Δευτέρα, Φεβρουαρίου 15, 2016

Έλα ρε υπάρχει? Που θα την βρω? Ή μήπως την έχω βρει?



Ευτυχία!!!!!!!!!

μμμμμμμμμμ, και απόλυτη κιόλας, μμμμμμμμμμμμμμμ, μεγάλη και ωραία κουβέντα άνοιξες Αννούλα μου. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν νιώθουν ευτυχείς!!! Και αυτό γιατί έχουν μάθει να ζουν μέσα στην ενοχή που δημιουργεί η κοινωνία, η ίδια μας η ιδιοσυγκρασία και να τι θέλω να πω, βρισκόμαστε σε παρέα ανθρώπων και αρχίζουμε να γελάμε, να γελάμε πολύ όμως ξάφνου κάποιος δίπλα μας σταματάει απότομα και κάνει τον σταυρό του και λέει «σε καλό να μας βγει…»

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 10, 2016

Σαν το σπίτι μου...



Κλείσε τα μάτια και πιάσε με από το χέρι, έλα να σε πάω μια βόλτα σε μια χώρα που τόσο πολύ αγαπάω, σφίξου πάνω μου και μη φοβάσαι, λένε πως οι άνθρωποι όταν βρίσκονται μόνοι σε κάποια ξένη γη σφίγγονται δυνατά ο ένας πάνω στον άλλο...

μα μη φοβάσαι... δεν ξέρω πως αλλά τον νιώθω τόπο μου τούτο τον τόπο...Πάμε να ακούσουμε στα κάστρα τον τροβαδούρο να τραγουδά για παλιούς βασιλιάδες και για κυράδες...έλα να κοιτάξουμε μέσα στην λίμνη μήπως και δούμε την Κυρά της και αν τυχεροί σταθούμε μπορεί να την ακούσουμε να τραγουδά και στο Ιερό Σπαθί...έλα να περπατήσουμε ξυπόλυτοι στην παραλία και να αφήσουμε το κρύο αγέρι να μας ανατριχιάσει... έτσι να νιώσουμε την ανατριχίλα της αγάπης μας... μη μου σκοτεινιάζεις εδώ είμαι πάντα ήμουν... εσύ..εγώ και ο τόπος τούτος ... μας χωράει και τους δυο...έλα να περιπλανηθούμε στην Ιστορία του ...κοίτα το κάστρο του Kingmanthor...εκεί ψηλά στην πολεμίστρα είπε το πρώτο και τελευταίο σ' αγαπώ στην Λαίδη Κate...πάρε ένα βότσαλο από την παραλία του Malesun ρούνο να το κάνουμε να μας προστατεύει για πάντα...έλα να πέσουμε στον καταρράκτη του Sunower να κάνουμε ένα έρωτα που ποτέ δεν έχει ξαναγίνει από υλικά κορμιά.... το βράδυ όταν αποκαμωμένοι από την περιπλάνηση θα ξαπλώσουμε στην κοιλάδα του Enisburg να κοιτάξουμε αστέρια και γαλαξίες… και έτσι όπως θα μου λες πως μ' αγαπάς πάνω σου θα σφιχτώ γιατί κρυώνω....

Τρίτη, Ιανουαρίου 26, 2016

Στα σύνορα του παραμυθιού και της αλήθειας...



Βρέχει πολύ. Οι σταγόνες σφυροκοπούν το τζάμι τόσο δυνατά σαν να θέλουν να το σπάσουν. Μακάρι να τελειώσει νωρίτερα αυτή η βαρετή η συνάντηση. Κουράστηκε. Κάθε φορά τα ίδια και τα ίδια. Λόγια που πέφτουν στο κενό, μια απίστευτη σπατάλη ενέργειας. Κάποιος να βάλει ένα τέλος; Κάποιος;
- Μήπως να συζητήσουμε αύριο την μεταφορά των υλικών; Έχει σουρουπώσει. Συμφώνησαν όλοι και άρχισαν να μαζεύουν τα χαρτιά τους. Ήταν τόσο απορροφημένη στις σκέψεις της, τόσο κουρασμένη που δεν άκουσε τη σωτήρια πρόταση του.

