα ξαπλώσουμε στην κοιλάδα του Enisburg να κοιτάξουμε αστέρια και γαλαξίες… και έτσι όπως θα μου λες πως μ' αγαπάς πάνω σου θα σφιχτώ γιατί κρυώνω....

Τετάρτη, Οκτωβρίου 28, 2015

ΓΙΝΕ ΚΑΙ ΠΑΛΙ Ο ΗΓΕΤΗΣ ΣΟΥ...



ΣΕ ΞΕΡΩ ΧΡΟΝΙΑ ... ΑΙΩΝΕΣ... ΕΙΣΑΙ ΕΙΣΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΤΟ ΠΙΟ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΠΛΑΣΜΑ ΣΤΟ ΣΥΜΠΑΝ... ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΙΟ ΑΥΤΟΓΕΝΝΗΤΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΧΑΟΣ, ΓΑΙ ΚΑΙ ΕΡΩΣ ΑΡΧΙΣΑΝ ΝΑ ΣΠΕΡΝΟΥΝ ΖΩΗ ΣΤΟ ΣΥΜΠΑΝ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΑΡΑΜΑΔΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΡΕΒΟΥΣ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΑΠΟΓΩΝΩΝ. ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΙΘΕΡΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ. ΑΠΟ ΤΙΣ ΟΔΥΝΕΣ ΤΟΥ ΤΟΚΕΤΟΥ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ, ΤΩΝ ΟΡΕΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ. ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΤΕΚΝΟΠΟΙΗΣΕ ΜΕ ΤΟ ΑΝΥΠΕΡΒΛΗΤΟ ΣΠΕΡΜΑ ΤΟΥ ΤΟΜ ΩΚΕΑΝΟ, ΤΟΝ ΚΟΙΟ, ΤΟΝ ΚΡΕΙΟ, ΤΗΝ ΡΕΑ, ΤΗ ΘΕΜΙΔΑ, ΤΗΝ ΜΝΗΜΟΣΥΝΗ, ΤΗΝ ΦΟΙΒΗ, ΤΗΝ ΤΗΘΥΑ, ΤΟΝ ΚΡΟΝΟ... ΟΛΑ ΕΤΟΙΜΑΖΟΝΤΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΕΛΕΥΣΗ.. ΟΛΑ ΕΠΑΙΡΝΑΝ ΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΡΘΕΙΣ...
ΗΣΟΥΝ ΕΣΥ ΠΟΥ ΧΤΥΠΑΓΕΣ ΤΑ ΤΥΜΠΑΝΑ ΤΟ ΚΛΑΜΑ ΤΟΥ ΔΙΑ ΜΑ ΜΗΝ ΑΚΟΥΓΕΤΕ. ΗΣΟΥΝ ΕΣΥ ΠΟΥ ΒΟΗΘΗΣΕΣ ΤΟ ΝΗΣΙ ΝΑ ΣΤΕΡΙΩΣΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΓΕΝΝΗΘΟΥΝ ΠΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ..
ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ ΠΟΥ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΣΠΟ ΤΑ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΒΡΙΣΚΕΙΣ ΘΥΜΙΑΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΚΑΝΕΣ ΤΕΛΕΤΗ. ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ ΠΟΥ ΠΑΛΕΨΕΣ ΛΥΣΣΑΛΕΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕΙ ΤΟ ΦΩΣ.
ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ ΠΟΥ ΖΗΤΑΓΕΣ, ΖΗΤΟΥΣΕΣ ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ ΖΗΤΑΣ ΕΝΑ ΗΓΕΤΗ...
ΣΕ ΒΛΕΠΩ ΚΑΘΑΡΑ ΨΑΧΝΕΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥ ΟΧΙ ΝΑ ΤΡΑΦΕΙΣ ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΘΡΕΨΕΙΣ ΜΕ ΑΜΒΡΟΣΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ. ..
ΔΕ ΣΚΥΒΕΙΣ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΓΙΑΤΙ ΞΕΡΕΙΣ ΠΩΣ Η ΕΝΝΟΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΝΩ ΘΡΩΣΚΩ ... ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ,, ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ... ΤΟ ΦΩΝΑΖΕΙΣ...
ΘΕΣ ΕΝΑΝ ΗΓΕΤΗ... ΝΑ ΣΕ ΒΓΑΛΕΙ ΑΠΟ ΠΟΥ???
ΘΕΣ ΕΝΑΝ ΗΓΕΤΗ ΟΠΩΣ ΤΟΝ ΘΕΣ ΕΣΥ...
ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΗΘΗΚΕΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ ΓΙΑΤΙ???
ΩΡΑ ΝΑ ΑΝΑΡΩΤΗΘΕΙΣ...
ΟΡΑΜΑ??? ΕΠΕΤΡΕΨΕΣ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΝΑ ΕΧΕΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΟΡΑΜΑ?? ΕΜΕΙΝΕΣ ΣΤΙΣ ΔΑΦΝΕΣ ΠΟΥ ΕΤΡΕΨΕΣ .. ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ...
ΠΙΣΤΕΨΕΣ ΣΕ ΠΕΝΤΑ ΜΥΘΟΥΣ...
ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΗΓΗΘΩ ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ...
Η ΗΓΕΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΡΡΟΗ ...
ΟΤΙ ΘΑ ΣΕ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ...
ΣΕ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ...
ΟΤΑΝ ΦΤΑΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΘΑ ΜΑΘΕΙΣ ΝΑ ΗΓΕΙΣΑΙ...
ΤΙ ΛΑΘΟΣ...
ΤΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΛΑΘΟΣ....
ΚΑΤΑΦΕΡΕΣ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ...
ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΠΩΣ ΓΙΑ ΝΑ ΗΓΗΘΕΙΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ ΝΑ ΗΓΕΙΣΑΙ, ΟΧΙ ΓΙΑΤΙ ΣΤΟ ΕΠΕΒΑΛΑΝ ΑΛΛΑ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΕΠΕΛΕΞΕΣ
ΠΩΣ Η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΧΤΙΖΕΤΑΙ ΠΕΤΡΑ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ , ΑΛΛΑ, ΑΝ ΚΛΟΝΙΣΤΕΙ ΠΕΦΤΕΙ ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ Ο ΤΟΙΧΟΣ ΚΑΙ ΣΕ ΠΛΑΚΩΝΕΙ...
ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΝΗΜΑ ΠΟΥ ΚΟΒΕΤΑΙ... ΜΟΝΟ ΜΑΖΙ....
ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΠΟΔΕΧΟΝΤΑΙ ΠΡΩΤΑ ΤΟΝ ΗΓΕΤΗ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ, ΟΤ5ΑΝ ΕΙΧΕΣ ΥΠΟΜΟΝΗ...
ΟΤΑΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΠΩΣ ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΟ ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΕΠΩΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΤΟ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΤΡΕΧΕΙΣ...
ΟΤΑΝ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙΣ ΝΑ ΦΟΒΑΣΑΙ...
ΗΤΑΝ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΕΜΑΘΕΣ ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΜΙΑΣ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΗΣ ΧΟΡΟΓΡΑΦΙΑΣ ΣΤΟΝ ΕΧΘΡΟ ΣΟΥ ... ΤΟ ΞΕΧΑΣΕΣ???
ΗΤΑΝ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΚΑΘΕ ΤΙ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΟ ΤΟ ΕΚΑΝΕΣ ΤΟ ΕΚΑΝΕΣ ΠΡΩΤΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΜΟΝΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ...
ΘΕΣ ΕΝΑ ΗΓΕΤΗ, ΓΙΑΤΙ???
ΕΙΣΑΙ Ο ΗΓΕΤΗΣ ΣΟΥ...
ΓΙΝΕ ΚΑΙ ΠΑΛΙ Ο ΗΓΕΤΗΣ ΣΟΥ ...
ΜΗ ΣΕ ΤΡΟΜΑΖΕΙ Η ΛΕΞΗ... Η ΕΝΝΟΙΑ... ΠΕΣ ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ Ή ΚΑΙ ΑΝ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ ΚΑΝΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΗΞΕΡΕΣ ΠΑΝΤΑ ΤΟΣΟ ΚΑΛΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ,ΚΑΝΤΟ ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΕΞΗΜΕΡΩΣΕ ΤΟΝ ΦΟΒΟ ..
ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΚΑΣΤΑΛΙΑ ΑΝΤΛΗΣΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ...
ΠΛΥΝΕ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ ΣΤΑ ΝΕΡΑ  ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΣΟΥ ΣΤΥΓΑΣ.. ΟΙ ΜΥΡΜΙΔΟΝΕΣ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΓΝΩΣΕΙΣ ΣΟΥ ΠΟΛΕΜΑΝΕ ΑΚΟΜΑ ΣΕ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΜΑΖΕΨΕ ΤΕΣ ΚΑΙ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΗΓΕΙΣΑΙ,ΔΕΝ ΧΑΘΗΚΕ ΤΙΠΟΤΑ, ΠΙΣΤΕΨΕ ΤΟ ΠΕΣ ΤΟ... ΔΕΝ ΧΑΘΗΚΕ ΤΙΠΟΤΕ...
ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΛΑΒΥΡΙΝΘΟ ΤΗΣ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗΣ ΒΡΕΣ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΑΡΙΑΔΝΗ  ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΚΑΡΤΕΡΙΚΑ ΝΑ ΣΟΥ ΔΩΣΕΙ ΤΟΝ ΜΙΤΟ...
ΒΓΕΣ ΣΤΟ ΦΩΣ ΕΣΥ ΠΟΥ ΤΟ ΓΕΝΝΗΣΕΣ ΚΑΙ ΔΕΣ ΚΑΙ ΠΕΣ ΔΕ ΧΑΘΗΚΕ ΤΙΠΟΤΑ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΜΕ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ... ΦΤΙΑΞΕ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΠΑΛΙ ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ...
ΖΗΤΑΣ ΕΝΑ ΗΓΕΤΗ ΓΙΑΤΙ???
ΓΙΝΕ Ο ΗΓΕΤΗΣ ΣΟΥ...
ΕΙΣΑΙ Ο ΗΓΕΤΗΣ ΣΟΥ...
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΛΕΥΤΕΡΑ ΕΛΛΗΝΕΣ...

