Μη τον Ρωτάς τον Ουρανό...

Όμορφες στιγμές που σημάδεψαν μια αλητεία στο Σύμπαν....
Για το Τότε, το Τώρα, το Εκεί, το Εδώ, το Παντού....
Στίχοι που μας σημάδεψαν όλους, άλλους πολύ, άλλους λίγο...

Λόγο στο λόγο και ξεχαστήκαμε
μας πήρε ο πόνος και νυχτωθήκαμε
σβήσε το δάκρυ με το μαντίλι σου
να πιω τον ήλιο μέσα απ’ τα χείλη σου

Μην τον ρωτάς τον ουρανό
το σύννεφο και το φεγγάρι
το βλέμμα σου το σκοτεινό
κάτι απ’ τη νύχτα έχει πάρει

Ό,τι μας βρήκε κι ό,τι μας λύπησε
σαν το μαχαίρι κρυφά μας χτύπησε
σβήσε το δάκρυ με το μαντίλι σου
να πιω τον ήλιο μέσα απ’ τα χείλη σου

Μην τον ρωτάς τον ουρανό
το σύννεφο και το φεγγάρι
το βλέμμα σου το σκοτεινό
κάτι απ’ τη νύχτα έχει πάρει


 Στίχοι: Γιάννης Ιωαννίδης & Παναγιώτης Κοκοντίνης

Μουσική: 

Μάνος Χατζιδάκις

Σεπτέμβρης...

Όμορφος μήνας ξημέρωσε στην αγκαλιά του έτους... Κάτι σαν πρωτοχρονιά κουδουνίζει από το πρωί, Καλό Μήνα εύχονται όλοι, Καλό Φθινόπωρο.
Άνοιξα τα μάτια μου και κοίταξα έξω από το παράθυρο, ο ήλιος κρυφτό έπαιζε με τα σύννεφα και απ' έξω έρχεται η μυρωδιά του βρεμένου χώματος... Η κουρτίνα χορεύει σαν αερικό και με κάνει να χαμογελάω.
Το κορμί μου είναι μουδιασμένο ακόμα δεν θέλω να κουνηθώ, θέλω να μείνω έτσι και να κοιτάω. Ένας αλήτης σπυργίτης παίζει με τα λουλούδια στη γλάστρα.

Το ξέρω το παιχνίδι...

 

Ξέρω πώς να ψιθυρίσω… και ξέρω πώς να κλάψω για να σε κάνω να με λυπηθείς αυτό το παιχνίδι το ξέρω καλά …

Ξέρω που μπορώ να βρω τις απαντήσεις και πώς να σου πω ψέματα…

Ξέρω πώς να ανταποκριθώ και ξέρω πώς να τα συνδιάσω το παιχνίδι το δικό σου και δικό μου να το κάνω…

Μην ακουμπάς...

 

 

Μια πόρνη φτηνή είναι η αγάπη, που ντύνεται τα ρούχα της αισιοδοξίας και τα μυαλά σου παίρνει. Μια ξένη μέσα στη γνωστή γωνιά της ψυχής ξεχύνεται και σε θέλει θύμα, ώρες και φορές θύτη σε κάνει χωρίς να ρωτάει το πώς… το γιατί…

Τα Μαντεία στην Αρχαία Ελλάδα

Ας κάνουμε μια αναφορά στα μαντεία της αρχαιότητας και να αναλύσουμε τα κυριότερα. Αλλά πριν αρχίσουμε να αναφερόμαστε σε αυτά , ας πούμε μερικές πληροφορίες για την απαρχή της μαντικής ..Η Γαία μέσα στους κόλπους στα σπήλαια και στους <<κρητήρες>>(κρατήρες) γέννησε την Ζωή. Το αρχαιότερο παιδί της Γαίας φαίνεται να υπήρξε ο Πάν, ο μυστηριώδης εκείνος θεός που ζούσε στα έγκατα της γης στα σπήλαια και στα υπόγεια άντρα, αλλά και στην πλούσια βλάστηση και στα δάση. Λέγεται πως υπήρξε ο παλαιότερος διδάσκαλος της Μαντικής. Τα σπήλαια ήταν τόποι μαντείας, ιδίως αυτά που είχαν υπόγειες λίμνες και τρεχούμενα νερά. Οι Νύμφες προστάτιδες των πηγών και των υδάτων ζούσαν σε αυτά τα μέρη. Όταν κάποιος εισερχόταν σε ένα τέτοιο μέρος ,υπό την επίδραση των Νυμφών αλλά και του Πάνα , πάθαινε ένα είδος καταληψίας και του προκαλούσε μαντικές ενοράσεις <Νυμφοληψία. Γι αυτό και τα σπήλαια αυτά τα <Νυμφαία> θεωρούνται οι αρχαιότεροι μαντικοί τόποι .Μεταξύ αυτών είναι το άντρο των Σφραγιτίδων Νυμφών στον Κιθαιρώνα όπου αργότερα έγινε ιερό της Θεάς Ήρας, το Νυμφαίο της Βάρης( του Αρχεδήμου) κ.α...Μαντείο του Νομίου Πανός υπήρχε στην Λυκόσουρα της Αρκαδίας .Εκεί χρησμοδοτούσε κατά την παράδοση πρώτη η Νύμφη Ερατώ. Στο μέρος αυτό υπήρχε και ιερό της Ρέας-Δήμητρας και Κόρης.. Άλλο μαντείο είναι αυτό που υπήρχε στην Λήμνο αλλά και στην Σαμοθράκη που ετοιμούντο οι υποχθόνιες θεότητες των Καβείρων. Μετά έχουμε στον Πόρο το Μαντείο της Καλαυρείας που τιμώμενος θεός ήταν ο Ποσειδώνας.