Σήκωσε το κεφάλι. Μόνη της ήταν. Είχαν φύγει όλοι ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε. Μάζεψε μηχανικά τα χαρτιά της. Τα στρίμωξε βιαστικά στον νέο της χαρτοφύλακα. Ανάθεμά το για μηχανικό κούμπωμα! Πέταξε αγανακτισμένη το χαρτοφύλακα πάνω στο τραπέζι. Έσκυψε από πάνω του. Έκλεισε τα μάτια και ευχήθηκε να ήταν αλλού, μακριά …. ήταν και αυτή η βροχή που την νανούριζε. Είχε γλυκάνει ο ήχος της και σαν ψεύτικο της φάνηκε το χάδι στα μαλλιά. Σαν κάποιος να της ξετύλιγε τις μπούκλες και να τις χώριζε σε πιο μικρές.

-Τόσο πολύ σε κουράσαμε σήμερα; Αναπήδησε απότομα. Φλας μπακ. Οι συνάδελφοι μαζεύουν τα χαρτιά. Τα φώτα χαμηλώνουν. Μαζεύει τα δικά της. Το κουμπί δεν κλείνει, κλείνει όμως τα μάτια. Τα ανοίγει τώρα, εκείνος μπροστά της που της χαμογελά. Το χάδι στα μαλλιά.

-Συγνώμη δεν πρόσεξα ότι φύγατε όλοι, ψέλλισε.

-Ναι το κατάλαβα αυτό…. να κεράσω καφεδάκι στη γωνία;
-Εντάξει δώσε μου μόνο δυο λεπτά να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπό μου. Να βάλει ολόκληρο το κεφάλι της κάτω από το νερό ήθελε. Να ξυπνήσει για τα καλά γιατί νόμιζε ότι ονειρευόταν. Κοίταζε το αναψοκοκκινισμένο πρόσωπό της στον καθρέφτη. Τις μικρές μπούκλες που πλαισίωναν το πρόσωπό της. Υπήρχε εδώ και καιρό μια ιδιαίτερη οικειότητα μεταξύ τους, στήριζε ο ένας τις θέσεις του άλλου στις βαρετές αυτές συναντήσεις αλλά ποτέ δεν φανταζόταν το σημερινό. Έφτιαξε το makeup, κούμπωσε σφιχτά το ζαχαρί παλτό της και βγήκε.

Η βροχή είχε δυναμώσει πάλι. Είχε ξεχάσει την ομπρέλα της στο γραφείο.

- Δεν πειράζει, θα μπούμε κάτω από τη δικιά μου. Μια μπλε λιτή ανδρική ομπρέλα. Με μεγάλο άνοιγμα. Την τράβηξε στην αγκαλιά του. Κάτω από την ομπρέλα. Κορναρίσματα. Ο δρόμος έκλεισε. Το λεωφορείο δεν μπορεί να στρίψει. Φωνές. Μα κάτω από την ομπρέλα σαν να μην υπήρχαν όλα αυτά.

Το καφέ γεμάτο από κόσμο. Άδειασε το γωνιακό τραπεζάκι. Μυρωδιά ζεστής σοκολάτας και εσπρέσο. Βανίλια και φρέσκο βούτυρο. -Σγούρυναν και άλλο τα μαλλιά σου με τη βροχή. Ελπίζω να μην σε έφερα σε δύσκολη θέση πριν. Φυσικά και δεν την είχε φέρει σε δύσκολη θέση γιατί … δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι ήταν εκεί και η κατάσταση στην οποία βρισκόταν αποζητούσε ένα χάδι στα μαλλιά και όχι μόνο.... Μυρωδιά από δεύτερη σοκολάτα αρωματισμένη με φουντούκι αυτή τη φορά. Ο εσπρέσο παρέμεινε. Μιλούσαν για άσχετα πράγματα, για τη δουλειά, για την αυριανή συνάντηση μα τους και οι δυο τους είχαν χαθεί στην αγκαλιά κάτω από την ομπρέλα.

