Μικρή πίστευα πως τα λουλούδια πονάνε αν τα κόψεις και έτσι δεν ήθελα, αρνιόμουνα πεισματικά... μέχρι που έπιασα στα χέρια μου εκείνο το τριαντάφυλλο, έμοιαζε τόσο πολύ σε σένα... τι ήθελα να ξορκίσω άραγε?? γιατί με μάτωσε?? Δεν το έκοψα εγώ, εγώ απλώς το κράτησα...
- Βάλτο αμέσως σε ένα βάζο θα σου μαραθεί, - βάζο?? αξίζει αυτό το τριαντάφυλλο βάζο??
- Μα ναι τα λουλούδια για να διατηρηθούν πρέπει να μπουν σε βάζο, τι δεν καταλαβαίνεις???
- Όχι αυτό το λουλούδι που κατάφερε και με μάτωσε δεν του αξίζει βάζο, μια θέση στην καρδιά μου του αξίζει...
Μου είχε γίνει έμμονη ιδέα, το παρακολουθούσα κάθε μέρα, κάθε βράδυ, ζάρωσε? μαράθηκε? αυτό εκεί ακλόνητο, θέριευε μέρα με την μέρα, τρελό?? αντί να μαραίνεται γέμιζε με χρώμα, το ξανάγγιξα και πάλι με μάτωσε... και πάλι το άφησα στην ίδια μεριά που το είχα βάλει...
Τελικά μια μέρα κατάλαβα γιατί δεν αλλάζει και μόνο ομορφαίνει, ήμουν χαρούμενη, γέλαγα και έκλαιγα μαζί μια άγρια λαχτάρα να το πω παντού... Αυτό το λουλούδι δεν μαραίνεται ακούς Σύμπαν?? Το δικό μου λουλούδι αντιστέκεται... με ακούτε??? Δείτε το... να δείτε το... Είναι το θαύμα της ζωής, της ψυχής και της φύσης... Πάντα όποτε με ματώνει αυτό ανθίζει... ακόμα και τώρα...
Την επόμενη φορά που θα με ρωτήσεις πως είναι το λουλούδι μου, δυο κινήσεις μέσα στο χωροχρονικό μας κάνε, κοίτα τα χέρια μου και κοίτα και τον καθρέφτη ...
