Χαραμάδα στο χρόνο...

Είναι από τις ωραιότερες ώρες της ημέρας ετούτη εδώ, την στιγμή που η μέρα και η νύχτα συναντιώνται για ένα και μόνο χορό, πριν η μία δώσει τη θέση της στην άλλη.... πριν φιληθούν για μια και μόνο φορά σαν εραστές από αλλοτινούς καιρούς και ξαναδώσουν ραντεβού πάλι και πάλι και πάλι για μια μόνο φορά, για μια στιγμούλα στη χαραμάδα του χρόνου...

Η Αθήνα ανάβει όλα τα φώτα της σιγά - σιγά και υποδέχεται την απόλυτη αφέντρα για τώρα την νύχτα... Αλήθεια έχεις σκεφτεί πόσες σκέψεις κάνεις την Νύχτα;; Πράγματα τα οποία το πρωί σεν περνάνε καν από το μυαλό ανασύρωνται τέτοιες ώρες και σαν κακομαθημένα παιδιά ζητάνε χώρο, τόπο, χρόνο, ύπαρξη....

Κάνω μια βόλτα μέχρι το παράθυρό μου και κοιτάω πέρα μακριά τον ορίζοντα, κάτι μικρά συννεφάκια σεργιανίζουν στην απεραντοσύνη του Ουρανού χορεύοντας, πόσα να είναι δύο - τρία;; κανένα τα εξαφάνισε το αεράκι, πάνε να αλητέψουν σε άλλο μέρος του, σε άλλη πόλη, πιθανών και σε άλλη χώρα...

Ανάβω ένα τσιγάρο και κάθομαι για λίγο να χαζέψω το ταξίδι από τα φώτα που ανάβουν το ένα μετά το άλλο, ένα περίεργο συναίσθημα έχει κατσικωθεί μέσα μου εδώ και ώρες... μια περίεργη νοσταλγία να το πω; μια ακατανόητη έκθεση συναισθημάτων με ανάμιξη του "Θέλω" να το πω;;  Τραβάω μια ρουφιξιά και αφήνω το μυαλό μου να περιπλανηθεί και να συμπονέσει τις σκέψεις του. Σε ξαναρωτάω έχεις αναρωτηθεί ποτέ πόσες σκέψεις έρχονται και ξανάρχονται την Νύχτα;;  Σκέφτεσαι τι έκανες, τι θα μπορούσες να κάνεις και δεν το έκανες, τι είπες, τι θα μπορούσες να πεις και δεν το είπες, πως θα μπορούσες να αποτρέψεις μια πιθανή αναποδιά και δεν την απέτρεψες τελικά. Να αυτά είναι τα κακομαθημένα που λέγα πριν, αυτά ζητάνε τόπο και χώρο στο μυαλό σου. Συνήθως εμείς οι άνθρωποι, τέτοιου είδους ανασκοπήσεις τις κάνουμε είτε στα γενέθλια μας, είτε με την έλευση του Νέου Έτους, είτε σε κρίσιμες στιγμές της ζωής μας, γιατί άραγε;
Τι είναι αυτό που μας εμποδίζει να το κάνουμε καθημερινά; Στην ουσία τίποτε, έχουμε χωθεί τόσο πολύ στην καθημερινότητα που και η παραμικρή εισχώρηση σκέψης μετά από μια κουραστική μέρα είναι ένα ενοχλητικό κουνούπι στο αιθερικό μας που πρέπει οπωσδήποτε να απομακρυνθεί.

Πόσο θα ήθελα μια βόλτα στην Ιρλανδία, τρέλα;; γιατί;; δική μου είναι η σκέψη και ότι θέλω την κάνω, όπου θέλω την πάω... Μη μου το χαλάς τώρα, έλα να πάμε μαζί, έλα κλείσε τα μάτια
και πιάσε με από το χέρι, έλα να σε πάω μια βόλτα σε μια χώρα που τόσο πολύ αγαπάω, σφίξου πάνω μου και μη φοβάσαι, λένε πως οι άνθρωποι όταν βρίσκονται μόνοι σε κάποια ξένη γη σφίγγονται δυνατά ο ένας πάνω στον άλλο...μα μη φοβάσαι... δεν ξέρω πως αλλά τον νιώθω τόπο μου τούτο τον τόπο...Πάμε να ακούσουμε στα κάστρα τον τροβαδούρο να τραγουδά για παλιούς βασιλιάδες και για κυράδες...έλα να κοιτάξουμε μέσα στην λίμνη μήπως και δούμε την Κυρά της και αν τυχεροί σταθούμε μπορεί να την ακούσουμε να τραγουδά και στο Ιερό Σπαθί...έλα να περπατήσουμε ξυπόλυτοι στην παραλία και να αφήσουμε το κρύο αγέρι να μας ανατριχιάσει... έτσι να νιώσουμε την ανατριχίλα της αγάπης μας... μη μου σκοτεινιάζεις εδώ είμαι πάντα ήμουν... εσύ..εγώ και ο τόπος τούτος ... μας χωράει και τους δυο...έλα να περιπλανηθούμε στην Ιστορία του ...κοίτα το κάστρο του Kingmanthor...εκεί ψηλά στην πολεμίστρα είπε το πρώτο και τελευταίο σ' αγαπώ στην Λαίδη Κate...πάρε ένα βότσαλο από την παραλία του Malesun ρούνο να το κάνουμε να μας προστατεύει για πάντα...έλα να πέσουμε στον καταρράκτη του Sunower να κάνουμε ένα έρωτα που ποτέ δεν έχει ξαναγίνει από υλικά κορμιά.... και το βράδυ όταν αποκαμωμένοι από την περιπλάνηση θα ξαπλώσουμε στην κοιλάδα του Enisburg να κοιτάξουμε αστέρια και γαλαξίες… και έτσι όπως θα μου λες πως μ' αγαπάς και πάνω σου θα σφιχτώ γιατί κρυώνω....
Και μετά εγώ θα κρατήσω τις αναμνήσεις και θα αλητεύω στο Σύμπαν στο φυσικό μου σπίτι, ενώ εσύ χμ... εσύ θα ξαναγυρίσεις εκεί που πάντα ήσουν... μέσα μου...
Καληνύχτα σκέψη μου...