Τετάρτη, Αυγούστου 05, 2015

Τρίτη, Ιουνίου 30, 2015

Καλή μας νύχτα...

Μας βλέπουν οι θεοί και μειδιούν.. Το έθνος το τρανό των ραψωδών καμάρι, πως το κεφάλι έσκυψε και έχασε τη χάρη.
Μας βλέπουν οι θεοί και κέρωσαν.. Ελλάδα χώρα του Φωτός πως έγινες σκοτάδι;
Η Ελλάδα αγκομαχεί από την αγωνία, ο φόβος την κυρίεψε και έγινε μανία. Ξένοι με πρόθεση τάχα να με βοηθήσουν, την ιστορία ξέχασα των μακρινών μας χρόνων. Κανείς χωρίς αντάλλαγμα σε τούτη την πορεία, με έγδυσαν με βίασαν μα όρθια πάλι στέκω.
Το πείσμα η αγάπη μου έγιναν αιτία, να λυτρωθώ να γεννηθώ ξανά, και να αγναντέψω πάλι, τον Ουρανό, την Θάλασσα, τον Ήλιο τον Τρανό.

Κυριακή, Ιουνίου 21, 2015

Θερινό Ηλιοστάσιο






Στην Αρχαία Ελλάδα η νύχτα του Ηλιοτρόπιου, ήταν η γιορτή μιας ερωτικής μαγείας, με τους νέους να ανταλάσσουν ερωτικούς όρκους και να πηδούν πάνω από τις φωτιές για να εξαγνίσουν αυτούς τους όρκους αποδιώχνοντας κάθε επιβουλή. Ηταν οι φωτιές της τύχης, πηδώντας πάνω από τις φλόγες τρεις φορές.

