Στα χέρια σου

Φεύγει και πάει το μυαλό και φτάνει σε άλλα μονοπάτια, σκέψου να μπορούσαμε να ανοίξουμε πραγματικά την ψυχή μας και να μιλήσουμε. Φαντάσου να θέλαμε να εμπιστευτούμε ακόμα και τον εαυτό μας και να εξομολογηθούμε τα πιο μύχια συναισθήματα.

Είναι οι ώρες μεγάλες όταν θέλεις να φτάσεις στο Θεό της Ψυχής. Και όμως δεν το κάνεις, γιατί φοβάσαι. Δεν το κάνεις γιατί το νιώθεις περιττό. Δεν το κάνεις γιατί νομίζεις πως τώρα δεν χρειάζεται.

Είχες δυο άμυνες, τον αυτοσαρκασμό και την ελπίδα  . Τον αυτοσαρκασμό για να μπορείς να δείχνεις προς τα έξω πως ναι, το καταφέρνεις και εσύ και την ελπίδα που σου κρατάει συντροφιά τα τελευταία χρόνια.

Μια ελπίδα που ήρθε και έκατσε στο βρεγμένο πρεβάζι της ψυχής σαν το σπουργίτι το χειμώνα, του έδωσες λίγα κοχυλάκια για να χορτάσει την πείνα της μοναξιάς και λίγο νεράκι αναθάρρησης να πιει. Άνοιξες το παράθυρο διάπλατα να μπει και να ζεσταθεί από το βοριά... και ήταν εκείνη την στιγμή που μέσα στο δωμάτιο της ύπαρξής σου εισέβαλλαν  τα όρνια της άρνησης. Έκλεισες γρήγορα το παράθυρο αλλά οι δαίμονες ήταν ήδη μέσα. Και κρύφτηκες στη γωνιά να μη σε δουν να μη σε αγγίξουν, ξέχασες το σπουργιτάκι.

Όλο το δωμάτιο γέμισε από μια απίστευτη παρουσία που όχι μόνο μετά από λίγο σταμάτησες να την φοβάσαι αλλά της έστρωσες και γιορτινό τραπέζι. Το σπουργιτάκι για να μην σε ενοχλεί το έκλεισες σε ένα πανέμορφο κλουβί και το γέμισες με χρυσά μαξιλαράκια για να ξεκουράζεται, έξαλλου αυτό είναι που είδες πρώτο και το βοήθησες έτσι δεν είναι;

Από την άλλη κέρναγες την Άρνηση με γλυκό κρασί στιγμών στα κολονάτα ποτήρια των λέξεων σου. Λογιών φαγητά στο τραπέζι σου με μενού από πράξεις, από σκέψεις και από τολμήματα που έμειναν στη μέση, λες και ήταν Γιορτή, αλήθεια τι γιορτάζεις; Και αρχίζει η μουσική μια μουσική που μαζί με το κρασί ζαλίζει το μυαλό και στροβιλίζεσαι και χορεύεις... χορεύεις... πόσο σου αρέσει, με μια άγρια χαρά ανοίγεις την ντουλάπα της ύπαρξής σου και ρούχα βγάζεις αρχοντικά και την άρνηση ντύνεις και ντύνεσαι και εσύ, βγαίνεις από το σπίτι και στο δρόμο ξεχύνεσαι με τα καινούργια όμορφα ρούχα σου και την καινούργια φίλη σου να σας δει ο κόσμος. Και είσαι καλά... και ευτυχισμένος τρέχεις στα μονοπάτια του μυαλού.... Δυο πράγματα πλέον βρήκες που αναζητούσες την ηρεμία και την αποδοχή, μα ναι αυτό είναι που σου πρόσφερε η Άρνηση, αυτά είναι τα δώρα της, και το χρυσό της τζίνι σου υπόσχεται και άλλα αν το ακολουθήσεις. Και τρέχεις να φτάσεις όσο πιο γρήγορα μπορείς.... που;

Μα είναι δρόμος ήρεμος στρωμένος με γρασίδι, τέρμα πια οι πέτρες και οι ανηφόρες, τέρμα τα έλη και τα ποτάμια, τέρμα πια οι ωκεανοί της σκέψεις. Όλα εδώ μπροστά σου όπως τα ήθελες. Τέρμα πια τα κόματα, οι τελείες, τα ερωτηματικά, σε αυτό τον δρόμο δεν υπάρχουν σημεία στίξης. Τέρμα το μπρος - πίσω, τέρμα οι προσπάθεια για κάτι καλύτερο, τέρμα η ζωή.... Τέρμα η Ζωή;;; Μα πως;;; Ένα φτερό από το σπουργίτι έρχεται μπροστά στα μάτια σου και το πιάνεις στον αέρα.

