Άνθρωποι με ανθρωπιά και ημερομηνία λήξης.

Είναι ώρες και φορές που ένας τίτλος μιλάει από μόνος του και τα λέει όλα, σε αυτό συμφωνούμε τουλάχιστον το 90% των ανθρώπων.

Επίσης το 90% του εναπομείναντος 10 % αφήνει και ένα παραθυράκι για διάλογο με αποτέλεσμα την κραυγαλέα διάψευση. Το υπόλοιπο 10% διαπιστώνει καθημερινά πως το εργοστάσιο παραγωγής ανθρωπιάς έχει κηρύξει παύση εργασιών.

Θα μου πεις πως το ποσοστό είναι τόσο λίγο που χάνεται στα βάθη της τροποποίησης, δεν θα διαφωνήσω μαζί σου…

Δες όμως δεν μιλάω για την εκμετάλλευση από άνθρωπο σε άνθρωπο, μιλάω για τα συναισθήματα που μοιράζουμε απλόχερα με λόγια, αλλά όταν έρθει η στιγμή της πραγματοποίησης των μισών από ότι έχουμε ακούσει ή έχουμε πει τότε απλά βαράμε μια διάλυση του καταστήματος.

Έχουμε συνηθίσει να περιβαλλόμαστε από τέτοιους ανθρώπους, έτσι δεν είναι;

Έχουμε οι άνθρωποι ημερομηνία λήξης στα συναισθήματα και στην ανθρωπιά;

Ποια συσκευασία θα ήταν ιδανική για την διαφύλαξη των συναισθημάτων μας ;

Πόσα πρέπει να τάζουμε και πόσα πρέπει να αισθανόμαστε;



Έχουμε τα κότσια να πράξουμε ότι είπαμε;