Είχε βραδιάσει για τα καλά. Έπρεπε να φύγει για να προλάβει τον προαστιακό των 20:30. Η βροχή αμείωτη.

- Θα σε πάω εγώ μέχρι το σταθμό. Βρήκαν και οι δύο τη γνώριμη θέση κάτω από την ομπρέλα. Έξω ο ίδιος πανικός. Όλοι οι δρόμοι στο κέντρο είχαν φρακάρει. Έστριψαν από τη Νοταρά. Ένα φρεάτιο είχε ξεχειλίσει και δεν μπορούσαν να διασχίσουν τον δρόμο. Στη γωνία το ίδιο. Ένα μηχανάκι περνά με ταχύτητα και σκορπά τα νερά. Καταφύγιο πουθενά. Σηκώνει το βλέμμα και τον κοιτά. Άλλαξε η φορά του αέρα και οι σταγόνες γεμίζουν τα πρόσωπά τους. Δυο μάτια που δεν γυαλίζουν μόνο από τη βροχή.

Ένα αυτοκίνητο μεγάλου κυβισμού πλησιάζει απειλητικά έτοιμο να εκτοπίσει όλο το νερό που υπάρχει στο δρόμο. Εκείνος την τραβά προς τα πίσω πριν προλάβουν να βραχούν. Η κολόνα μιας πολυκατοικίας το απάγκιο τους. Η φορά του αέρα ξαναλλάζει. Οι σταγόνες της βροχής ανακατεύονται στο βαθύ φιλί τους. Η ομπρέλα φεύγει από τα χέρια και ψάχνει να βρει τη βροχή της. Ταξίδεψε μαζί με τα όνειρά της σε ένα κόσμο αλλοτινό και μαγεμένο. Εκεί που οι στάλες γίνονται έρωτας και τα σύννεφα βρέχουν λουλούδια.

Μια γλυκιά ζάλη την πήρε. Απ' το φιλί που απέμεινε κάτω από την ομπρέλα από τα χείλη του να έχει τη γεύση μιας γλυκιάς σοκολάτας καυτής. Κι απ' τα χέρια του που βρεγμένα από τη νεροποντή είχαν τη ανάγκη να την πιάσουν από την μέση και να την φέρουν ψηλά. Όσο ψηλά μπορεί πάει ένας ξαφνικός έρωτας. Και ζαλίστηκε. Γλίστρησε το κορμί της πάνω στο δικό του, με τις μακριές μπούκλες της πια μουσκεμένες κολλημένες στους ώμους του και δυο χέρια που έσφιγγαν την πλάτη του. Με τις μπούκλες μουσκεμένες να τον τυλίγουν μαζί με τα χέρια της σαν πλοκάμια που ψάχνουν έδαφος, σώμα να σφίξουν, να κατακτήσουν ..... Ένιωσε τη θέρμη του μέσα απ ’το βρεγμένο πουκάμισό του. Βρόχινο νερό έσταζε από το πρόσωπό του στο μισάνοιχτο της στόμα, καθώς φιλούσε το μέτωπο και τα μάτια της, μπλέκοντας τα δάχτυλά του στα μαλλιά της. Έμοιαζαν ένα. Σώμα που ενώθηκε. Σαν πάζλ που συμπληρώθηκε. Αυτή τη φορά το φιλί τους ήτανε έρωτας.

Έμειναν έτσι αγκαλιασμένοι όπου κι αν βρέθηκαν σ' ένα βράδυ που έσταζε από εκείνους. Στη βροχή. Στο αγιάζι. Στην υγρασία από τα χείλη. Στα μάτια από τη χαρά. Στο χαμόγελο από την ευτυχία. Κάτω από την ομπρέλα της αγκαλιάς του. Μια αγκαλιά ζεστή. Μια αγκαλιά σαν συννεφάκι.

Στα σύνορα του παραμυθιού και της αλήθειας.

Το βρόχινο παραμύθι τους.



Παρασκευή, Ιανουαρίου 22, 2016

Λογιστικά και Φορολογικά Ενήμεροι... (?)