Αρχίζει να βρέχει, μια βροχή δυνατή που σε ποτίζει και θέλει να σε ξεπλύνει μέχρι το κόκκαλο, σήκωσε το κεφάλι όσο δυνατή και αν είναι και ας σε χτυπάει στο πρόσωπο και ας πονάς, μόνο έτσι καταλαβαίνεις πως ζεις. Και αρχίζεις και τρέχεις να φτάσεις, να προλάβεις, στο δρόμο πλέον όμως τελειώνει το γρασίδι και αρχίζουν οι πέτρες, οι λακκούβες, οι ανηφόρες, με κομμένα πόδια και ανάσα που σχεδόν βγαίνει έχεις να αντιμετωπίσεις και τα διόδια των εξηγήσεων σε όσους πριν σύστηνες την φίλη σου την καλή. Τα γιορτινά ρούχα της Άρνησης αρχίζουν να κουρελιάζονται και κοίτα το ένα μετά το άλλο σκίζονται στο μέρος της καρδιάς σου. Χαμογελάς σύμπτωση απλή του επέζησες και φτάνεις στο σπίτι σου. Το κλουβί παραμένει στη θέση του ή χρυσή ποτίστρα και ταΐστρα άδειες, η χρυσή κούνια κινείται μόνη της. Το σπουργιτάκι ;;; Καθώς πλησιάζεις βλέπεις τα φτερά του, ίσα που ανασαίνει. Άνοιξε το κλουβί και πάρτο στα χέρια σου μη φοβάσαι, κάντο.....  Φύσηξέ του στο στοματάκι του και δως του πνοή ξανά, κάντο μη φοβάσαι ... Άνοιξε το παράθυρο της ψυχής και άστο να φύγει ελεύθερο να πετάξει πάνω από θάλασσες , δρόμους με πέτρες με λακκούβες, να συναντήσει εμπόδια, απογοητεύσεις... και να ξανάρθει στο παράθυρο σου για βοήθεια.... Κοίτα ζεις μη το φοβάσαι κάντο.... Ζήσε.... μη φοβάσαι. Είσαι πιο σοφός τώρα, τώρα ξέρεις πως δεν μπαίνουν σε κλουβί τα σπουργίτια....                          

Έλα ρε υπάρχει? Που θα την βρω? Ή μήπως την έχω βρει?

Ευτυχία!!!!!!!!!

μμμμμμμμμμ, και απόλυτη κιόλας, μμμμμμμμμμμμμμμ, μεγάλη και ωραία κουβέντα άνοιξες Αννούλα μου. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν νιώθουν ευτυχείς!!! Και αυτό γιατί έχουν μάθει να ζουν μέσα στην ενοχή που δημιουργεί η κοινωνία, η ίδια μας η ιδιοσυγκρασία και να τι θέλω να πω, βρισκόμαστε σε παρέα ανθρώπων και αρχίζουμε να γελάμε, να γελάμε πολύ όμως ξάφνου κάποιος δίπλα μας σταματάει απότομα και κάνει τον σταυρό του και λέει «σε καλό να μας βγει…»

Σαν το σπίτι μου...

Κλείσε τα μάτια και πιάσε με από το χέρι, έλα να σε πάω μια βόλτα σε μια χώρα που τόσο πολύ αγαπάω, σφίξου πάνω μου και μη φοβάσαι, λένε πως οι άνθρωποι όταν βρίσκονται μόνοι σε κάποια ξένη γη σφίγγονται δυνατά ο ένας πάνω στον άλλο...

