Ο Βυθός σου...

Δύο άκρα αντίθετα δεμένα σε άρρηκτα χρυσά δεσμά. Και κάπου εκεί όλοι εμείς αλήτες σε ένα Σύμπαν που μοιάζει τόσο πολύ στο Κάτι ενώ ταυτόχρονα μας αφαιρεί κάθε δικαίωμα Αντίστασης... Κάθε δικαίωμα να πάρουμε ότι μας ανήκει, ή ότι τέλος πάντων, πιστεύουμε πως μας ανήκει... Ένας βυθός που ανοίγει διάπλατα μια αγκαλιά να κρυφτούμε, να χαθούμε, να αγαπήσουμε, να μισήσουμε... Δύο άκρα αντίθετα...

Εγώ άμα σε φιλώ
Θα είμαι πια παιδί δικό σου
Και όταν καίει το μέτωπό σου
Εγώ θα σε φιλώ
Και θα σου παίρνω τον καημό σου

Εγώ που σε μισώ
Θα μάθω το συνδυασμό σου
Ν' ανοίξω ένα γυρισμό σου
Εγώ που σε μισώ
Χαϊδεύω κάθε φέρσιμό σου

Εγώ σ' ευχαριστώ
Που κολυμπάω στο βυθό σου
Σαν κύμα φτάνω ως το λαιμό σου
Εγώ σ' ευχαριστώ
Και ας πνιγώ για το καλό σου...

Στίχοι: Ελεάνα Βραχάλη
Μουσική: Μιχάλης Χατζηγιάννης