Οι Δρυίδες των αρχαίων Κελτών της Βρετανίας στο Στόουνχετζ γιόρταζαν τις «Φωτιές της ακτής». Στα ερείπια του Stonehenge, η ανατολή του θερινού ηλιοστασίου εμφανίζεται στον ορίζοντα σε ευθυγράμμιση με την ογκώδη κύρια πέτρα του μνημείου και κάθε χρόνο, τουρίστες από κάθε γωνιά του κόσμου επισκέπτονται το μνημείο αυτή την ημέρα.


«Μυώ», κρατώ το στόμα μου κλειστό

Εκ των πραγμάτων, από καταβολής τους, οι γιορτές με τις φωτιές του Ηλιοτρόπιου, έχουν ένα εξαγνιστικό χαρακτήρα, αλλά και έναν αποκρυφισμό, καθώς οι τελετουργοί που μετέχουν, πηδώντας πάνω από τις φωτιές, κρατούν καλά κρυμμένες τις ευχές που κάνουν.

Είναι -εκτός των άλλων- και φωτιές μύησης. «Μυώ», θα πει, κρατώ το στόμα μου κλειστό.

Το «αμίλητο νερό» στη γιορτή του Κλήδονα, που συμπίπτει με τις φωτιές του ηλιοτρόπιου, αλλά και οι κρυφές σκέψεις που κάνουν όσοι παίρνουν μέρος στα δρώμενα της πρώτης νύχτας του καλοκαιριού, οι μαντικές και μαγικές ιδιότητες του «αμίλητου νερού», σε συνδυασμό με τη δύναμη της φωτιάς να κάνει τις ευχές πραγματικότητα, είναι στοιχεία που έχουν μυητικό χαρακτήρα.

«Ὁ μεγαλύτερος ἥλιος ἀπὸ τὴ μιὰ μεριὰ
κι ἀπὸ τὴν ἄλλη τὸ νέο φεγγάρι
ἀπόμακρα στὴ μνήμη σὰν ἐκεῖνα τὰ στήθη.
Ἀνάμεσό τους χάσμα τῆς ἀστερωμένης νύχτας
κατακλυσμὸς τῆς ζωῆς...» Γιώργος Σεφέρης, Θερινό Ηλιοστάσι





Ηλιοστάσιο ονομάζεται η χρονική στιγμή κατά την οποία ο άξονας της Γης εμφανίζεται στραμμένος όσο περισσότερο προς ή μακριά από τον Ήλιο συμβαίνει κατά την ετήσια τροχιά της Γης γύρω από αυτόν.

Αυτό ισοδυναμεί με τον Ήλιο να βρίσκεται στο ψηλότερο ή στο χαμηλότερο σημείο (ετήσιο ) του ουρανού που βρίσκεται ποτέ το μεσημέρι, όπως εμφανίζεται σε εμάς πάνω στην επιφάνεια της Γης.

Η ημέρα του ηλιοστασίου είναι είτε η μεγαλύτερη (το Καλοκαίρι-Θερινό ηλιοστάσιο) είτε η μικρότερη (το Χειμώνα-Xειμερινό ηλιοστάσιο) μέρα του έτους για όλες τις περιοχές της γης εκτός από τους Τροπικούς.

Η λέξη προέρχεται από το «ήλιος» και το «στέκομαι»/«στάση» επειδή κοντά στα ηλιοστάσια (λίγες ημέρες πριν ή μετά) ο Ήλιος φαίνεται να επιβραδύνει τη φαινομενική κίνησή του προς τα βόρεια ή προς τα νότια (κίνηση στην απόκλιση), μέχρι που την ημέρα του ηλιοστασίου αυτή η κίνηση μηδενίζεται και αντιστρέφεται. Εξίσου ορθό ετυμολογικώς είναι και το συνώνυμο «ηλιοτρόπιο» (βλ. παρακάτω, Πολιτιστικές επιδράσεις και λαογραφία). Με την ευρύτερη σημασία, ο όρος «ηλιοστάσιο» σημαίνει και την ημέρα που παρατηρείται αυτό το φαινόμενο, δύο φορές τον χρόνο, τον Ιούνιο και τον Δεκέμβριο. Τα ηλιοστάσια, όπως και οι ισημερίες, συνδέονται αναπόσπαστα με τις εποχές του έτους. Σε κάποιες χώρες ή γλώσσες θεωρείται ότι αρχίζουν ή διαχωρίζουν τις εποχές, ενώ σε άλλες θεωρούνται τα κέντρα τους.

Τα ηλιοστάσια συμβαίνουν και για τους άλλους πλανήτες. Ορίζονται αντίστοιχα ως οι χρονικές στιγμές κατά τις οποίες ο άξονας περιστροφής του πλανήτη εμφανίζεται στραμμένος όσο περισσότερο προς ή μακριά από τον Ήλιο συμβαίνει κατά την ετήσια τροχιά του πλανήτη γύρω από αυτόν.





Ο θεός Ήλιος και το θερινό ηλιοστάσιο

Οι πρώτοι εορτασμοί του θερινού ηλιοστασίου χρονολογούνται πριν από 5.000 χρόνια. Σχεδόν όλοι οι αρχαίοι πολιτισμοί διοργάνωναν πολυήμερες γιορτές για να τιμήσουν τον Ήλιο καθώς τότε λατρεύοντας σαν θεός μιας και ήταν μία από τις πρώτες «επαφές» που είχαν οι πρωτόγνωροι άνθρωποι με το άγνωστο.

Όπως είναι γνωστό, και οι Έλληνες λάτρευαν τον Ήλιο που σύμφωνα με την μυθολογία ήταν Τιτανίδης, παιδί του Υπερίωνα και της Θείας ενώ είχε δύο αδερφές, την Σελήνη και την Ηώ. Από τον 5ο αιώνα π.Χ. με την πλήρη επιβολή του δωδεκάθεου, ο Ήλιος δεν θεωρούνταν αυτοτελής θεότητα αλλά έγινε ένα με τον θεό Απόλλωνα.