μα μη φοβάσαι... δεν ξέρω πως αλλά τον νιώθω τόπο μου τούτο τον τόπο...Πάμε να ακούσουμε στα κάστρα τον τροβαδούρο να τραγουδά για παλιούς βασιλιάδες και για κυράδες...έλα να κοιτάξουμε μέσα στην λίμνη μήπως και δούμε την Κυρά της και αν τυχεροί σταθούμε μπορεί να την ακούσουμε να τραγουδά και στο Ιερό Σπαθί...έλα να περπατήσουμε ξυπόλυτοι στην παραλία και να αφήσουμε το κρύο αγέρι να μας ανατριχιάσει... έτσι να νιώσουμε την ανατριχίλα της αγάπης μας... μη μου σκοτεινιάζεις εδώ είμαι πάντα ήμουν... εσύ..εγώ και ο τόπος τούτος ... μας χωράει και τους δυο...έλα να περιπλανηθούμε στην Ιστορία του ...κοίτα το κάστρο του Kingmanthor...εκεί ψηλά στην πολεμίστρα είπε το πρώτο και τελευταίο σ' αγαπώ στην Λαίδη Κate...πάρε ένα βότσαλο από την παραλία του Malesun ρούνο να το κάνουμε να μας προστατεύει για πάντα...έλα να πέσουμε στον καταρράκτη του Sunower να κάνουμε ένα έρωτα που ποτέ δεν έχει ξαναγίνει από υλικά κορμιά.... το βράδυ όταν αποκαμωμένοι από την περιπλάνηση θα ξαπλώσουμε στην κοιλάδα του Enisburg να κοιτάξουμε αστέρια και γαλαξίες… και έτσι όπως θα μου λες πως μ' αγαπάς πάνω σου θα σφιχτώ γιατί κρυώνω....

Στα σύνορα του παραμυθιού και της αλήθειας...

Βρέχει πολύ. Οι σταγόνες σφυροκοπούν το τζάμι τόσο δυνατά σαν να θέλουν να το σπάσουν. Μακάρι να τελειώσει νωρίτερα αυτή η βαρετή η συνάντηση. Κουράστηκε. Κάθε φορά τα ίδια και τα ίδια. Λόγια που πέφτουν στο κενό, μια απίστευτη σπατάλη ενέργειας. Κάποιος να βάλει ένα τέλος; Κάποιος;
- Μήπως να συζητήσουμε αύριο την μεταφορά των υλικών; Έχει σουρουπώσει. Συμφώνησαν όλοι και άρχισαν να μαζεύουν τα χαρτιά τους. Ήταν τόσο απορροφημένη στις σκέψεις της, τόσο κουρασμένη που δεν άκουσε τη σωτήρια πρόταση του.

Σήκωσε το κεφάλι. Μόνη της ήταν. Είχαν φύγει όλοι ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε. Μάζεψε μηχανικά τα χαρτιά της. Τα στρίμωξε βιαστικά στον νέο της χαρτοφύλακα. Ανάθεμά το για μηχανικό κούμπωμα! Πέταξε αγανακτισμένη το χαρτοφύλακα πάνω στο τραπέζι. Έσκυψε από πάνω του. Έκλεισε τα μάτια και ευχήθηκε να ήταν αλλού, μακριά …. ήταν και αυτή η βροχή που την νανούριζε. Είχε γλυκάνει ο ήχος της και σαν ψεύτικο της φάνηκε το χάδι στα μαλλιά. Σαν κάποιος να της ξετύλιγε τις μπούκλες και να τις χώριζε σε πιο μικρές.

-Τόσο πολύ σε κουράσαμε σήμερα; Αναπήδησε απότομα. Φλας μπακ. Οι συνάδελφοι μαζεύουν τα χαρτιά. Τα φώτα χαμηλώνουν. Μαζεύει τα δικά της. Το κουμπί δεν κλείνει, κλείνει όμως τα μάτια. Τα ανοίγει τώρα, εκείνος μπροστά της που της χαμογελά. Το χάδι στα μαλλιά.

-Συγνώμη δεν πρόσεξα ότι φύγατε όλοι, ψέλλισε.

