Εκεί γύρω στα δέκα χρόνια μου με θυμάμαι να πιάνω ένα τετράδιο και ένα μολύβι και να αρχίζω να δίνω ζωή στις σκέψεις μου. Ήταν οι δικές μου οι σκέψεις, οι δικές μου σκιές που τους έδινα χρώμα και φως. Άλλωτε βούλιαζα μαζί τους και άλλωτε γινόμουν απλά ένα με αυτές. Μη φανταστείς ημερολογία και τέτοια, όχι κάθε άλλο, δεν θα μπορούσα να κρατήσω ημερολόγιο, ήταν πολύ για μένα. Δεν ζωγράφισα ποτέ σαν παιδί, δεν το είχα, μόνο δύο συγκεκριμένες ζωγραφιές έκανα και τίποτε άλλο, στα μαθήματα έπεφτε ξεπατικοτούρα ή βοηθούσε η μάνα μου. Το παιχνίδι ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας μαζί με το σχολείο, αλλά το γράψιμο ήταν το λιμάνι μου, το γράψιμο και η αγκαλιά του πατέρα μου.
