Ατέρμονες Ψυχές...

Ζωές που πορεύτηκαν στο πριν, σε πείσμα νέων καιρών και σε ποιήματα αχάριστων ποιητών…
Ψυχές που χάθηκαν σε Ωκεανούς και βγήκαν σε αφιλόξενα Νησιά παρασυρμένες από τις Σειρήνες, κυνηγημένες από την Αγάπη λες και είχαν Κατάρα από Θεούς και Ανθρώπους, χωρίς να ξαποστάσουν και Εκείνος ένιωθε πως δεν χωρούσε πουθενά, παρακαλούσε τους Θεούς να τον αφήσουν να σβήσει ήσυχα αλλά Εκείνοι δεν τον άκουγαν, παρακαλούσε τις Μούσες να σβήσουν από την Ψυχή του τον πόνο της έλλειψης αλλά Εκείνες δεν του έδιναν Σημασία. Οι Μέρες περνούσαν, οι Μήνες, οι Εποχές, τα Χρόνια, οι Αιώνες… γύριζε Πόλεις, Χωριά, Κράτη, Ηπείρους, στο διάβα του έβρισκε Ανθρώπους που γεννιόντουσαν, μεγάλωναν, πέθαιναν, Εκείνος όμως έμενε πάντα Νέος και πάντα Μόνος…

Άνθρωποι με ανθρωπιά και ημερομηνία λήξης.

Είναι ώρες και φορές που ένας τίτλος μιλάει από μόνος του και τα λέει όλα, σε αυτό συμφωνούμε τουλάχιστον το 90% των ανθρώπων.

Επίσης το 90% του εναπομείναντος 10 % αφήνει και ένα παραθυράκι για διάλογο με αποτέλεσμα την κραυγαλέα διάψευση. Το υπόλοιπο 10% διαπιστώνει καθημερινά πως το εργοστάσιο παραγωγής ανθρωπιάς έχει κηρύξει παύση εργασιών.

Για όλους τους Ιππότες της Ψυχής ...

Για την αγάπη των Ιπποτών, από ένα μικρό κόκκινο μαντήλι δεμένο στον αριστερό καρπό, σύμβολο της αφοσίωσης και του γυρισμού, μέχρι τη Λήθη της ουτοπικής Μάχης .... και ποιος δεν αγάπησε τους Ιππότες? Εγώ προσωπικά τους λάτρεψα...

Και κάπως έτσι καλησπέρα...

Ένα ακόμα απόγευμα με καλή μουσική, ζεστή σοκολάτα και παρέα τα ταξίδια μέσα από την περιπλάνηση... Μια γλυκιά καλησπέρα σε όλους τους Αλήτες!!!
   

-«Αν δεν καώ εγώ –αν δεν καείς εσύ- πως θα γενούνε τα σκοτάδια φως;»

Έρωτας, έτσι απλά από το τότε στο τώρα...

Δεν διαλέγει ποιον, δεν επιλέγει το πότε, δεν νιάζεται για το γιατί....
Με ρωτάς πώς τρελάθηκα. Έγινε έτσι.
Μια μέρα, πολύ πριν γεννηθούν οι Θεοί, ξύπνησα από ένα βαθύ όνειρο
και ανακάλυψα πως είχαν κλέψει όλες μου τις μάσκες.
Τις επτά μάσκες που είχα χρησιμοποιήσει σε επτά ζωές.

Χαλίλ Γκιμπράν.