-Ναι το κατάλαβα αυτό…. να κεράσω καφεδάκι στη γωνία;
-Εντάξει δώσε μου μόνο δυο λεπτά να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπό μου. Να βάλει ολόκληρο το κεφάλι της κάτω από το νερό ήθελε. Να ξυπνήσει για τα καλά γιατί νόμιζε ότι ονειρευόταν. Κοίταζε το αναψοκοκκινισμένο πρόσωπό της στον καθρέφτη. Τις μικρές μπούκλες που πλαισίωναν το πρόσωπό της. Υπήρχε εδώ και καιρό μια ιδιαίτερη οικειότητα μεταξύ τους, στήριζε ο ένας τις θέσεις του άλλου στις βαρετές αυτές συναντήσεις αλλά ποτέ δεν φανταζόταν το σημερινό. Έφτιαξε το makeup, κούμπωσε σφιχτά το ζαχαρί παλτό της και βγήκε.

Η βροχή είχε δυναμώσει πάλι. Είχε ξεχάσει την ομπρέλα της στο γραφείο.

- Δεν πειράζει, θα μπούμε κάτω από τη δικιά μου. Μια μπλε λιτή ανδρική ομπρέλα. Με μεγάλο άνοιγμα. Την τράβηξε στην αγκαλιά του. Κάτω από την ομπρέλα. Κορναρίσματα. Ο δρόμος έκλεισε. Το λεωφορείο δεν μπορεί να στρίψει. Φωνές. Μα κάτω από την ομπρέλα σαν να μην υπήρχαν όλα αυτά.

Το καφέ γεμάτο από κόσμο. Άδειασε το γωνιακό τραπεζάκι. Μυρωδιά ζεστής σοκολάτας και εσπρέσο. Βανίλια και φρέσκο βούτυρο. -Σγούρυναν και άλλο τα μαλλιά σου με τη βροχή. Ελπίζω να μην σε έφερα σε δύσκολη θέση πριν. Φυσικά και δεν την είχε φέρει σε δύσκολη θέση γιατί … δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι ήταν εκεί και η κατάσταση στην οποία βρισκόταν αποζητούσε ένα χάδι στα μαλλιά και όχι μόνο.... Μυρωδιά από δεύτερη σοκολάτα αρωματισμένη με φουντούκι αυτή τη φορά. Ο εσπρέσο παρέμεινε. Μιλούσαν για άσχετα πράγματα, για τη δουλειά, για την αυριανή συνάντηση μα τους και οι δυο τους είχαν χαθεί στην αγκαλιά κάτω από την ομπρέλα.

Είχε βραδιάσει για τα καλά. Έπρεπε να φύγει για να προλάβει τον προαστιακό των 20:30. Η βροχή αμείωτη.

- Θα σε πάω εγώ μέχρι το σταθμό. Βρήκαν και οι δύο τη γνώριμη θέση κάτω από την ομπρέλα. Έξω ο ίδιος πανικός. Όλοι οι δρόμοι στο κέντρο είχαν φρακάρει. Έστριψαν από τη Νοταρά. Ένα φρεάτιο είχε ξεχειλίσει και δεν μπορούσαν να διασχίσουν τον δρόμο. Στη γωνία το ίδιο. Ένα μηχανάκι περνά με ταχύτητα και σκορπά τα νερά. Καταφύγιο πουθενά. Σηκώνει το βλέμμα και τον κοιτά. Άλλαξε η φορά του αέρα και οι σταγόνες γεμίζουν τα πρόσωπά τους. Δυο μάτια που δεν γυαλίζουν μόνο από τη βροχή.

Ένα αυτοκίνητο μεγάλου κυβισμού πλησιάζει απειλητικά έτοιμο να εκτοπίσει όλο το νερό που υπάρχει στο δρόμο. Εκείνος την τραβά προς τα πίσω πριν προλάβουν να βραχούν. Η κολόνα μιας πολυκατοικίας το απάγκιο τους. Η φορά του αέρα ξαναλλάζει. Οι σταγόνες της βροχής ανακατεύονται στο βαθύ φιλί τους. Η ομπρέλα φεύγει από τα χέρια και ψάχνει να βρει τη βροχή της. Ταξίδεψε μαζί με τα όνειρά της σε ένα κόσμο αλλοτινό και μαγεμένο. Εκεί που οι στάλες γίνονται έρωτας και τα σύννεφα βρέχουν λουλούδια.