Λένε πως όταν τελειώνει μια χρονιά κάτι σε σπρώχνει να κάνεις απολογισμούς, τι έκανες, τι άφησες, τι δεν έπρεπε να κάνεις και άλλα τέτοια...όλα αυτά λένε τα κάνεις για σε βρει η Νέα Χρονιά με καθαρό συνειδησιακό κούτελο. Και αυτό γίνεται στο τέλος εκάστοτε χρονιάς? αν το κάνεις δηλαδή νωρίτερα δεν πιάνει??

Ας πάρω λοιπόν το μολυβοκόντυλο και ας κάνω τις πράξεις πρόσθεση και αφαίρεση...
Λογιστής η ψυχή ντύνεται απόψε και βάζει τα γυαλιά για να δει σωστά τα τιμολόγια εσόδων, εξόδων, τα έξοδα κίνησης, αλήθεια ποια παραστατικά πρέπει να έχω για να πάω στη Νέα χρονιά εμπρόθεσμη? Τι εκκαθαριστικό θα μου βγεί πιστωτικό ή χρεωστικό? Μισό να δω τις αποδείξεις.
Μμμμμμμμμμμ μου αρέσει το παιχνίδι αυτό. Τα Λογιστικά πάντα μου άρεσαν ευτυχώς που τα βάζω με σειρά ημερομηνίας και με μήνα.
Από την αρχή του χρόνου έμαθα πως δεν πρέπει να εμπιστεύομαι κανένα και τίποτα, εκεί γύρω στα μέσα Γενάρη είπα να ξεκουραστώ λίγο και να δώσω ένα περιθώριο στον Στρατάρχη Νου, που μου είχε κηρύξει πόλεμο, να μου αποδείξει πως δεν είναι όλα στρατηγική. Παθαίνω μια πλαγιομετωπική με την φιλία και ξαναρίχνω στη Μάχη αυτή την λέξη." Όλα καλά ρε παιδί μου, ο άνθρωπος δεν έχει φτιαχτεί να ζει μόνος του, κάνε το κορόιδο και προχώρα" μου έλεγα... Έδωσα και πήρα η αλήθεια είναι τούτη. Σε στιγμές αγωνίας και βραδιές αϋπνίας ένοιωθα την ανάγκη πως πρέπει να δώσω την ευκαιρία στη ψυχή να εμπιστευτεί, ναι το έκανα. Ρώτα με πόσο το μετάνιωσα. Μη ρωτάς η απάντηση δε θα είναι πρέπουσα.
Πέρασε καιρός και είπα να αφεθώ σε τερτίπια ερωτικά και άλλα μελιστάλαχτα, ξέρεις βολτούλες στην παραλία, ρομαντζάδα στην πανσέληνο και άλλα τέτοια όμορφα. Ένιωσα δεν το μετανιώνω. Έμαθα πως είναι να είναι κάποιος ψεύτης και δειλός. Έμαθα δεν το μετάνιωσα. Τα όσκαρ υποκριτικής τα έδωσα σε γνωστούς, φίλους και αγαπητικούς λίγο αργότερα από το συνηθισμένο. Χάρηκα και λυπήθηκα δε το μετάνιωσα.
Άφησα την ανάσα μου να βγει καθαρή και τη φωνή μου δυνατή να ακουστεί στα πέρατα του Σύμπαντος. Δεν το μετάνιωσα. Ένιωσα πως είναι να σε πουλάνε και να σε αγοράζουν με παραστατικά και χωρίς, έδωσα το δικαίωμα να παίξουν μαζί μου, να με συκοφαντήσουν και να μου κλείσουν πόρτες κατάμουτρα. Δεν το μετάνιωσα, σιγά μη μετανιώσω για τον κύκλο της Ζωής.
Ξαπόστασα το βρεγμένο κορμί μου αφού πρώτα είχα περάσει πρώτη απέναντι.
Κοίτα τι βρήκα ρε πούστη μου κάτι αποδείξεις που λένε, πως είμαι αυτή που είμαι και σε όποιον αρέσω, για τους άλλους δεν θα μπορέσω, λες να κάνουν αυτές για την Εφορία του Συνειδητού? Ας τις βάλω και βλέπουμε.
Ωπ να και οι αποδείξεις του καλοκαιριού αυτές γράφουν Αλήτισσα εκ πεποιθήσεως, γυναίκα εξ ανάγκης, βάλτες και αυτές μέσα.
Τις αποδείξεις των αποκαλύψεων ξέρει κανείς σε ποιο κωδικό τις βάζουν???
Ανοίγουν τα σχολεία τον Σεπτέμβρη και μαζί ανοίγουν και οι ασκοί της πρωτοκλασσάτης υψηλής κοινωνίας του Πρέπει, αυτές σίγουρα θα τις βάλω στον κωδικό, χέσε μας αγάπη μου με αυτά τα δήθεν.
Έλα και τελειώνει η Χρονιά και με κατακλύζει μια άγρια χαρά. Κοίτα που θα προλάβω να την τελειώσω τη Δήλωση νωρίς, θα την καταθέσω νωρίς και δεν θα έχω πρόστιμο.
Τους κωδικούς, δήθεν και ακαταλόγιστο θα τους αφήσω άδειους, δεν είναι για την δική μου επαγγελματική δραστηριότητα.
Στα έξοδα παραστάσεως θα βάλω σίγουρα τις μετακινήσεις μου για τα Όσκαρ.
Έλα και τελειώσαμε Αλήτισσά μου... Το taxisnet είναι ανοιχτό και με περιμένει,  κλειδάριθμοι παίζουν μπροστά στα μάτια μου, ανοίγει μόλις το πεδίο και φωνάζω το Λογιστή να έρθει, παίδες έχω να καταθέσω δήλωση. Καλή Φορολογική μας Χρονιά.
Νέα Χρονιά, νέα παραστατικά....

