Τετάρτη, Φεβρουαρίου 10, 2016

Σαν το σπίτι μου...



Κλείσε τα μάτια και πιάσε με από το χέρι, έλα να σε πάω μια βόλτα σε μια χώρα που τόσο πολύ αγαπάω, σφίξου πάνω μου και μη φοβάσαι, λένε πως οι άνθρωποι όταν βρίσκονται μόνοι σε κάποια ξένη γη σφίγγονται δυνατά ο ένας πάνω στον άλλο...

μα μη φοβάσαι... δεν ξέρω πως αλλά τον νιώθω τόπο μου τούτο τον τόπο...Πάμε να ακούσουμε στα κάστρα τον τροβαδούρο να τραγουδά για παλιούς βασιλιάδες και για κυράδες...έλα να κοιτάξουμε μέσα στην λίμνη μήπως και δούμε την Κυρά της και αν τυχεροί σταθούμε μπορεί να την ακούσουμε να τραγουδά και στο Ιερό Σπαθί...έλα να περπατήσουμε ξυπόλυτοι στην παραλία και να αφήσουμε το κρύο αγέρι να μας ανατριχιάσει... έτσι να νιώσουμε την ανατριχίλα της αγάπης μας... μη μου σκοτεινιάζεις εδώ είμαι πάντα ήμουν... εσύ..εγώ και ο τόπος τούτος ... μας χωράει και τους δυο...έλα να περιπλανηθούμε στην Ιστορία του ...κοίτα το κάστρο του Kingmanthor...εκεί ψηλά στην πολεμίστρα είπε το πρώτο και τελευταίο σ' αγαπώ στην Λαίδη Κate...πάρε ένα βότσαλο από την παραλία του Malesun ρούνο να το κάνουμε να μας προστατεύει για πάντα...έλα να πέσουμε στον καταρράκτη του Sunower να κάνουμε ένα έρωτα που ποτέ δεν έχει ξαναγίνει από υλικά κορμιά.... το βράδυ όταν αποκαμωμένοι από την περιπλάνηση θα ξαπλώσουμε στην κοιλάδα του Enisburg να κοιτάξουμε αστέρια και γαλαξίες… και έτσι όπως θα μου λες πως μ' αγαπάς πάνω σου θα σφιχτώ γιατί κρυώνω....

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Την καλή σας την κουβέντα