Εκτός όμως από την ελληνική μυθολογία, αναφορές στον θεό ήλιο βρίσκονται και σε άλλους λαούς. Συναντάμε λοιπόν τον Σαμάς των Βαβυλωνίων, τον Βαάλ των Ασσυρίων τον Ελ των Φοινίκων και των Χαναναίων, τον Μολώχ των Αμμωνιτών, τον Χιμώχ των Μωαβιτών, τον Άμμωνα Ρα και τον Φθά των Αιγυπτίων, τον Σούρυα των Ινδών, τον Μίθρα των Περσών, τον Σολ των Λατίνων, τον Γιαρίλα των Σλάβων, τον Μπελένος των Κελτών καθώς και τον θεό Ίντι στους Ίνκας και στους Ατζέκους.

Όλοι οι παραπάνω πολιτισμοί λάτρευαν σε ετήσια βάση του θεό Ήλιο με πολυήμερες γιορτές που περιελάμβαναν επικλήσεις και μαζικές θυσίες ζώων.



Από τους Δελφούς στον Όλυμπο

Αυτή η κωδικοποιημένη γλώσσα ονομάστηκε «Ιερή Γεωμετρία» και αποκαλύπτεται από τις θέσεις των ιερών που συνδέονται μεταξύ τους με τρίγωνα και κύκλους όπως αποδεικνύεται αν κοιτάξει κανείς σ’ ένα χάρτη και σημειώσει την ακριβή θέση των αρχαίων ναών. Πρόκειται για μια μυστική διασύνδεση που όταν μια μέρα αποκωδικοποιηθεί πλήρως ίσως αποκαλύψει αναπάντεχα πράγματα. Θα μπορούσε να πει κανείς πως κάθε ναός είναι μια λέξη. Όμως, εφ όσον συνδέεται με άλλους ναούς σε ομάδες τριγώνων, κύκλων κλπ όλες αυτές οι «λέξεις» σχηματίζουν μια πρόταση. Ποιο μυστικό άραγε να αποκαλύπτει αυτή η πρόταση; Τι θα έχει να διηγηθεί για το φως και το σκοτάδι, για τη γη και τον έναστρο ουρανό, για το Θεό και τον άνθρωπο;

Πάντως, σύμφωνα με σχετικές μελέτες, η ύπαρξη ευθυγραμμίσεων των ιερών ήταν παρούσα πριν από την εποχή των Πυθαγορείων. Προφανώς υπήρξαν μεγάλοι δάσκαλοι, ή απώτατη γνώση που είχε διασωθεί από τους κατακλυσμούς, βάσει της οποίας επιλέχθηκαν οι τόποι όπου κατασκευάστηκαν οι αρχαίοι ναοί. Όμως ,με το πέρασμα του χρόνου οι αληθινοί λόγοι ξεχάστηκαν. Παρ’ όλα αυτά ,δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι ναοί και τα ιερά σχετίζονταν με κάτι αστρονομικό. Η μυστική τους διασύνδεση ήταν ο ουρανός.

Σημαντικό ρόλο σ’ αυτό έπαιζαν οι Ισημερίες και τα Ηλιοστάσια που στην αρχαιότητα συνέπιπταν με διαφορετικές αστρονομικές θέσεις από τις σημερινές. Η εαρινή Ισημερία καθοριζόταν από τον Ταύρο και η φθινοπωρινή από τον Αετό ή Σκορπιό ενώ το θερινό ηλιοστάσιο ήταν στον Λέοντα και το χειμερινό στον Υδροχόο. Όμως, από τότε υπήρξε μια μετατόπιση της εκλειπτικής κι έτσι σήμερα η εαρινή ισημερία καθορίζεται από τον Κριό, η φθινοπωρινή από τον Ζυγό ενώ το θερινό και το χειμερινό ηλιοστάσιο σχετίζονται αντίστοιχα με τον Καρκίνο και τον Αιγόκερω.

Όλα αυτά αποτελούν στίγματα για τη χαρτογράφηση των αρχαίων ιερών. Μας δείχνουν για άλλη μια φορά πως τίποτα δεν είναι ξεκομμένο και μοναχικό και ότι όλα είναι αλληλοσυνδεδεμένα πάνω σε ένα παγκόσμιο γεωδαιτικό δίχτυ. Σαν αυτό που απεικονίζεται στον ομφάλιο λίθο των Δελφών. Οι Δελφοί είχαν άμεση σχέση με τον κοσμικό άξονα που συνδέει τη γη με τον ήλιο. Ο Απόλλων θεωρείτο φύλακας των Πυλών και των Δρόμων των Ηλιοστασίων. Πού βρίσκονταν αυτές οι πύλες για άλλες διαστάσεις;

Σύμφωνα με αρχαίες παραδόσεις η πύλη απ΄όπου ανέβαιναν οι ψυχές στον ουρανό ήταν η κορυφή του Ολύμπου. Είναι η πόρτα των θεών. Όσοι έχουν μελετήσει την Οδύσσεια θα βρουν δυο αντίστοιχες πύλες στη σπηλιά της Ιθάκης, εκεί όπου πρωτοφτάνει ο Οδυσσέας ύστερα από τις περιπλανήσεις του. Από τη μια είσοδο έμπαιναν οι θνητοί και από την άλλη οι θεοί.

Η Επιστροφή του Φωτός

Όσο για τις αρχαίες πύλες της ισημερίας τοποθετούνται : η νότια στο Ταίναρο, αντιπροσωπεύοντας την είσοδο για τον ’δη ενώ η βόρεια τοποθετείτο στον Όλυμπο. Οι Δελφοί βρίσκονταν στην διασταύρωση των αξόνων του ζωδιακού ανάμεσα στις ισημερίες και τα ηλιοστάσια. Αυτό που συμβαίνει όμως με τα αρχιτεκτονήματα έχει την αντιστοιχία του και στο ανθρώπινο σώμα.

