Πόσο ευάλωτοι γινόμαστε όταν χρειαζόμαστε ένα άνθρωπο δίπλα μας ή μια ανθρώπινη συμπεριφορά? Έχετε αναρωτηθεί ποτέ, πως είναι μα απλώνεις το χέρι σου σε κάποιον να στο δίνει και μετά να στο χτυπάει? " Σου άπλωσα το χέρι όταν το χρειαζόσουν!!! τώρα μου το χρωστάς... θα μου το χρωστάς για πάντα.. Σε τάισα όταν πείναγες, σε κοίμισα όταν δεν είχες πουθενά αλλού να πας... αν δεν ήμουν εγώ στα παγκάκια θα κατέληγες ... σου έκανα χάρη που σε δέχτηκα... μου το χρωστάς... μου το χρωστάς... μου το χρωστάς...
Ναι σίγουρα αν θέλετε να πονέσετε κάποιον που χρειάστηκε την βοήθειά σας και του την δώσατε αυτά πρέπει να του πείτε, αν θέλετε να δείτε ξανά την απελπισία στα μάτια του αυτά ακριβώς πρέπει να πείτε. Σίγουρα δεν είναι εποχές να κάνουμε το καλό και να το πετάμε στο γιαλό, αρκετά πράγματα έχουν οι θάλασσες μας. Σίγουρα ξυπνάει το περίεργο ΕΓΩ ΜΑΣ και θέλουμε τον άλλο να τον κάνουμε σκουπίδι, γιατί άραγε? Τι είδους επιβεβαίωση παίρνουμε όταν φερόμαστε έτσι??? Πως θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αυτή η συμπεριφορά άραγε?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Την καλή σας την κουβέντα