Ελεύθερα να ανασαίνει

Σε κοιτάζω και με σηκώνω όσο πιο ψηλά μπορώ και σε παρατηρώ...
Τι θαύμα είναι η νωχελική σου άπλα που πάλλεται αδιάφορα!
Χαϊδεύει η ηρεμία την καρδιά μου και από ευχαρίστηση χαμογελώ...
Σαν να μου παίρνεις από τους ώμους όσους τρόπους κουβαλώ κι ελαφρώνει η πίεση...
Σε αγαπάω γιατί κάνεις την ψυχή μου ελεύθερα να ανασαίνει...
Να αφήνεται σαν το τρελό που μόλις του έσπασε τις αλυσίδες...
...«-Είσαι εντάξει εδώ μωρό μου;
-Ναι... μόνο άσε με λίγο έτσι...»
Με τρόπο περίεργο με προκαλείς... με εμπνέεις... με ωθείς... με φορτίζεις... με ελευθερώνεις... γελάς με τις έννοιες μου... σκουντάς την ζωοφόρα αγριάδα μου...
Κλείνω τα μάτια μου και γίνομαι όλη μια Συμπαντική αγκαλιά...
Μεγέθη ίσα... ίδια η απόσταση.... εσύ... εγώ....
η παγωνιά.......
το τρένο........
ο δρόμος....... η θάλασσα….
Προσεχτικά τα χέρια απλώνω γύρω σου... το κεφάλι μου πάνω σου ακουμπώ... εκεί στη γωνιά που αγαπώ να μισώ τόσο πολύ… εκεί στο λαιμό…
Μέσα μου σε φοράω...
αλλά φεύγω.....
μέσα μου χωράς....
αλλά φεύγεις......
Γίνεται αλήθεια και...
-Σσσσς! Άφησέ με....»
-Είσαι μεγάλη Αλήτισσα τελικά όμως μην μου ταράζεσαι... εδώ είμαι για σένα... δεν τους αφήνω να σε πάρουν από κοντά μου...
Μοιάζεις τόσο αυτό το χάδι να το λαχταράς!
Κι όμως δεν το αρπάζεις... απλά με ικανοποίηση χαμογελάς και γαληνεύεις...
Μοσχοβολάει η αύρα σου... μεθάω... ζαλίζομαι... τα χείλη μου υγρά...
Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή από επιθυμία να σε πιω..
Αγριεύω από χαρά... από έρωτα ψυχής...
... -Είσαι εδώ; Πού χάνεσαι;
-Εδώ είμαι... εδώ είμαι...»
.... Δεν είμαι εδώ τελικά.......
.....Δεν είμαι εδώ τελικά.........