Να ανάβω τσιγάρο και μέσα από τον καπνό του να σε βλέπω, να με πλησιάζεις και να με περιτριγυρίζεις σαν τον δολοφόνο που θέλει να ρίξει τη χαριστική βολή... μη φοβάσαι μάτια μου κάντο βλέπεις χαμογελάω... άσε μου μια ανάσα ακόμα για την τελευταία ρουφηξιά... όμως μη κλάψεις χαμογέλα και εσύ,γιατί εσύ και εγώ μοιάζουμε... σε έχω ήδη σκοτώσει...
Να σε βλέπω μέσα από τον παροξυσμό της έλξης να παρακαλάς για οίκτο ή τουλάχιστον για μια ματιά, αλλού να γυρνάω το βλέμμα και να καταλήγεις να σέρνεσαι να ακουμπήσεις μια χαραμάδα στην ηδονή μου, συγνώμη να ζητάς και να μην υπάρχει.... να αγγίζεις και να μην ακουμπάς... εκδίκηση το λένε.. όχι δεν είναι εκδίκηση, δεν μπορείς να εκδικηθείς τον εαυτό σου...
Σου έκρυψα την αλήθεια για να μην τη μάθεις, δεν ήθελα να σε διαλύσω, δεν θα μπορούσα να το κάνω... κατέληξα όμως πως η πληρωμή σου θα είναι αυτή... να είσαι απών από τα πάντα μου, από το κορμί μου, τη ζωή μου, το δάκρυ μου το γέλιο μου, τη φωνή μου, το βλέμμα μου που τόσο αγαπούσες... απών γιατί έτσι αξίζει η χαριστική βολή μάτια μου...
Λύτρωση ο χορός, έχεις δει πως γυρνάνε στη φωτιά οι πεταλούδες της νύχτας? Έτσι μέχρι να καούν, δε με νοιάζει ποτέ δε με ένοιαζε, ένα βράδυ θυμάμαι σε ρώτησα " πες μου τι άλλο φοβάσαι και θα γίνω" μου απάντησες ότι θες... Έγινα χτες λοιπόν... ακουγόταν τούτος ο ρυθμός και τώρα αυτός ακούγεται... πως είναι λοιπόν το χτες όταν τραγουδά... πως??
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Την καλή σας την κουβέντα