Ο Βυθός σου...

Δύο άκρα αντίθετα δεμένα σε άρρηκτα χρυσά δεσμά. Και κάπου εκεί όλοι εμείς αλήτες σε ένα Σύμπαν που μοιάζει τόσο πολύ στο Κάτι ενώ ταυτόχρονα μας αφαιρεί κάθε δικαίωμα Αντίστασης... Κάθε δικαίωμα να πάρουμε ότι μας ανήκει, ή ότι τέλος πάντων, πιστεύουμε πως μας ανήκει... Ένας βυθός που ανοίγει διάπλατα μια αγκαλιά να κρυφτούμε, να χαθούμε, να αγαπήσουμε, να μισήσουμε... Δύο άκρα αντίθετα...

Εγώ άμα σε φιλώ
Θα είμαι πια παιδί δικό σου
Και όταν καίει το μέτωπό σου
Εγώ θα σε φιλώ
Και θα σου παίρνω τον καημό σου

Εγώ που σε μισώ
Θα μάθω το συνδυασμό σου
Ν' ανοίξω ένα γυρισμό σου
Εγώ που σε μισώ
Χαϊδεύω κάθε φέρσιμό σου

Εγώ σ' ευχαριστώ
Που κολυμπάω στο βυθό σου
Σαν κύμα φτάνω ως το λαιμό σου
Εγώ σ' ευχαριστώ
Και ας πνιγώ για το καλό σου...

Στίχοι: Ελεάνα Βραχάλη
Μουσική: Μιχάλης Χατζηγιάννης

Μη τον Ρωτάς τον Ουρανό...

Όμορφες στιγμές που σημάδεψαν μια αλητεία στο Σύμπαν....
Για το Τότε, το Τώρα, το Εκεί, το Εδώ, το Παντού....
Στίχοι που μας σημάδεψαν όλους, άλλους πολύ, άλλους λίγο...

Λόγο στο λόγο και ξεχαστήκαμε
μας πήρε ο πόνος και νυχτωθήκαμε
σβήσε το δάκρυ με το μαντίλι σου
να πιω τον ήλιο μέσα απ’ τα χείλη σου

Μην τον ρωτάς τον ουρανό
το σύννεφο και το φεγγάρι
το βλέμμα σου το σκοτεινό
κάτι απ’ τη νύχτα έχει πάρει

Ό,τι μας βρήκε κι ό,τι μας λύπησε
σαν το μαχαίρι κρυφά μας χτύπησε
σβήσε το δάκρυ με το μαντίλι σου
να πιω τον ήλιο μέσα απ’ τα χείλη σου

Μην τον ρωτάς τον ουρανό
το σύννεφο και το φεγγάρι
το βλέμμα σου το σκοτεινό
κάτι απ’ τη νύχτα έχει πάρει


 Στίχοι: Γιάννης Ιωαννίδης & Παναγιώτης Κοκοντίνης

Μουσική: 

Μάνος Χατζιδάκις

Σεπτέμβρης...

Όμορφος μήνας ξημέρωσε στην αγκαλιά του έτους... Κάτι σαν πρωτοχρονιά κουδουνίζει από το πρωί, Καλό Μήνα εύχονται όλοι, Καλό Φθινόπωρο.
Άνοιξα τα μάτια μου και κοίταξα έξω από το παράθυρο, ο ήλιος κρυφτό έπαιζε με τα σύννεφα και απ' έξω έρχεται η μυρωδιά του βρεμένου χώματος... Η κουρτίνα χορεύει σαν αερικό και με κάνει να χαμογελάω.
Το κορμί μου είναι μουδιασμένο ακόμα δεν θέλω να κουνηθώ, θέλω να μείνω έτσι και να κοιτάω. Ένας αλήτης σπυργίτης παίζει με τα λουλούδια στη γλάστρα.

Το ξέρω το παιχνίδι...

 

Ξέρω πώς να ψιθυρίσω… και ξέρω πώς να κλάψω για να σε κάνω να με λυπηθείς αυτό το παιχνίδι το ξέρω καλά …

Ξέρω που μπορώ να βρω τις απαντήσεις και πώς να σου πω ψέματα…

Ξέρω πώς να ανταποκριθώ και ξέρω πώς να τα συνδιάσω το παιχνίδι το δικό σου και δικό μου να το κάνω…

Μην ακουμπάς...

 

 

Μια πόρνη φτηνή είναι η αγάπη, που ντύνεται τα ρούχα της αισιοδοξίας και τα μυαλά σου παίρνει. Μια ξένη μέσα στη γνωστή γωνιά της ψυχής ξεχύνεται και σε θέλει θύμα, ώρες και φορές θύτη σε κάνει χωρίς να ρωτάει το πώς… το γιατί…