Πέμπτη, Απριλίου 30, 2015

Μνήμες



-    



      -   Μνήμες, μνήμες, μνήμες, όλο μου ζητάς να θυμηθώ, να γυρίσω πίσω, ουρλιάζεις πως το κλειδί είναι αφημένο εκεί στο χτες. Με βλέπεις να αντιστέκομαι να το πολεμάω με νύχια και με δόντια να μείνω στο εδώ να μην γυρίσω εκεί, πονάει τόσο πολύ.
Το ουρλιαχτό σου γίνεται παρακάλι και ικεσία, να πάω λες να δω τι έγινε, τότε, για να βοηθήσω στο τώρα.
Πες μου τι να θυμηθώ ?? Τη φωτιά, το αίμα τους ανθρώπους που πεταγόντουσαν από εδώ και από εκεί με καμένες σάρκες, ή να θυμηθώ την προδοσία??? Τι πες μου! τι από όλα να ανασύρω από την ψυχή μου? Που να σε πάω, πόσα χρόνια θέλεις πίσω να γυρίσω? Στη νύχτα εκείνη? Ποιος θέλει να την θυμάται εκείνη τη Γιορτή?
Σαν σε όνειρο με μάτια ανοιχτά το ξαναζώ, είχε πανσέληνο και γιορτάζαμε το άνοιγμα της εποχής της Διδασκαλίας, τα μικρά κορίτσια με γαλάζια διάφανα φουστάνια χόρευαν στο γαϊτανάκι από μεταξωτές κορδέλες που τα ίδια είχαν φτιάξει. Οι Γηραιότεροι είχαν μαζευτεί από νωρίς και αναπολούσαν παλαιότερα χρόνια με τραγούδια και ύμνους, οι γυναίκες από νωρίς μαγείρευαν και γέμιζαν τα τραπέζια με λογής εδέσματα. Μικρά παιδιά έτρεχαν, γέλαγαν, φώναζαν χαρούμενα, ο αέρας μύριζε από τα ψητά και οι μουσικοί με άρπες, λύρες και πνευστά έπαιζαν μελωδίες βγαλμένες όχι από νότες αλλά από την ψυχή τους θαρρείς. Όμως άσε με να χαρείς πονάει όλο τούτο δεν καταλαβαίνεις???
-       -   Σε παρακαλώ είσαι σε καλό δρόμο προσπάθησε λίγο ακόμα μη σταματάς, κράτα για μια στιγμή το νήμα και προχώρα, πήγαινε και δες, μη το κρύβεις, μη κρύβεσαι άλλο, δεν έχεις να φοβηθείς τίποτε…
-      -    Έτσι λες? Δεν έχω να φοβηθώ τίποτε?
-     -     Όχι κορίτσι μου, είσαι δυνατή, πέρασες τόσα και όμως τα κατάφερες, σε παρακαλώ μη σταματάς τώρα, όχι τώρα…
Συνεχίζεται…   

