Δεν γίνεται αλλιώς...

Να !! αυτή την στιγμή θα ήθελα να κρατήσω στις χούφτες του μυαλού μου, τώρα που η μεγαλοπρέπεια της αγάπης ξεγυμνώνεται μπροστά μου. Τώρα που ακόμα και αυτές οι μικρές σου ατέλειες,  μοιάζουν σαν πίνακας του Botticelli. Αγαπάω την μικρή ρυτίδα που ανατέλλει στο περίγραμμα του προσώπου σου. Σαν ποτάμι ορμητικό αισθάνομαι που θέλω να ξεχυθώ και χαράξω και την παραμικρή σου σχισμάδα.

Μια Βόλτα..

- Ξέρεις τι σκέφτηκα?
- Έλα για πες...
- Να κάνουμε μια μεγάλη βόλτα σήμερα.
- Και που να πάμε? δεν υπάρχουν λεφτά.
- Τι να τα κάνουμε τα λεφτά παιδί μου, βόλτα θα πάμε.
- Που?!  θα περπατάμε σαν τους παλαβούς?

Νέα αρχή ; πες το και έτσι...

- Τελικά ?
- Ναι έτσι είναι, θέλω κάτι άλλο, το πήρα απόφαση.
- Πως μπορείς ?
- Τι εννοείς?
- Πως μπορείς και μηδενίζεις τα πάντα, τους πάντες.
- Το θέμα είναι αν μπορώ ή αν το θέλω?
- Με ρωτάς?
- Θες απάντηση?

Είπε...

-

Θα φύγω , λυπάμαι



- Να πας στο καλό και εγώ λυπάμαι



- Δεν θέλεις να με ρωτήσεις κάτι?



- Όχι εσύ θες να με ρωτήσεις?



- Ξέρεις….. δεν ήθελα να γίνει έτσι….





- Δεν πειράζει ας έγινε και έτσι, φαντάσου να μην γινόταν ποτέ….



- Θα μου λείψεις….



- Και μένα…..



- Κάποτε σου είπα για την κυρά του Φάρου το θυμάσαι?



- Δεν θέλω να απαντήσω….



- Ποτέ δεν απάνταγες τελικά…….



- Ποτέ δεν με ρώταγες ειλικρινά….



- Μου αρέσει αυτό, θα πάρω εγώ το φταίξιμο και θα γίνει πιο ανάλαφρο….



- …….



- Δεν μιλάς?



- Έχει σημασία????



- Θέλεις κάτι άλλο?



- Ένα φιλί…. Τελευταίο….



- Όχι πια, ξέρεις που είναι η πόρτα….



- Αφήνω τα κλειδιά στο τασάκι….



- Άστα όπου θες….



- Τα πήρα όλα τα πράγματα, δεν άφησα τίποτα…..



- Να πας στο καλό….



- Λοιπόν όσο μένω τόσο γίνεται χειρότερα….



- Που σκοπεύεις να πας?



- Δεν ξέρω σε ένα ξενοδοχείο για αρχή και μετά θα βρω κάπου,



- Να σε ρωτήσω κάτι?



- Πες μου….



- Τι νιώθεις τώρα?



- Τίποτα….



- Τι εννοείς ?



- Εννοώ τίποτα….



- Λες αλήθεια?



- Σου είπα ποτέ ψέματα?



- Με αγαπάς ακόμα?



- Όχι



- Λες αλήθεια?



- Σου είπα ποτέ ψέματα?

Δακρύζει η καρδιά ;

 Ίσως.... Είχε κάποτε ειπωθεί από κάποιους ποιητές. Γνώριζαν; Περιττό! Εκείνων οι καρδιές είχαν δακρύσει. Θλίψη; Ίσως το παράπονο που έβλεπαν να ξεψυχά μέσα τους…

Και εγώ ; που βρίσκομαι μέσα σε όλο αυτό ; Με ξέρω ; Με βλέπω ; Τι παραδέχομαι ;