Σεπτέμβρης...

Όμορφος μήνας ξημέρωσε στην αγκαλιά του έτους... Κάτι σαν πρωτοχρονιά κουδουνίζει από το πρωί, Καλό Μήνα εύχονται όλοι, Καλό Φθινόπωρο.
Άνοιξα τα μάτια μου και κοίταξα έξω από το παράθυρο, ο ήλιος κρυφτό έπαιζε με τα σύννεφα και απ' έξω έρχεται η μυρωδιά του βρεμένου χώματος... Η κουρτίνα χορεύει σαν αερικό και με κάνει να χαμογελάω.
Το κορμί μου είναι μουδιασμένο ακόμα δεν θέλω να κουνηθώ, θέλω να μείνω έτσι και να κοιτάω. Ένας αλήτης σπυργίτης παίζει με τα λουλούδια στη γλάστρα.

Λες και μέσα σε ένα βράδυ άλλαξε η φύση και φόρεσε άλλα ρούχα.. κοιτάω καχύποπτα το ρολόι που με προστάζει να σηκωθώ... αλλά.... δε θέλω...
Υπνωτισμένη ακόμα τεντώνομαι νωχελικά, σηκώνω το κορμί μου και πάω προς το μπάνιο στη διαδρομή πυζάμες ρούχα ένα κουβάρι στο πάτωμα. Αφήνω το χλιαρό νερό να πέσει πάνω μου σα χρυσή βροχή λες και ζητάμε ο ένας την ενέργεια του άλλου. Ολόκληρη Ιεροτελεστία που και αυτή δεν θέλω να τελειώσει. Η μυρωδιά από αφρόλουτρο με κάνει να θέλω να μείνω εκεί όλη μέρα, σα ζεστή μήτρα που έχει μέσα της το έμβρυο, το νερό συνεχίζει να πέφτει και 'γω απλώνω στο κορμί μου χάρτες.
Τι έκανα χτες??
Πόσο πολύ ήθελα να μιλήσω και γιατί έμεινα σιωπηλή? Πόσο πολύ ήθελα να φωνάξω? Γιατί έκλεισα μάτια και αυτιά και είπα απλά " θα τα ξαναπούμε". Πόσο πολύ ήθελα να συγχωρήσω και γιατί τελικά δεν το έκανα?
Ποια αδυναμία με σταμάτησε και δεν ήθελα να δω? Γιατί φόρεσα κατάσαρκα το ρούχο της προδοσίας, που όμως είναι ποτισμένο με το αίμα μου,  και έπεσα στα μαύρα νερά της αδιαφορίας.
Γιατί δεν μίλησα? Γιατί δεν είπα... " ξέρω" ... Γιατί είπα απλά " λυπάμαι" και έφυγα?
Και αυτή η λέξη στα μάτια μου και στα αυτιά μου πόσο απειλητική φαντάζει...
Και ναι εκεί που βυθίζμαι όλα αλλάζουν, όλα τα αλλάζω εγώ... είναι δική μου απόφαση πλέον.
Ο αλήτης σπουργίτης παίζει ακόμα έξω στη γλάστρα, το χώμα μυρίζει ακόμα απο τη βροχή, το νερό πέφτει πάνω μου ακόμα σα χρυσή βροχή. Σα πρωτοχρονιά φαντάζει από το πρωί. Σήμερα είναι μια καινούργια μέρα, το χτες το έδιωξα και ανυπομονώ για το αύριο.. Το δικό μου αύριο...
Η πόρτα χτυπάει διακριτικά και η μυρωδιά του καφέ γεμίζει το δωμάτιο μου. Ο καπνός  από το τσιγάρο μου για πρώτη φορά μετά από καιρό φτιάχνει σχέδια με χαμόγελο...
Κοιτάζω έξω, το Ιερό Βουνό των Θεών με περιμένει να πάω να του πω μια καλημέρα και να του δώσω υπόσχεση πως θα ξαναρθω να το επισκεφτώ. Φτάνω και δίνω Ιερή Υπόσχεση με την πρώτη ευκαιρία καντάδα να κάνω στη Λήθη και στην Κρήνη της Ιερή να ξαναλούσω τα μαλλιά μου. Κάνω μια στάση στον Αίσωνα και στον Ενιπέα, πιάνω το νερό στα χέρια μου και θέλω να κρατήσω την αύρα του. Τρέλα θα μου πεις, νομίζω πως είδα Νύμφες να χορεύουν και να τραγουδούν.
Οι ρόδες καταπίνουν τα χιλιόμετρα και το Λιτόχωρο με αποχαιρετά. Με δίδαξε τούτος ο Τόπος. Να μην ξεχνώ, να μην λησμονώ. Να προσπαθώ. Να θέλω. Να δημιουργώ. Να νιώθω. Τα καλύτερα είναι μπροστά αρκεί να θέλουμε να τα δούμε...

Καλό Φθινόπωρο Αλήτες...