Αντίστοιχα, ο κάθετος άξονας βορά –νότου συμβολίζει τον κορμό και το όρθιο σώμα ενώ ο οριζόντιος Ανατολής- Δύσης αντιστοιχεί στο διάφραγμα. Το χειμερινό ηλιοστάσιο ταυτίζεται με το βορά, το θερινό με το νότο, η εαρινή ισημερία με την ανατολή και τη φθινοπωρινή με τη δύση. Έτσι, ο κάθετος άξονας, είναι τα ηλιοστάσια και ο οριζόντιος οι ισημερίες. Η κάθοδος των ψυχών στο πεδίο της ύλης συμβολίζεται από το θερινό ηλιοστάσιο στον Καρκίνο επειδή από εκείνη τη μέρα και μετά αρχίζει το φως να λιγοστεύει και το σκοτάδι να κατακτά όλο και μεγαλύτερο μέρος του 24ωρου.

Έτσι, αντίστοιχα, οι ψυχές φεύγουν από το μέγιστο φως και εισέρχονται στο σώμα και στην υλική ζωή που σιγά-σιγά τις κάνει να ξεχνούν τη θεία καταγωγή τους. Αυτή η λησμονιά αντιπροσωπεύεται από το σκοτάδι που αυξάνεται σε βάρος του φωτός. Η αντίστροφη διαδικασία συμβαίνει στο Χειμερινό ηλιοστάσιο όταν από τη μέγιστη νύχτα περνάμε σταδιακά στο ολοένα αυξανόμενο φως. Αυτή η επιστροφή ή έλευση του φωτός στην αρχαιότητα είχε ταυτιστεί με τα Μιθραικά μυστήρια ενώ στον χριστιανικό κόσμο με την έλευση του Χριστού, του οποίου η έλευση στη γη , ως Φως του κόσμου , τοποθετείται στις 25 Δεκεμβρίου, δηλαδή πολύ κοντά στο χειμερινό ηλιοστάσιο.

Όμως, όχι μόνο ισημερίες και ηλιοστάσια αλλά και ολόκληροι αστερισμοί είναι «απεικονισμένοι» στις θέσεις και στην αρχιτεκτονική των αρχαίων ναών επιβεβαιώνοντας πως η ιερή γεωμετρία δεν είναι ένα ανθρώπινο εφεύρημα αλλά μια ανακάλυψη. Υπάρχει παντού γύρω , έξω και μέσα μας. Εμείς απλώς την ανακαλύπτουμε ενώ οι αρχαίοι Έλληνες προσπάθησαν να την σεβαστούν, αντίθετα από το σημερινό πολιτισμό που χτίζει τα κτίριά του ως έτυχε δίχως σοφία και γνώση και δίχως αναφορά στο συμπαντικό. Αργά ή γρήγορα , όμως, η χαμένη σοφία θα ανακτηθεί. Τότε, η ανθρωπότητα θα βρει τον αληθινό προορισμό της.




Η γιορτή του Κλήδονα είναι μια από τις αρχαιότερες εκφράσεις του παραδοσιακού πολιτισμού της ελληνικής υπαίθρου. Κατάγεται από τις τελετουργίες καθαρμού και μαντείας της Αρχαίας Ελλάδας και βασίζεται στην πίστη για τη μαγική δύναμη του λόγου, δηλ. ότι ο λόγος μπορεί να επηρεάσει την εξέλιξη των πραγμάτων:
Στο πλαίσιο μιας τελετουργίας, τα σημαινόμενα του εκφωνούμενου λόγου μπορούν να γίνουν πράξη.
Ειδικότερα, η λέξη κλήδονας μαρτυρείται από την αρχαϊκή εποχή (-8ος -7ος
αιώνας), στα έπη του Ομήρου και του Ησιόδου, με τους τύπους κληδών – κληηδών – κλεηδών – κληδόνα, που η αρχική τους σημασία είναι φωνή, φήμη, θεϊκός λόγος, προφητεία. Για την πίστη στην δύναμη του λόγου και τις συναφείς τελετουργίες σώζονται μαρτυρίες από τους Αρχαίους συγγραφείς, τον Ησίοδο [Έργα και Ημέραι, 763-764], τον Πλούταρχο [Περί Ίσιδος και Οσίριδος, 356 Ε], τον Αιλιανό [Περί ζώων ιδιότητος, 11], τον Δίωνα Χρυσόστομο [Λόγοι, 32, 364 D], ενώ η σχέση του λόγου με τα πράγματα ως φιλοσοφικό (και γλωσσολογικό) πρόβλημα αποτέλεσε αντικείμενο των πλατωνικών διαλόγων.



Πηγή : Miracle Synthesis,xronontoulapo.blogspot.gr, keritisriver.blogspot.com,






Δευτέρα, Ιουνίου 15, 2015

Καλησπέρα...

ΠΟΛΕΜΑ ΟΣΟ ΘΕΣ, ΣΚΟΤΩΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ, ΤΟΥ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΜΑΣ, ΚΑΤΕΚΤΗΣΕ ΚΑΣΤΡΑ, ΠΑΡΕ ΠΟΛΕΙΣ, ΗΠΕΙΡΟΥΣ ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ΤΟ ΣΠΑΘΙ ΠΟΥ ΚΡΑΤΑΣ...

