Προς τιμή της Πανσελήνου...

Άλλη μια μέρα φτάνει στο τέλος της με ένα φεγγάρι που κάνει μάγια στις ψυχές, στα μυαλά και στα κορμιά των ανθρώπων... Μια νέα μέρα θα έρθει, ότι πρέπει για καινούγρια λάθη...



Σ’ αγαπώ αρκετά
για να σ’ αφήσω μόνο σου
αρκετά για να πονάει τόσο
Σ’ αγαπώ αρκετά
ίσα να βρεις το δρόμο σου
λίγο πριν σε πληγώσω

Ήμουν εντάξει μέχρι χτες
με τις πληγές μου ανοιχτές
χαρά να τρέχουνε
Κι ήρθαν δυο βλέμματα βαριά
και πέσαν πάνω μου σκουριά
για να μ’ ελέγχουνε

Μ’ έπιασε κάτι να σ’ το πω
και σου `πα πάλι σ’ αγαπώ
μικρό το ψέμα μου
Συγγνώμη για την προσβολή
μα εγώ δεν είμαι για πολύ
το `χω στο αίμα μου

Ήμουν εντάξει μέχρι χθες
ήξερα τι είναι αυτό που θες
κι ήταν στο χέρι μου
Δε σ’ αφορά προσωπικά
είναι που εμένα τελικά
το `χει τ’ αστέρι μου


 

Αλλού εγώ τράβηξα και αλλού με πηγαίνεις
Αλλιώς σε φαντάστηκα και άλλο μου βγαίνεις
Ποτέ σου δεν ρίσκαρες και πώς να πιστέψεις
Ποιο μέλλον μου συζητάς αν το παρόν δεν αντέξεις
Κι αυτό είναι το τέλος μας κι αυτή είν’ η ζωή μας
Αυτή είν’ η αγάπη μας, δε θά `ρθει μαζί μας
Αυτός είναι ο έρωτας που τη λάμψη θαμπώνει
Αυτή είναι η άγνωστη πλευρά που με λυτρώνει

Μη με κοιτάς δεν πρόκειται να μου αλλάξεις γνώμη
Απόψε χαραμίσαμε λίγη ζωή ακόμη
Μακάρι νά `κλεινε η πληγή με μια απλή συγγνώμη
Απόψε χαραμίσαμε λίγη ζωή ακόμη

Αυτές οι αλήθειες μας που γίναν κομμάτια
Τα άπειρα σχέδια στα σκοτεινά δωμάτια
Απίστευτη ήσουνα γεμάτη με πάθη
Στο φως σε περίμενα μα βράδιασε πάλι


 

Εγώ μεγάλωνα για σένα
και μάλωνα για σένα στους δρόμους
με τα υπόλοιπα παιδιά
τα βράδια ίδρωνα για σένα
και στον ύπνο μου για σένα
τολμηρά είχα κρυμμένα μυστικά

Μετά ωρίμαζα για σένα
και σκάρωνα θλιμμένα στιχάκια
που δεν τα διάβαζε κανείς
ετοιμαζόμουνα για σένα
και δεν άκουγα κανένα
που μου λεγε πως ίσως δεν φανείς

Και περάσαν οι ζωές μας
δεν βρεθήκαμε ποτέ μας
και τη θέση την παίρνουνε σκιές
μ’ αγαπάνε με φροντίζουν
κάπου κάπου σε θυμίζουν
κι εσύ έρχεσαι και φεύγεις όταν θες

Κι έτσι ζω μόνο για σένα
ετοιμάζομαι για σένα
ερωτεύομαι για σένα
περιμένοντας εσένα

Για σένα ήμουν και γινόμουν
το κάλο και το κακό μου
και δεν είχα μόνον έναν εαυτό
για σένα άλλαζα σαν φύλλα
τη χαρά και τη μαυρίλα
και το σπίτι μου είχα πάντα ανοιχτό

Για σένα τράβαγα πιστόλι
κι από φόβο μ’ είχαν όλοι
και δεν άντεχα στο πλάι μου ψυχή
φανταζόμουνα εσένα σε νοήματα κρυμμένα
και ήταν μόνο μια καινούρια σου εκδοχή

 

Ζούμε τις μικρές μας ιστορίες
στο κέντρο και τις συνοικίες
όνειρα μεθυσμένα σχέδια ματαιωμένα
τηλέφωνα απεγνωσμένα

Σκέφτομαι πάλι ίσως δεν ήσουνα εσύ
ό,τι ονειρεύτηκα
όμως θυμάμαι μια νύχτα είδα τα μάτια της λύπης
να μου χαμογελάνε

Ίσως δεν ήμουνα κι εγώ ό,τι ονειρεύτηκες
έτσι κι αλλιώς όλα είναι προσωπικές οπτασίες
Το νιώθω πως σε χάνω...
γλυκιά μου αγάπη καληνύχτα