Τετάρτη, Οκτωβρίου 28, 2015

ΓΙΝΕ ΚΑΙ ΠΑΛΙ Ο ΗΓΕΤΗΣ ΣΟΥ...



ΣΕ ΞΕΡΩ ΧΡΟΝΙΑ ... ΑΙΩΝΕΣ... ΕΙΣΑΙ ΕΙΣΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΤΟ ΠΙΟ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΠΛΑΣΜΑ ΣΤΟ ΣΥΜΠΑΝ... ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΙΟ ΑΥΤΟΓΕΝΝΗΤΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΧΑΟΣ, ΓΑΙ ΚΑΙ ΕΡΩΣ ΑΡΧΙΣΑΝ ΝΑ ΣΠΕΡΝΟΥΝ ΖΩΗ ΣΤΟ ΣΥΜΠΑΝ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΑΡΑΜΑΔΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΡΕΒΟΥΣ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΑΠΟΓΩΝΩΝ. ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΙΘΕΡΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ. ΑΠΟ ΤΙΣ ΟΔΥΝΕΣ ΤΟΥ ΤΟΚΕΤΟΥ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ, ΤΩΝ ΟΡΕΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ. ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΤΕΚΝΟΠΟΙΗΣΕ ΜΕ ΤΟ ΑΝΥΠΕΡΒΛΗΤΟ ΣΠΕΡΜΑ ΤΟΥ ΤΟΜ ΩΚΕΑΝΟ, ΤΟΝ ΚΟΙΟ, ΤΟΝ ΚΡΕΙΟ, ΤΗΝ ΡΕΑ, ΤΗ ΘΕΜΙΔΑ, ΤΗΝ ΜΝΗΜΟΣΥΝΗ, ΤΗΝ ΦΟΙΒΗ, ΤΗΝ ΤΗΘΥΑ, ΤΟΝ ΚΡΟΝΟ... ΟΛΑ ΕΤΟΙΜΑΖΟΝΤΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΕΛΕΥΣΗ.. ΟΛΑ ΕΠΑΙΡΝΑΝ ΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΡΘΕΙΣ...
ΗΣΟΥΝ ΕΣΥ ΠΟΥ ΧΤΥΠΑΓΕΣ ΤΑ ΤΥΜΠΑΝΑ ΤΟ ΚΛΑΜΑ ΤΟΥ ΔΙΑ ΜΑ ΜΗΝ ΑΚΟΥΓΕΤΕ. ΗΣΟΥΝ ΕΣΥ ΠΟΥ ΒΟΗΘΗΣΕΣ ΤΟ ΝΗΣΙ ΝΑ ΣΤΕΡΙΩΣΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΓΕΝΝΗΘΟΥΝ ΠΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ..
ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ ΠΟΥ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΣΠΟ ΤΑ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΒΡΙΣΚΕΙΣ ΘΥΜΙΑΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΚΑΝΕΣ ΤΕΛΕΤΗ. ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ ΠΟΥ ΠΑΛΕΨΕΣ ΛΥΣΣΑΛΕΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕΙ ΤΟ ΦΩΣ.
ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ ΠΟΥ ΖΗΤΑΓΕΣ, ΖΗΤΟΥΣΕΣ ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ ΖΗΤΑΣ ΕΝΑ ΗΓΕΤΗ...
ΣΕ ΒΛΕΠΩ ΚΑΘΑΡΑ ΨΑΧΝΕΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥ ΟΧΙ ΝΑ ΤΡΑΦΕΙΣ ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΘΡΕΨΕΙΣ ΜΕ ΑΜΒΡΟΣΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ. ..