Τετάρτη, Ιουνίου 10, 2015

ΔΙΣΤΟΜΟ



Στις 10 Ιουνίου του 1944 ο Fritz Laufenbach, λοχαγός των SS του 2ου λόχου του 1ου τάγματος του 7ου τεθωρακισμένου συντάγματος της αστυνομίας SS, έλαβε διαταγή να μετακινήσει τον λόχο του από την Λειβαδιά προς το Δίστομο, Στείρι και Κυριάκι με σκοπό τον εντοπισμό ανταρτών στην δυτική πλευρά του Ελικώνα. Σαν δόλωμα οι Γερμανοί είχαν 2 επιταγμένα Ελληνικά φορτηγά γεμάτα με άνδρες των SS μεταμφιεσμένους σε χωρικούς, που προπορεύονταν της κύριας φάλαγγας. Ταυτόχρονα ο 10ος και 11ος λόχος του 3ου τάγματος από την Άμφισσα κατευθυνόταν προς το Δίστομο για να συναντήσουν τον 2ο λόχο. Οι 3 λόχοι συναντήθηκαν χωρίς να έχουν εντοπίσει αντάρτες εκτός από 18 παιδιά που κρύβονταν σε γύρω στάνες. Έξι από τα παιδιά που προσπάθησαν να δραπετεύσουν εκτελέστηκαν. Οι Γερμανοί μπήκαν στο Δίστομο και εκφοβίζοντας τους χωρικούς έμαθαν ότι υπήρχαν αντάρτες στο Στείρι. Ο 2ος λόχος κατευθύνθηκε προς τα εκεί και στην θέση Λιθαράκι ,περιοχή του Στειρίου έπεσε σε ενέδρα των ανταρτών του 11ου λόχου του 3ου τάγματος του 34ου συντάγματος του ΕΛΑΣ. Η μάχη του Στειρίου ήταν σκληρή και κράτησε περίπου μέχρι τις δύο το μεσημέρι αναγκάζοντας τους Γερμανούς σε οπισθοχώρηση.
Αν και από το χωριό Δίστομο τα Γερμανικά στρατεύματα δεν δέχθηκαν κάποια πρόκληση (αν και μεταπολεμικά το ισχυρίστηκαν οι Γερμανοί κατηγορούμενοι της σφαγής), για λόγους αντεκδίκησης ο 2ος λόχος του 8ού Συντάγματος της 4ής Αστυνομικής Τεθωρακισμένης Μεραρχίας Γρεναδιέρων των Ες Ες και άρχισε την σφαγή όσων κατοίκων έβρισκαν στο χωριό. Η μανία τους ήταν τόσο μεγάλη, ώστε δεν ξεχώριζαν από το μακελειό ούτε τα γυναικόπαιδα ούτε τους ηλικιωμένους. Τον ιερέα του χωριού τον αποκεφάλισαν, βρέφη εκτελέστηκαν και γυναίκες βιάστηκαν πριν θανατωθούν. Η σφαγή σταμάτησε μόνον όταν νύχτωσε και αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στην Λειβαδιά, αφού πρώτα έκαψαν τα σπίτια του χωριού. Οι εκτελέσεις συνεχίστηκαν και κατά την επιστροφή των Γερμανών στην βάση τους, καθώς σκότωναν όποιον άμαχο έβρισκαν στον δρόμο τους. Οι νεκροί του Δίστομου έφτασαν τους 228, εκ των οποίων οι 117 γυναίκες και 111 άντρες, ανάμεσά τους 53 παιδιά κάτω των 16 χρόνων. Η μαρτυρία του απεσταλμένου του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού Eλβετού George Wehrly ο οποίος έφτασε στο Δίστομο μετά λίγες μέρες μιλάει για 600 νεκρούς στην ευρύτερη περιοχή.

Ένας από τους επί κεφαλής που θεωρήθηκε υπεύθυνος για την σφαγή στο Δίστομο Χανς Τσάμπελ (Hans Zampel) μετά το τέλος του πολέμου συνελήφθη στην Γαλλία και εκδόθηκε στην Ελλάδα. Στην πορεία ζητήθηκε η μεταφορά του στην Γερμανία για τις εκεί έρευνες όπου και παρέμεινε. Σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες ζει ως σήμερα ελεύθερος.

Ο λοχαγός των SS Φριτς Λάουτενμπαχ (Fritz Lautenbach) είναι ο άνθρωπος που εκτέλεσε την εντολή και συνέταξε την σχετική ψευδή αναφορά. Η αναφορά του Lautenbach αμφισβητήθηκε άμεσα από τον επίσης αυτόπτη μάρτυρα της μυστικης αστυνομίας, Georg Koch, o οποίος συνόδευε την αποστολή.

Τις 24 Ιουνίου 1944, οι Γερμανοί επανήλθαν και έκαψαν τα σπίτια και τις θημωνιές στα αλώνια του Στειρίου, χωρίς ανθρώπινες απώλειες αφού οι κάτοικοι του είχαν προλάβει να κρυφτούν σε γειτονικές δύσβατες περιοχές του χωριού.

Μέλη του ίδιου συντάγματος είχαν πραγματοποιήσει ένα μήνα μόλις πριν, την Σφαγή της Κλεισούρας με 273 αμάχους νεκρούς ανάμεσα τους παιδιά και βρέφη.

Τα ιστορικά αίτια της Σφαγής του Δίστομου. Η ομιλία του Μιχάλη Λυμπεράτου κατά την παρουσίαση του βιβλίου ΔΙΣΤΟΜΟ 10 ΙΟΥΝΙΟΥ 1944 - ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ανακτήθηκε στις 17/6/2014
70 χρόνια από τις σφαγές σε Δίστομο και Οραντούρ, Christian Ignatzi / Άρης Καλτιριμτζής http://www.dw.de/, ανακτήθηκε στις 18/6/2014
Μάγερ, Χέρμαν Φρανκ, Αιματοβαμμένο Έντελβαϊς. Η 1η Ορεινή Μεραρχία, το 22ο Σώμα Στρατού και η εγκληματική δράση τους στην Ελλάδα, 1943-1944, Τόμος Β', Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα 2009, σελ. 167
Δήμος Διστόμου, Σφαγή του Διστόμου