Τρίτη, Απριλίου 28, 2015

Ελεύθερα να ανασαίνει





Σε κοιτάζω και με σηκώνω όσο πιο ψηλά μπορώ και σε παρατηρώ...
Τι θαύμα είναι η νωχελική σου άπλα που πάλλεται αδιάφορα!
Χαϊδεύει η ηρεμία την καρδιά μου και από ευχαρίστηση χαμογελώ...
Σαν να μου παίρνεις από τους ώμους όσους τρόπους κουβαλώ κι ελαφρώνει η πίεση...
Σε αγαπάω γιατί κάνεις την ψυχή μου ελεύθερα να ανασαίνει...
Να αφήνεται σαν το τρελό που μόλις του έσπασε τις αλυσίδες...
...«-Είσαι εντάξει εδώ μωρό μου;
-Ναι... μόνο άσε με λίγο έτσι...»
Με τρόπο περίεργο με προκαλείς... με εμπνέεις... με ωθείς... με φορτίζεις... με ελευθερώνεις... γελάς με τις έννοιες μου... σκουντάς την ζωοφόρα αγριάδα μου...
Κλείνω τα μάτια μου και γίνομαι όλη μια Συμπαντική αγκαλιά...
Μεγέθη ίσα... ίδια η απόσταση.... εσύ... εγώ....
η παγωνιά.......
το τρένο........
ο δρόμος....... η θάλασσα….
Προσεχτικά τα χέρια απλώνω γύρω σου... το κεφάλι μου πάνω σου ακουμπώ... εκεί στη γωνιά που αγαπώ να μισώ τόσο πολύ… εκεί στο λαιμό…
Μέσα μου σε φοράω...
αλλά φεύγω.....
μέσα μου χωράς....
αλλά φεύγεις......
Γίνεται αλήθεια και...
-Σσσσς! Άφησέ με....»
-Είσαι μεγάλη Αλήτισσα τελικά όμως μην μου ταράζεσαι... εδώ είμαι για σένα... δεν τους αφήνω να σε πάρουν από κοντά μου...
Μοιάζεις τόσο αυτό το χάδι να το λαχταράς!
Κι όμως δεν το αρπάζεις... απλά με ικανοποίηση χαμογελάς και γαληνεύεις...
Μοσχοβολάει η αύρα σου... μεθάω... ζαλίζομαι... τα χείλη μου υγρά...
Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή από επιθυμία να σε πιω..
Αγριεύω από χαρά... από έρωτα ψυχής...
... -Είσαι εδώ; Πού χάνεσαι;
-Εδώ είμαι... εδώ είμαι...»
.... Δεν είμαι εδώ τελικά.......
.....Δεν είμαι εδώ τελικά.........

Δευτέρα, Απριλίου 27, 2015

Σα να χαθήκαμε λίγο ε???



Πέρασε καιρός από τότε που τα είπαμε την τελευταία φορά, λίγο γιατί ήταν απαραίτητο να μπω σε διαδικασία κάθαρσης, λίγο γιατί ξαφνικά ανακάλυψα πως δεν είχα και τίποτε να πω, δεν ήθελα και πολύ, έπεσα με τα μούτρα στο καβούκι μου. 

Η ανάγκη όμως να επικοιννήσω τις σκέψεις και τα συνασθήματά μου με τον κόσμο, με έκαναν να βγάλω δειλά το πόδι από το στρείδι που με φιλοξενούσε τόσο καιρό και να ξαναγυρίσω στις αυλές της ψυχής σας...Έχω ανοίξει ήδη πανιά και ξεκινώ νέα ταξίδια Νου και Ψυχής...

Εύχομαι μια εξαιρετική εβδομάδα με χρώματα και αρώματα... 

Σάββατο, Νοεμβρίου 01, 2014

Mάνα είναι μόνο μία... και είναι όλη δική σου... με σουρεάλ τρόπο και αγάπη...