ΔΕ ΣΚΥΒΕΙΣ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΓΙΑΤΙ ΞΕΡΕΙΣ ΠΩΣ Η ΕΝΝΟΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΝΩ ΘΡΩΣΚΩ ... ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ,, ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ... ΤΟ ΦΩΝΑΖΕΙΣ...
ΘΕΣ ΕΝΑΝ ΗΓΕΤΗ... ΝΑ ΣΕ ΒΓΑΛΕΙ ΑΠΟ ΠΟΥ???
ΘΕΣ ΕΝΑΝ ΗΓΕΤΗ ΟΠΩΣ ΤΟΝ ΘΕΣ ΕΣΥ...
ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΗΘΗΚΕΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ ΓΙΑΤΙ???
ΩΡΑ ΝΑ ΑΝΑΡΩΤΗΘΕΙΣ...
ΟΡΑΜΑ??? ΕΠΕΤΡΕΨΕΣ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΝΑ ΕΧΕΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΟΡΑΜΑ?? ΕΜΕΙΝΕΣ ΣΤΙΣ ΔΑΦΝΕΣ ΠΟΥ ΕΤΡΕΨΕΣ .. ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ...
ΠΙΣΤΕΨΕΣ ΣΕ ΠΕΝΤΑ ΜΥΘΟΥΣ...
ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΗΓΗΘΩ ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ...
Η ΗΓΕΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΡΡΟΗ ...
ΟΤΙ ΘΑ ΣΕ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ...
ΣΕ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ...
ΟΤΑΝ ΦΤΑΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΘΑ ΜΑΘΕΙΣ ΝΑ ΗΓΕΙΣΑΙ...
ΤΙ ΛΑΘΟΣ...
ΤΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΛΑΘΟΣ....
ΚΑΤΑΦΕΡΕΣ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ...
ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΠΩΣ ΓΙΑ ΝΑ ΗΓΗΘΕΙΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ ΝΑ ΗΓΕΙΣΑΙ, ΟΧΙ ΓΙΑΤΙ ΣΤΟ ΕΠΕΒΑΛΑΝ ΑΛΛΑ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΕΠΕΛΕΞΕΣ
ΠΩΣ Η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΧΤΙΖΕΤΑΙ ΠΕΤΡΑ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ , ΑΛΛΑ, ΑΝ ΚΛΟΝΙΣΤΕΙ ΠΕΦΤΕΙ ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ Ο ΤΟΙΧΟΣ ΚΑΙ ΣΕ ΠΛΑΚΩΝΕΙ...
ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΝΗΜΑ ΠΟΥ ΚΟΒΕΤΑΙ... ΜΟΝΟ ΜΑΖΙ....
ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΠΟΔΕΧΟΝΤΑΙ ΠΡΩΤΑ ΤΟΝ ΗΓΕΤΗ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ, ΟΤ5ΑΝ ΕΙΧΕΣ ΥΠΟΜΟΝΗ...
ΟΤΑΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΠΩΣ ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΟ ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΕΠΩΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΤΟ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΤΡΕΧΕΙΣ...
ΟΤΑΝ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙΣ ΝΑ ΦΟΒΑΣΑΙ...
ΗΤΑΝ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΕΜΑΘΕΣ ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΜΙΑΣ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΗΣ ΧΟΡΟΓΡΑΦΙΑΣ ΣΤΟΝ ΕΧΘΡΟ ΣΟΥ ... ΤΟ ΞΕΧΑΣΕΣ???
ΗΤΑΝ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΚΑΘΕ ΤΙ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΟ ΤΟ ΕΚΑΝΕΣ ΤΟ ΕΚΑΝΕΣ ΠΡΩΤΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΜΟΝΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ...
ΘΕΣ ΕΝΑ ΗΓΕΤΗ, ΓΙΑΤΙ???
ΕΙΣΑΙ Ο ΗΓΕΤΗΣ ΣΟΥ...
ΓΙΝΕ ΚΑΙ ΠΑΛΙ Ο ΗΓΕΤΗΣ ΣΟΥ ...
ΜΗ ΣΕ ΤΡΟΜΑΖΕΙ Η ΛΕΞΗ... Η ΕΝΝΟΙΑ... ΠΕΣ ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ Ή ΚΑΙ ΑΝ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ ΚΑΝΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΗΞΕΡΕΣ ΠΑΝΤΑ ΤΟΣΟ ΚΑΛΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ,ΚΑΝΤΟ ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΕΞΗΜΕΡΩΣΕ ΤΟΝ ΦΟΒΟ ..
ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΚΑΣΤΑΛΙΑ ΑΝΤΛΗΣΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ...
ΠΛΥΝΕ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ ΣΤΑ ΝΕΡΑ  ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΣΟΥ ΣΤΥΓΑΣ.. ΟΙ ΜΥΡΜΙΔΟΝΕΣ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΓΝΩΣΕΙΣ ΣΟΥ ΠΟΛΕΜΑΝΕ ΑΚΟΜΑ ΣΕ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΜΑΖΕΨΕ ΤΕΣ ΚΑΙ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΗΓΕΙΣΑΙ,ΔΕΝ ΧΑΘΗΚΕ ΤΙΠΟΤΑ, ΠΙΣΤΕΨΕ ΤΟ ΠΕΣ ΤΟ... ΔΕΝ ΧΑΘΗΚΕ ΤΙΠΟΤΕ...
ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΛΑΒΥΡΙΝΘΟ ΤΗΣ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗΣ ΒΡΕΣ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΑΡΙΑΔΝΗ  ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΚΑΡΤΕΡΙΚΑ ΝΑ ΣΟΥ ΔΩΣΕΙ ΤΟΝ ΜΙΤΟ...
ΒΓΕΣ ΣΤΟ ΦΩΣ ΕΣΥ ΠΟΥ ΤΟ ΓΕΝΝΗΣΕΣ ΚΑΙ ΔΕΣ ΚΑΙ ΠΕΣ ΔΕ ΧΑΘΗΚΕ ΤΙΠΟΤΑ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΜΕ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ... ΦΤΙΑΞΕ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΠΑΛΙ ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ...
ΖΗΤΑΣ ΕΝΑ ΗΓΕΤΗ ΓΙΑΤΙ???
ΓΙΝΕ Ο ΗΓΕΤΗΣ ΣΟΥ...
ΕΙΣΑΙ Ο ΗΓΕΤΗΣ ΣΟΥ...
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΛΕΥΤΕΡΑ ΕΛΛΗΝΕΣ...