Πέμπτη, Απριλίου 30, 2015

Μνήμες



-    



      -   Μνήμες, μνήμες, μνήμες, όλο μου ζητάς να θυμηθώ, να γυρίσω πίσω, ουρλιάζεις πως το κλειδί είναι αφημένο εκεί στο χτες. Με βλέπεις να αντιστέκομαι να το πολεμάω με νύχια και με δόντια να μείνω στο εδώ να μην γυρίσω εκεί, πονάει τόσο πολύ.
Το ουρλιαχτό σου γίνεται παρακάλι και ικεσία, να πάω λες να δω τι έγινε, τότε, για να βοηθήσω στο τώρα.
Πες μου τι να θυμηθώ ?? Τη φωτιά, το αίμα τους ανθρώπους που πεταγόντουσαν από εδώ και από εκεί με καμένες σάρκες, ή να θυμηθώ την προδοσία??? Τι πες μου! τι από όλα να ανασύρω από την ψυχή μου? Που να σε πάω, πόσα χρόνια θέλεις πίσω να γυρίσω? Στη νύχτα εκείνη? Ποιος θέλει να την θυμάται εκείνη τη Γιορτή?
Σαν σε όνειρο με μάτια ανοιχτά το ξαναζώ, είχε πανσέληνο και γιορτάζαμε το άνοιγμα της εποχής της Διδασκαλίας, τα μικρά κορίτσια με γαλάζια διάφανα φουστάνια χόρευαν στο γαϊτανάκι από μεταξωτές κορδέλες που τα ίδια είχαν φτιάξει. Οι Γηραιότεροι είχαν μαζευτεί από νωρίς και αναπολούσαν παλαιότερα χρόνια με τραγούδια και ύμνους, οι γυναίκες από νωρίς μαγείρευαν και γέμιζαν τα τραπέζια με λογής εδέσματα. Μικρά παιδιά έτρεχαν, γέλαγαν, φώναζαν χαρούμενα, ο αέρας μύριζε από τα ψητά και οι μουσικοί με άρπες, λύρες και πνευστά έπαιζαν μελωδίες βγαλμένες όχι από νότες αλλά από την ψυχή τους θαρρείς. Όμως άσε με να χαρείς πονάει όλο τούτο δεν καταλαβαίνεις???
-       -   Σε παρακαλώ είσαι σε καλό δρόμο προσπάθησε λίγο ακόμα μη σταματάς, κράτα για μια στιγμή το νήμα και προχώρα, πήγαινε και δες, μη το κρύβεις, μη κρύβεσαι άλλο, δεν έχεις να φοβηθείς τίποτε…
-      -    Έτσι λες? Δεν έχω να φοβηθώ τίποτε?
-     -     Όχι κορίτσι μου, είσαι δυνατή, πέρασες τόσα και όμως τα κατάφερες, σε παρακαλώ μη σταματάς τώρα, όχι τώρα…
Συνεχίζεται…   

Κυριακή, Απριλίου 13, 2014

Αρκεί..





Αν η ανάσα σου είναι το ρούχο μου θέλω κατάσαρκα να το φορώ...

Αν η ματιά σου είναι το σινιάλο και ο Φάρος μου θέλω πλάι σου να βρεθώ

Αν η καταδίκη στην αμαρτία μου θα είναι να σε ακούω να φωνάζεις το όνομά μου αιώνια θέλω Ένοχη να χριστώ...

Αν είναι να χάσω όλες μου τις Ιεραρχίες και τα Αξιώματά μου στα παραδίδω άνευ όρων...

Δεν θέλω αντάλλαγμα, αρκεί που Άκουσα... το όνομά μου μέσα τον παροξυσμό της Ηδονής σου...
Αρκεί που Είδα το πρόσωπό σου να σπάει από τον Πόνο της Προσμονής...
Αρκεί που Μύρισα το άρωμα της Ζωής σου...
Αρκεί που Άγγιξα την πληγή των χρόνων που πέρασαν από πάνω από πάνω σου σε άδεια κορμιά....
Αρκεί που Γεύτηκα την μέθη από τον ιδρώτα σου....
Αρκεί που έλεγξες την έκτη μου Αίσθηση...
Αρκεί που Ένιωσα Γυναίκα, Άνθρωπος, Σύντροφος...



Τρίτη, Απριλίου 01, 2014

Αρπίλης σήμερα...



Καλημέρα και καλό μας μήνα!!! Πρωταπριλιά ε??? Δηλαδή σήμερα αν πούμε ψέμματα δεν πιάνει έτσι??? Ή μήπως αν δεν υπήρχανε τα ψέμματα πόση αλήθεια θα αντέχαμε καθημερινά? και πως? Αν σήμερα κάναμε την διαφορά και λέγαμε αλήθειες??? Πάντως αλήτικα σκεπτόμενη πάντα θα σας αφιερώσω δυο από τα αγαπημένα τραγούδια για την σημερινή ημέρα ...

Σάββατο, Μαρτίου 01, 2014

Εικόνες από λέξεις και λέξεις από εικόνες

Καλησπέρα Αλήτες, καλό μας Μήνα... Λένε μια εικόνα χίλιες λέξεις... καμιά φορά μια λέξη είναι χίλιες εικόνες. Κλείσε τα μάτια και σκέψου, βάλε τη φαντασία σου να σε ταξιδέψει και αγάπα τα πάντα, τους πάντες ακόμα και ότι σ πίκρανε, σε βούλιαξε αλλά και ότι σε απογείωσε... 












 
Και αν οι λέξεις μπορούν να φτιάξουν εικόνες και οι εικόνες να περιγραφούν εσύ κράτα μόνο την πρώτη στιγμή που ένιωσες τη φωτιά να σε καίει... 



  

Τετάρτη, Ιανουαρίου 22, 2014

Η Χώρα των Ηρώων...




Συνέχεια…

Ξάπλωνε σιγά – σιγά και το κορμί του άφηνε στα χέρια και στα φιλιά. Μέχρι που τα μάτια του μόνο ουρανό έβλεπαν. Το στοιχειό της συνείδησης είχε τα ρούχα της κορυφής, όπου και ήταν η φυλακή των Γηραιών. Τα κορμιά πάνω του δεν τον άφηναν να κουνηθεί, οι μυρωδιές από το τραπέζι τον τράβαγαν, και η γεύση του κρασιού από τα στόματα των γυναικών του μέθαγαν το μυαλό και η κορυφή εκεί. Τινάχτηκε. Τα κορμιά έπεσαν από πάνω του και το μυαλό του καθάρισε.

Δευτέρα, Ιανουαρίου 20, 2014

Η χώρα των Ηρώων.





Από τη χώρα των Ηρώων έφτασαν τα νέα και δεν ήταν καθόλου ευχάριστα.