Μανάδες, αχ τι να πούμε για τις μανάδες μας … Απλά σήμερα θα το χιουμορίσω όσο πάει… Η οικονομική κρίση ως γνωστό μας έχει επηρεάσει και όσοι μπορούν έχουν μετακομίσει στην πατρική εστία… Πατρική εστία… ??? μμμμ καλά μη φάτε έχουμε γλάρο και μάλιστα σούπα, μητρική είναι η εστία αλήτες μου, ήταν, είναι και θα είναι… είτε είναι μέσα η φιγούρα – παρουσία της μητρός μας είτε όχι… Έχετε παρατηρήσει το ύφος που παίρνουν όταν θέλουν να ζητήσουν κάτι? Πως σέρνουν το πόδι (κατά προτίμηση το δεξί, διότι βολεύει στο να κουτσαίνει) όταν σου έχει πει από χτες πως θέλει να την πας να δει την κολλητή της και εσύ το έχεις ξεχάσει?? Έχετε παρατηρήσει ποτέ την γλυκιά – επαναλαμβανόμενη μουρμούρα όταν θέλει να της καθαρίσετε το φωτιστικό της κουζίνας, διότι αν δεν γίνει «χτες» θα πέσει χολέρα στην τοπική κοινωνία της πολυκατοικίας? Εκείνα τα γλυκά ψέματα για την πίεση, το ζάχαρο… Είναι τόσα πολλά που λέγονται και άλλα που απλά αποκρύβονται, που κάνουν αυτούς τους γλυκούς τύραννους αξιολάτρευτους!!   
Ακολουθεί σουρεάλ μονόλογος που κάποια στιγμή γίνεται διάλογος…  
Σκηνικό…  κουζίνα, πρωί… εκεί που πίνεις τον καφέ σου και λογίζεσαι τι θα γίνει και σήμερα μπαίνει σαν τον Νικηταρά τον Τουρκοφάγο, μέχρι εκείνη τη στιγμή δε σε έχει δει διότι υπάρχει και μια μικρή κοποιωπία λόγω του Νιαγάρα που αχνοφέγγει στο μάτι, μόλις σε αντιλήφθη κουτσαίνει απλά λες και γεννήθηκε με αυτό το χάρισμα,  χωρίς καλημέρα συνεχίζει την πορεία μέχρι το κουτί με τα φάρμακα και το πιεσόμετρο …
-         Αχ Παναγία μου πονάω δεν αντέχω άλλο, πάρε με Χριστούλι  μου να ησυχάσω.. (έχετε προσέξει πως όσο μεγαλώνουν τόσο πιο συχνά γίνονται οι αναφορές στα θεία??? Κάτσε έχουμε και συνέχεια)  ξεφυσάει σαν τρένο χωρίς συντήρηση και συνεχίζει το μονόλογο. Δεκατέσσερα η πίεση, πόσο θα φτάσει Χριστούλι μου μέχρι το μεσημέρι? Παίρνει όλα τα χάπια αλλά όχι της πίεσης διότι είναι σίγουρα δεκατρία μη σου πω και δώδεκα, ετοιμάζει το πρωινό πάντα κουτσαίνοντας και μόλις καθίσει στο τραπέζι και σε δει καλά – καλά λέει πάλι χωρίς καλημέρα, πάλι τον πατέρα σου έβλεπα στον ύπνο μου ( ο οποίος έχει πεθάνει εδώ και χρόνια) να ξέρεις ετοιμάζεται να έρθει να με πάρει, λίγα τα ψωμιά μου και δεν έχω προλάβει να κάνω το σπίτι … και εκεί που αναρωτιέσαι τι άκουσες πριν, κατά την διάρκεια και τώρα γίνεται η τρομακτική ερώτηση παγίδα, τι θα μαγειρέψουμε σήμερα!!!!  SOS κίνδυνος θάνατος μην απαντήσεις, έχει αποφασίσει – συζητήσει από χτες τι θα μαγειρέψετε ή θα το μαγειρέψει εκείνη, πρόσεξε τώρα αν είστε από τους τυχερούς θα υπάρχει εβδομαδιαίο μενού, αν όχι την κάτσαμε τη βάρκα πατριώτη, διότι υποτεθείσθω απαντάς δεν ξέρω… Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα θα αντικρίσεις μπροστά σου την συγχωρεμένη την Κατσέλη στην Επίδαυρο να παίζει την Κλυταιμνήστρα και πάνω στο αλήστου μνήμης λόγο «είσαι ευτυχισμένος τώρα νεκρέ Αγαμέμνων» ? θα μεταμορφωθεί σε ότι φοβόμασταν από μικρά παιδιά και δεν είχαμε διαβάσει – και τι ξέρεις εσύ???   Τι είπα??? Είπα μην απαντήσεις είναι ερώτηση παγίδα??? 

Συνεχίζεται... πάω να απλώσω φωνάζει η μάνα μου... 

Παρασκευή, Οκτωβρίου 31, 2014

Ευχαριστώ παίδες...

Καλημέρα Αλήτες μου, σας ευχαριστώ πολύ όλους και τον καθένα ξεχωριστά για τις υπέροχες Ευχές, σας ανταποδίδω με Αλήτικη Αγάπη!!