Μην ακουμπάς...

 

 

Μια πόρνη φτηνή είναι η αγάπη, που ντύνεται τα ρούχα της αισιοδοξίας και τα μυαλά σου παίρνει. Μια ξένη μέσα στη γνωστή γωνιά της ψυχής ξεχύνεται και σε θέλει θύμα, ώρες και φορές θύτη σε κάνει χωρίς να ρωτάει το πώς… το γιατί…

Μην ακουμπάς εκεί πονάει…  Υφάντρα της μοίρα της η προσμονή που το ρίγος του οργασμού τραμπάλα στο κορμί σου κάνει, μια πάνω μια κάτω. Έλεος σου λέω δεν υπάρχει. Όχι για αυτούς που το στήθος τους έδειξαν στο μαστίγιο του μαρτυρίου…. Και κατάχαμα τους βρήκε η αυγή με εκείνο το συριγμό του αλησμόνητου « θα έρθει κάποια στιγμή».

Με ρώτησες εκείνο το βράδυ που έρωτας και λογική σε πόλεμο μας είχαν καλέσει τι ζητάω πιο πολύ αυτή την ώρα. Να ξεγυμνώσω την αγάπη θέλω, να γδάρω αλλά και να γεμίσω ταυτόχρονα όλο της το είναι. Χαμογέλασες και μου έδωσες τον λαιμό σου να κουρνιάσω, εκείνη τη γωνίτσα που σαν Θεά την λάτρεψα και σαν Άνθρωπος μίσησα, ένιωθα την φλέβα σου να χτυπάει και την αδρεναλίνη να εκτοξεύεται σε τοίχους άρνησης. Τότε το κατάλαβα πως εδώ είναι η στιγμή που πρέπει να φύγω και να μην κοιτάξω πίσω. Να κλείσω όσο πιο γρήγορα μπορώ τους λογαριασμούς μου και να εξαφανιστώ…

Σε άκουγα να με βρίζεις και να με καταριέσαι, να συναντήσω μια τέτοια αγάπη και να μην την φτάσω ποτέ. Σε έβλεπα να πέφτεις στα γόνατα, να απλώνεις τα χέρια σου που έμοιαζαν σαν κλαριά δέντρου άδεια το Χειμώνα και αποσβολωμένη από πόνο, αναρώτηση και φόβο ήθελα να σου μιλήσω, δεν τα κατάφερα… Ύστερα κοίταξες το σημάδι, έριξες το βλέμμα σου πάνω του, το κατάλαβα ήθελες να το γιατρέψεις, πήρες πίσω βρισιές, κατάρες και απειλές και σαν άλλος μύστης την ουλή θέλησες να κλείσεις. Μην ακουμπάς εκεί γιατί πονάει… Άστο το σημάδι μη μου το κλείσεις, άσε με και εμένα, δώσε μου πάλι όλες τις κατάρες και τις απειλές και φύγε. Φύγε τώρα γιατί αν μείνεις θα σε αγαπήσω...