συνέχεια...
Τίποτε δεν θύμιζε εκείνο το πάθος της Κολχίδος, τους όρκους της Δήλου, την αγάπη και το πάντρεμα στην Κέρκυρα. Όλα στάχτη, από το μόνο πράγμα που ζήτησα από αυτό προδόθηκα. Ένας αέρας τρέλας και μίσους ξεσήκωσαν την ψυχή μου, ήθελα να τον καταστρέψω με ακούς? Να τον καταστρέψω να μη μείνει τίποτε δικό του. Να χαθούν τα πάντα του. Νύχτες ολάκερες το μυαλό μου έκανε έρωτα με τον κίνδυνο, κοίταγα μια μπροστά μια πίσω. Είπα να φύγω και να γυρίσω πίσω στην πατρίδα μου, να πάρω τα παιδιά μου και να φύγω.
