Μνήμες

-    

      -   Μνήμες, μνήμες, μνήμες, όλο μου ζητάς να θυμηθώ, να γυρίσω πίσω, ουρλιάζεις πως το κλειδί είναι αφημένο εκεί στο χτες. Με βλέπεις να αντιστέκομαι να το πολεμάω με νύχια και με δόντια να μείνω στο εδώ να μην γυρίσω εκεί, πονάει τόσο πολύ.

Το ουρλιαχτό σου γίνεται παρακάλι και ικεσία, να πάω λες να δω τι έγινε, τότε, για να βοηθήσω στο τώρα.

Πες μου τι να θυμηθώ ?? Τη φωτιά, το αίμα τους ανθρώπους που πεταγόντουσαν από εδώ και από εκεί με καμένες σάρκες, ή να θυμηθώ την προδοσία??? Τι πες μου! τι από όλα να ανασύρω από την ψυχή μου? Που να σε πάω, πόσα χρόνια θέλεις πίσω να γυρίσω? Στη νύχτα εκείνη? Ποιος θέλει να την θυμάται εκείνη τη Γιορτή?

Σαν σε όνειρο με μάτια ανοιχτά το ξαναζώ, είχε πανσέληνο και γιορτάζαμε το άνοιγμα της εποχής της Διδασκαλίας, τα μικρά κορίτσια με γαλάζια διάφανα φουστάνια χόρευαν στο γαϊτανάκι από μεταξωτές κορδέλες που τα ίδια είχαν φτιάξει. Οι Γηραιότεροι είχαν μαζευτεί από νωρίς και αναπολούσαν παλαιότερα χρόνια με τραγούδια και ύμνους, οι γυναίκες από νωρίς μαγείρευαν και γέμιζαν τα τραπέζια με λογής εδέσματα. Μικρά παιδιά έτρεχαν, γέλαγαν, φώναζαν χαρούμενα, ο αέρας μύριζε από τα ψητά και οι μουσικοί με άρπες, λύρες και πνευστά έπαιζαν μελωδίες βγαλμένες όχι από νότες αλλά από την ψυχή τους θαρρείς. Όμως άσε με να χαρείς πονάει όλο τούτο δεν καταλαβαίνεις???

-       -   Σε παρακαλώ είσαι σε καλό δρόμο προσπάθησε λίγο ακόμα μη σταματάς, κράτα για μια στιγμή το νήμα και προχώρα, πήγαινε και δες, μη το κρύβεις, μη κρύβεσαι άλλο, δεν έχεις να φοβηθείς τίποτε…

-      -    Έτσι λες? Δεν έχω να φοβηθώ τίποτε?

-     -     Όχι κορίτσι μου, είσαι δυνατή, πέρασες τόσα και όμως τα κατάφερες, σε παρακαλώ μη σταματάς τώρα, όχι τώρα…

Συνεχίζεται…   

Ελεύθερα να ανασαίνει

Σε κοιτάζω και με σηκώνω όσο πιο ψηλά μπορώ και σε παρατηρώ...
Τι θαύμα είναι η νωχελική σου άπλα που πάλλεται αδιάφορα!
Χαϊδεύει η ηρεμία την καρδιά μου και από ευχαρίστηση χαμογελώ...
Σαν να μου παίρνεις από τους ώμους όσους τρόπους κουβαλώ κι ελαφρώνει η πίεση...
Σε αγαπάω γιατί κάνεις την ψυχή μου ελεύθερα να ανασαίνει...
Να αφήνεται σαν το τρελό που μόλις του έσπασε τις αλυσίδες...
...«-Είσαι εντάξει εδώ μωρό μου;
-Ναι... μόνο άσε με λίγο έτσι...»
Με τρόπο περίεργο με προκαλείς... με εμπνέεις... με ωθείς... με φορτίζεις... με ελευθερώνεις... γελάς με τις έννοιες μου... σκουντάς την ζωοφόρα αγριάδα μου...
Κλείνω τα μάτια μου και γίνομαι όλη μια Συμπαντική αγκαλιά...
Μεγέθη ίσα... ίδια η απόσταση.... εσύ... εγώ....
η παγωνιά.......
το τρένο........
ο δρόμος....... η θάλασσα….
Προσεχτικά τα χέρια απλώνω γύρω σου... το κεφάλι μου πάνω σου ακουμπώ... εκεί στη γωνιά που αγαπώ να μισώ τόσο πολύ… εκεί στο λαιμό…
Μέσα μου σε φοράω...
αλλά φεύγω.....
μέσα μου χωράς....
αλλά φεύγεις......
Γίνεται αλήθεια και...
-Σσσσς! Άφησέ με....»
-Είσαι μεγάλη Αλήτισσα τελικά όμως μην μου ταράζεσαι... εδώ είμαι για σένα... δεν τους αφήνω να σε πάρουν από κοντά μου...
Μοιάζεις τόσο αυτό το χάδι να το λαχταράς!
Κι όμως δεν το αρπάζεις... απλά με ικανοποίηση χαμογελάς και γαληνεύεις...
Μοσχοβολάει η αύρα σου... μεθάω... ζαλίζομαι... τα χείλη μου υγρά...
Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή από επιθυμία να σε πιω..
Αγριεύω από χαρά... από έρωτα ψυχής...
... -Είσαι εδώ; Πού χάνεσαι;
-Εδώ είμαι... εδώ είμαι...»
.... Δεν είμαι εδώ τελικά.......
.....Δεν είμαι εδώ τελικά.........

Σα να χαθήκαμε λίγο ε???

Πέρασε καιρός από τότε που τα είπαμε την τελευταία φορά, λίγο γιατί ήταν απαραίτητο να μπω σε διαδικασία κάθαρσης, λίγο γιατί ξαφνικά ανακάλυψα πως δεν είχα και τίποτε να πω, δεν ήθελα και πολύ, έπεσα με τα μούτρα στο καβούκι μου. 

Η ανάγκη όμως να επικοιννήσω τις σκέψεις και τα συνασθήματά μου με τον κόσμο, με έκαναν να βγάλω δειλά το πόδι από το στρείδι που με φιλοξενούσε τόσο καιρό και να ξαναγυρίσω στις αυλές της ψυχής σας...Έχω ανοίξει ήδη πανιά και ξεκινώ νέα ταξίδια Νου και Ψυχής...

Εύχομαι μια εξαιρετική εβδομάδα με χρώματα και αρώματα...