Στα χέρια σου

Φεύγει και πάει το μυαλό και φτάνει σε άλλα μονοπάτια, σκέψου να μπορούσαμε να ανοίξουμε πραγματικά την ψυχή μας και να μιλήσουμε. Φαντάσου να θέλαμε να εμπιστευτούμε ακόμα και τον εαυτό μας και να εξομολογηθούμε τα πιο μύχια συναισθήματα.

Είναι οι ώρες μεγάλες όταν θέλεις να φτάσεις στο Θεό της Ψυχής. Και όμως δεν το κάνεις, γιατί φοβάσαι. Δεν το κάνεις γιατί το νιώθεις περιττό. Δεν το κάνεις γιατί νομίζεις πως τώρα δεν χρειάζεται.

Είχες δυο άμυνες, τον αυτοσαρκασμό και την ελπίδα  . Τον αυτοσαρκασμό για να μπορείς να δείχνεις προς τα έξω πως ναι, το καταφέρνεις και εσύ και την ελπίδα που σου κρατάει συντροφιά τα τελευταία χρόνια.

Μια ελπίδα που ήρθε και έκατσε στο βρεγμένο πρεβάζι της ψυχής σαν το σπουργίτι το χειμώνα, του έδωσες λίγα κοχυλάκια για να χορτάσει την πείνα της μοναξιάς και λίγο νεράκι αναθάρρησης να πιει. Άνοιξες το παράθυρο διάπλατα να μπει και να ζεσταθεί από το βοριά... και ήταν εκείνη την στιγμή που μέσα στο δωμάτιο της ύπαρξής σου εισέβαλλαν  τα όρνια της άρνησης. Έκλεισες γρήγορα το παράθυρο αλλά οι δαίμονες ήταν ήδη μέσα. Και κρύφτηκες στη γωνιά να μη σε δουν να μη σε αγγίξουν, ξέχασες το σπουργιτάκι.

Όλο το δωμάτιο γέμισε από μια απίστευτη παρουσία που όχι μόνο μετά από λίγο σταμάτησες να την φοβάσαι αλλά της έστρωσες και γιορτινό τραπέζι. Το σπουργιτάκι για να μην σε ενοχλεί το έκλεισες σε ένα πανέμορφο κλουβί και το γέμισες με χρυσά μαξιλαράκια για να ξεκουράζεται, έξαλλου αυτό είναι που είδες πρώτο και το βοήθησες έτσι δεν είναι;

Από την άλλη κέρναγες την Άρνηση με γλυκό κρασί στιγμών στα κολονάτα ποτήρια των λέξεων σου. Λογιών φαγητά στο τραπέζι σου με μενού από πράξεις, από σκέψεις και από τολμήματα που έμειναν στη μέση, λες και ήταν Γιορτή, αλήθεια τι γιορτάζεις; Και αρχίζει η μουσική μια μουσική που μαζί με το κρασί ζαλίζει το μυαλό και στροβιλίζεσαι και χορεύεις... χορεύεις... πόσο σου αρέσει, με μια άγρια χαρά ανοίγεις την ντουλάπα της ύπαρξής σου και ρούχα βγάζεις αρχοντικά και την άρνηση ντύνεις και ντύνεσαι και εσύ, βγαίνεις από το σπίτι και στο δρόμο ξεχύνεσαι με τα καινούργια όμορφα ρούχα σου και την καινούργια φίλη σου να σας δει ο κόσμος. Και είσαι καλά... και ευτυχισμένος τρέχεις στα μονοπάτια του μυαλού.... Δυο πράγματα πλέον βρήκες που αναζητούσες την ηρεμία και την αποδοχή, μα ναι αυτό είναι που σου πρόσφερε η Άρνηση, αυτά είναι τα δώρα της, και το χρυσό της τζίνι σου υπόσχεται και άλλα αν το ακολουθήσεις. Και τρέχεις να φτάσεις όσο πιο γρήγορα μπορείς.... που;

Μα είναι δρόμος ήρεμος στρωμένος με γρασίδι, τέρμα πια οι πέτρες και οι ανηφόρες, τέρμα τα έλη και τα ποτάμια, τέρμα πια οι ωκεανοί της σκέψεις. Όλα εδώ μπροστά σου όπως τα ήθελες. Τέρμα πια τα κόματα, οι τελείες, τα ερωτηματικά, σε αυτό τον δρόμο δεν υπάρχουν σημεία στίξης. Τέρμα το μπρος - πίσω, τέρμα οι προσπάθεια για κάτι καλύτερο, τέρμα η ζωή.... Τέρμα η Ζωή;;; Μα πως;;; Ένα φτερό από το σπουργίτι έρχεται μπροστά στα μάτια σου και το πιάνεις στον αέρα.

Αρχίζει να βρέχει, μια βροχή δυνατή που σε ποτίζει και θέλει να σε ξεπλύνει μέχρι το κόκκαλο, σήκωσε το κεφάλι όσο δυνατή και αν είναι και ας σε χτυπάει στο πρόσωπο και ας πονάς, μόνο έτσι καταλαβαίνεις πως ζεις. Και αρχίζεις και τρέχεις να φτάσεις, να προλάβεις, στο δρόμο πλέον όμως τελειώνει το γρασίδι και αρχίζουν οι πέτρες, οι λακκούβες, οι ανηφόρες, με κομμένα πόδια και ανάσα που σχεδόν βγαίνει έχεις να αντιμετωπίσεις και τα διόδια των εξηγήσεων σε όσους πριν σύστηνες την φίλη σου την καλή. Τα γιορτινά ρούχα της Άρνησης αρχίζουν να κουρελιάζονται και κοίτα το ένα μετά το άλλο σκίζονται στο μέρος της καρδιάς σου. Χαμογελάς σύμπτωση απλή του επέζησες και φτάνεις στο σπίτι σου. Το κλουβί παραμένει στη θέση του ή χρυσή ποτίστρα και ταΐστρα άδειες, η χρυσή κούνια κινείται μόνη της. Το σπουργιτάκι ;;; Καθώς πλησιάζεις βλέπεις τα φτερά του, ίσα που ανασαίνει. Άνοιξε το κλουβί και πάρτο στα χέρια σου μη φοβάσαι, κάντο.....  Φύσηξέ του στο στοματάκι του και δως του πνοή ξανά, κάντο μη φοβάσαι ... Άνοιξε το παράθυρο της ψυχής και άστο να φύγει ελεύθερο να πετάξει πάνω από θάλασσες , δρόμους με πέτρες με λακκούβες, να συναντήσει εμπόδια, απογοητεύσεις... και να ξανάρθει στο παράθυρο σου για βοήθεια.... Κοίτα ζεις μη το φοβάσαι κάντο.... Ζήσε.... μη φοβάσαι. Είσαι πιο σοφός τώρα, τώρα ξέρεις πως δεν μπαίνουν σε κλουβί τα σπουργίτια....