Μια γλυκιά ζάλη την πήρε. Απ' το φιλί που απέμεινε κάτω από την ομπρέλα από τα χείλη του να έχει τη γεύση μιας γλυκιάς σοκολάτας καυτής. Κι απ' τα χέρια του που βρεγμένα από τη νεροποντή είχαν τη ανάγκη να την πιάσουν από την μέση και να την φέρουν ψηλά. Όσο ψηλά μπορεί πάει ένας ξαφνικός έρωτας. Και ζαλίστηκε. Γλίστρησε το κορμί της πάνω στο δικό του, με τις μακριές μπούκλες της πια μουσκεμένες κολλημένες στους ώμους του και δυο χέρια που έσφιγγαν την πλάτη του. Με τις μπούκλες μουσκεμένες να τον τυλίγουν μαζί με τα χέρια της σαν πλοκάμια που ψάχνουν έδαφος, σώμα να σφίξουν, να κατακτήσουν ..... Ένιωσε τη θέρμη του μέσα απ ’το βρεγμένο πουκάμισό του. Βρόχινο νερό έσταζε από το πρόσωπό του στο μισάνοιχτο της στόμα, καθώς φιλούσε το μέτωπο και τα μάτια της, μπλέκοντας τα δάχτυλά του στα μαλλιά της. Έμοιαζαν ένα. Σώμα που ενώθηκε. Σαν πάζλ που συμπληρώθηκε. Αυτή τη φορά το φιλί τους ήτανε έρωτας.

Έμειναν έτσι αγκαλιασμένοι όπου κι αν βρέθηκαν σ' ένα βράδυ που έσταζε από εκείνους. Στη βροχή. Στο αγιάζι. Στην υγρασία από τα χείλη. Στα μάτια από τη χαρά. Στο χαμόγελο από την ευτυχία. Κάτω από την ομπρέλα της αγκαλιάς του. Μια αγκαλιά ζεστή. Μια αγκαλιά σαν συννεφάκι.

Στα σύνορα του παραμυθιού και της αλήθειας.

Το βρόχινο παραμύθι τους.

Λογιστικά και Φορολογικά Ενήμεροι... (?)

Λένε πως όταν τελειώνει μια χρονιά κάτι σε σπρώχνει να κάνεις απολογισμούς, τι έκανες, τι άφησες, τι δεν έπρεπε να κάνεις και άλλα τέτοια...όλα αυτά λένε τα κάνεις για σε βρει η Νέα Χρονιά με καθαρό συνειδησιακό κούτελο. Και αυτό γίνεται στο τέλος εκάστοτε χρονιάς? αν το κάνεις δηλαδή νωρίτερα δεν πιάνει??