Οι πόλεις έπεφταν οι μία μετά την άλλη και βοήθεια δεν έρχονταν από πουθενά. Τα πλοία γυρνούσαν με μαύρα πανιά. Τα κάστρα γκρεμίζονταν και ελπίδα από πουθενά.



Είπαν οι Άρχοντες χρησμό να πάρουν και να κάνουν σπονδές. Οι Θεοί είχαν γυρίσει αλλού το πρόσωπο και κανείς δεν ήθελε να βοηθήσει.

Πρωί ξεκίνησαν να πάνε στο Μαντείο και έφτασαν βράδυ, απέδωσαν Τιμές και δώρα, θυσίες και αναθέματα και το άλλο πρωί πήραν τον χρησμό… « Να επιστραφεί αυτό που κρύφτηκε ψηλά μαζί με τη Γυναίκα που διώχθηκε μακριά», έφυγαν με κατεβασμένο κεφάλι οι Άρχοντες, κανείς δεν πίστευε αυτό που χρήστηκε, Να επιστραφεί αυτό που κρύφτηκε ψηλά μαζί με τη Γυναίκα που διώχθηκε μακριά », ποιος θα το έκανε; Ποιος θα πήγαινε να τη φέρει; Πώς να επιστραφεί αυτό που είχε κρυφτεί; Αν πέσει σε χέρια βέβηλα; Ποιος θα το προφυλάξει; Στο δρόμο για το γυρισμό μαντατοφόροι από τις πόλεις πήγαιναν τα νέα των Αρχόντων να φύγουν όλοι από τις πόλεις, να ερημώσουν όλα, να μη μείνει τίποτε που να θυμίζει χώρα. Όσο πλησίαζαν έβλεπαν να καίγονται τα πάντα και άνθρωποι να φεύγουν με κατεβασμένο το κεφάλι. Άνδρες, Γυναίκες, Γέροι, Παιδιά έπαιρναν το δρόμο του μισεμού και αλλού να πάνε. Τα σπίτια τα κτήρια, τα σπίτια, τα ιδρύματα, οι βιβλιοθήκες όλα στάχτη.

Ένας μόνο Βασιλιάς προσπαθούσε το χρησμό να καταλάβει, ήταν νέος σε ηλικία και ακόμα πιο νέος στην αρχηγεία, μάταια ρωτούσε, ακόμα πιο μάτια παρακαλούσε να του πουν οι Αρχαιότεροι, κανείς όμως δεν έβγαζε μιλιά.

 Έφτασε μόνος και τελευταίος στη χώρα του, κοίταζε ένα γύρω την ομορφιά και το κάλος της και δεν του πήγαινε καρδιά να την ξεριζώσει από το χάρτη της ψυχής του και των ανθρώπων του, ένιωθε υπεύθυνος για τα πάντα, από τη ροή του ποταμού μέχρι και το κελάιδισμα των πουλιών. Δυο μέρες και δυο νύχτες άυπνος τον έτρωγε η αγωνία μέχρι που το πήρε απόφαση, θα πήγαινε να ζητήσει βοήθεια για το χρησμό από τους Γηραιούς της χώρας, έφτανε μόνο να μπορέσει να πάει εκεί που τους είχαν φυλακίσει.
Εντελώς μυστικά και χωρίς να πει τίποτε σε κανένα ξεκίνησε για το Βουνό της Λήθης. Το μόνο που παρακάλεσε το Λαό του, με πρόσχημα πως πάει για καινούργιο χρησμό, ήταν να μη φύγει κανείς αν δεν γυρίσει σε δεκατέσσερις μέρες, την δέκατη πέμπτη ήταν ελεύθεροι να κάνουν ότι θέλουν θυμόταν ήταν πως όσοι είναι οι Γηραιοί τόσες και οι μέρες για να φτάσεις εκεί. Οι Γηραιοί ήταν εφτά. Πέρασε μέσα από ποτάμια, λίμνες, χαράδρες, χτύπησε και χτυπήθηκε από θηρία που φυλούσαν τα περάσματα και τις εξόδους μέχρι που έφτασε. Στους πρόποδες της Λήθης μια γριά Γυναίκα του είπε πως για να φτάσει στη φυλακή θα έπρεπε να αφήσει το άλογό του κάτω ως ενέχυρο και να πάει με τα πόδια. Υπολόγισε πως του έμεναν δυο μέρες και τον έπιασε πανικός. Πως θα έφτανε επάνω με πόδια; Μα η γριά ήταν σαφής, « το άλογο θα μείνει εδώ, αλλιώς θα σου πάρω σαν ενέχυρο τη ψυχή» . Άφησε το άλογο και άρχισε να ανεβαίνει , όσο πιο δύσκολος ο δρόμος τόσο πιο γρήγορα ήθελε να ανέβει. Του έμεναν ακόμα δύο μέρες.
Ένα βήμα πριν φτάσει γυναίκες από το πουθενά εμφανίστηκαν μπροστά του, ήσαν γυμνές και κύκλο έκαναν και μέσα τον έβαλαν, τον παρακαλούσαν μαζί τους να ξαπλώσει και να τα ξεχάσει όλα, κάτω από ένα δέντρο τραπέζι γιορτινό του είχαν στρώσει με λογιών φαγητά και το κρασί έρεε άφθονο. Του γελούσαν τον χάιδευαν και τραγούδια του έλεγαν γλυκά. Μια από αυτές έπεσε πάνω του και άρχισε να τον φυλάει τρελά, τον έγδυναν όλες μαζί και τον ξάπλωσαν στο χορτάρι. Γελούσαν, χάιδευαν και τραγουδούσαν και πάλι από την αρχή, ένα ερωτικό γαϊτανάκι που όλες οι κορδέλες ήταν μπλεγμένες. Άρχισε να τρελαίνεται και να θέλει να ξαποστάσει λίγο, είχε τόσο κουραστεί Πόσο τις ποθούσε, πεινούσε τόσο το κορμί του από τα χάδια τους, ήθελε να ξεκουραστεί για λίγο, είχε χρόνο, είχε ακόμα δύο μέρες και ήταν κοντά, πολύ κοντά.

Συνεχίζεται…..