Ας πάρω λοιπόν το μολυβοκόντυλο και ας κάνω τις πράξεις πρόσθεση και αφαίρεση...
Λογιστής η ψυχή ντύνεται απόψε και βάζει τα γυαλιά για να δει σωστά τα τιμολόγια εσόδων, εξόδων, τα έξοδα κίνησης, αλήθεια ποια παραστατικά πρέπει να έχω για να πάω στη Νέα χρονιά εμπρόθεσμη? Τι εκκαθαριστικό θα μου βγεί πιστωτικό ή χρεωστικό? Μισό να δω τις αποδείξεις.
Μμμμμμμμμμμ μου αρέσει το παιχνίδι αυτό. Τα Λογιστικά πάντα μου άρεσαν ευτυχώς που τα βάζω με σειρά ημερομηνίας και με μήνα.
Από την αρχή του χρόνου έμαθα πως δεν πρέπει να εμπιστεύομαι κανένα και τίποτα, εκεί γύρω στα μέσα Γενάρη είπα να ξεκουραστώ λίγο και να δώσω ένα περιθώριο στον Στρατάρχη Νου, που μου είχε κηρύξει πόλεμο, να μου αποδείξει πως δεν είναι όλα στρατηγική. Παθαίνω μια πλαγιομετωπική με την φιλία και ξαναρίχνω στη Μάχη αυτή την λέξη." Όλα καλά ρε παιδί μου, ο άνθρωπος δεν έχει φτιαχτεί να ζει μόνος του, κάνε το κορόιδο και προχώρα" μου έλεγα... Έδωσα και πήρα η αλήθεια είναι τούτη. Σε στιγμές αγωνίας και βραδιές αϋπνίας ένοιωθα την ανάγκη πως πρέπει να δώσω την ευκαιρία στη ψυχή να εμπιστευτεί, ναι το έκανα. Ρώτα με πόσο το μετάνιωσα. Μη ρωτάς η απάντηση δε θα είναι πρέπουσα.
Πέρασε καιρός και είπα να αφεθώ σε τερτίπια ερωτικά και άλλα μελιστάλαχτα, ξέρεις βολτούλες στην παραλία, ρομαντζάδα στην πανσέληνο και άλλα τέτοια όμορφα. Ένιωσα δεν το μετανιώνω. Έμαθα πως είναι να είναι κάποιος ψεύτης και δειλός. Έμαθα δεν το μετάνιωσα. Τα όσκαρ υποκριτικής τα έδωσα σε γνωστούς, φίλους και αγαπητικούς λίγο αργότερα από το συνηθισμένο. Χάρηκα και λυπήθηκα δε το μετάνιωσα.
Άφησα την ανάσα μου να βγει καθαρή και τη φωνή μου δυνατή να ακουστεί στα πέρατα του Σύμπαντος. Δεν το μετάνιωσα. Ένιωσα πως είναι να σε πουλάνε και να σε αγοράζουν με παραστατικά και χωρίς, έδωσα το δικαίωμα να παίξουν μαζί μου, να με συκοφαντήσουν και να μου κλείσουν πόρτες κατάμουτρα. Δεν το μετάνιωσα, σιγά μη μετανιώσω για τον κύκλο της Ζωής.
Ξαπόστασα το βρεγμένο κορμί μου αφού πρώτα είχα περάσει πρώτη απέναντι.
Κοίτα τι βρήκα ρε πούστη μου κάτι αποδείξεις που λένε, πως είμαι αυτή που είμαι και σε όποιον αρέσω, για τους άλλους δεν θα μπορέσω, λες να κάνουν αυτές για την Εφορία του Συνειδητού? Ας τις βάλω και βλέπουμε.
Ωπ να και οι αποδείξεις του καλοκαιριού αυτές γράφουν Αλήτισσα εκ πεποιθήσεως, γυναίκα εξ ανάγκης, βάλτες και αυτές μέσα.
Τις αποδείξεις των αποκαλύψεων ξέρει κανείς σε ποιο κωδικό τις βάζουν???
Ανοίγουν τα σχολεία τον Σεπτέμβρη και μαζί ανοίγουν και οι ασκοί της πρωτοκλασσάτης υψηλής κοινωνίας του Πρέπει, αυτές σίγουρα θα τις βάλω στον κωδικό, χέσε μας αγάπη μου με αυτά τα δήθεν.
Έλα και τελειώνει η Χρονιά και με κατακλύζει μια άγρια χαρά. Κοίτα που θα προλάβω να την τελειώσω τη Δήλωση νωρίς, θα την καταθέσω νωρίς και δεν θα έχω πρόστιμο.
Τους κωδικούς, δήθεν και ακαταλόγιστο θα τους αφήσω άδειους, δεν είναι για την δική μου επαγγελματική δραστηριότητα.
Στα έξοδα παραστάσεως θα βάλω σίγουρα τις μετακινήσεις μου για τα Όσκαρ.
Έλα και τελειώσαμε Αλήτισσά μου... Το taxisnet είναι ανοιχτό και με περιμένει,  κλειδάριθμοι παίζουν μπροστά στα μάτια μου, ανοίγει μόλις το πεδίο και φωνάζω το Λογιστή να έρθει, παίδες έχω να καταθέσω δήλωση. Καλή Φορολογική μας Χρονιά.
Νέα Χρονιά, νέα παραστατικά....