Καλημέρα...

Το να αποτύχεις στη Ζωή είναι Ανθρώπινο...
Το να γελάς με αυτό είναι Θεϊκό.... 

Μονόλογος... Μήδεια

Μπορεί ο Έρωτας να σε τρελάνει τόσο που να χάσεις την Λογική σου? Να ξεχάσεις ποιος είσαι? Να απαρνηθείς τα πάντα?  Να σκοτώσεις?

Χρόνια Πολλά...

Καλημέρα και Χρόνια Πολλά σε όλους μας...
Ει Εσύ!!! Ακόμα ψάχνεις το Θεϊκό μέσα σου??? Μα ναι είσαι σε καλό Δρόμο...

kirieshttp://www.zougla.gr/greece/article/to-sdoe-anaziti-tis-agies-kiries

Στους Μονολόγους δεν υπάρχουν Τίτλοι...

Μονόλογος η αξία των λέξεων όταν βγαίνουν από την ψυχή, η αφηγηματική διάθεση για λύτρωση και συγχώρεση πρώτα από εμάς για εμάς και μετά από το Σύμπαν.
Τι είναι ο μονόλογος λοιπόν? Σε τι αποσκοπεί το να μιλάς μόνος? Υπάρχει θύτης και θύμα στον μονόλογο, ή μόνο  υποκειμενικότητα? Πως μπορεί να γητευτεί η ψυχή από λέξεις, συλλαβές, έννοιες και εικόνες που έχουν πόλεμο μεταξύ τους? Τι επιτρέπεται στο μονόλογο και τι όχι? Ο μονόλογος εμπεριέχει αλήθειες? Θέλουμε να ακουστούμε? Είναι οι βαθύτερες σκέψεις μας μύχιο ταξίδι για την απέναντι όχθη?
Σύντομα κοντά μας...

Όταν λες Καλή Ανάσταση πες μου τι εννοείς...

Είτε πιστεύουμε, είτε όχι σε ότι συντελείται αυτές τις Άγιες Μέρες όλοι μας λίγο πολύ ευελπιστούμε σε μια Ανάσταση. Είτε το ονομάσουμε Άγιο Πάσχα, είτε το δούμε ως Ελευσίνιο Μυστήριο το ζητούμενο και το δεδόμενο ταυτόχρονα είναι ένα, η Ανάσταση από τα δεσμά μας και η πορεία μας στο Φως. Αυτόν τον καιρό όλα είναι πιο επίκαιρα από Ποτέ.
Έχουμε μια ευκαιρία ως Άνθρωποι να δώσουμε πραγματικό Νόημα στις Ευχές που ανταλλάσσουμε, θα την αφήσουμε να πάει χαμένη? Κάνε ένα κόπο και δες γύρω σου πριν ευχηθείς  Καλή Ανάσταση, τη θες πραγματικά? ή το εύχεσαι γιατί έτσι το βρήκες και δεν είναι κακό απαραίτητα να το εύχεσαι γιατί έτσι το βρήκες, οι ρίζες μας είναι πάντα η παρακαταθήκη μας για την πορεία μας, αλλά σκέψου η Ανάσταση που εύχεσαι είναι έτοιμη μέσα σου? Αν πιστέψεις στον εαυτό σου, όχι εγωιστικά αλλά ουσιαστικά, αν πραγματικά θέλεις να Αναστηθείς και να Αναστήσεις το μικρό κομμάτι της ύπαρξής σου που λέγεται Ψυχή ξεκίνατο από τώρα και σίγουρα η Ανάσταση φέτος θα είναι αυτή που πραγματικά θες...
Αλήτες μου ολόψυχα σας λέω να έχετε μια Καλή Ανάσταση και να ζήσετε τις πιο όμορφες στιγμές σας με Ανθρώπους που αγαπάτε και σας αγαπούν...
Χρόνια Καλά...

Έκλειψη Σελήνης, θα ζήσουμε και φέτος...

Έφτασε η μέρα που οι περισσότεροι έχουμε ακούσει πως θα περάσουμε της ελιάς το βάσανο να το πω? του λιναριού τα πάθη να το τοποθετήσω? Η αλήθεια είναι πως ο κόσμος εκστασιάζεται για κάθε τι το μυσταγωγικό... και ναι είναι μυσταγωγία για τους Μύστες και τους Γνώστες. Παραδοσιακά τώρα όταν έχουμε εκλείψεις ο καιρός χαλάει και γίνονται, κυρίως στις περιοχές που είναι ορατή γεωφυσικά φαινόμενα... ας λένε ότι θέλουν υπάρχει αλληλεπίδραση Γης και Σελήνης...

Ρόμπερτ Πάουελ, ο Αιώνιος Ιησούς

Μεγάλη Εβδομάδα ξεκίνησε, το πάθος αρχίζει να κορυφώνεται αργά, σταθερά, βασανιστικά, μέχρι την υπέρτατη στιγμή της Ανάστασης και το μήνυμα που δίνει συμβολικά σε κάθε ψυχή, νου και κορμί. Μιας και κάθε χρόνο ο ίδιος Ιησούς μπαίνει στα σπίτια μας και σίγουρα ακούμε όλοι λίγο πολύ την ίδια ατάκα από μανάδες, θείες και γιαγιάδες στη σκηνή της Σταύρωσης " Χριστέμου τα Πάθη σου, βρήκα μερικές γνωστές - άγνωστες πληροφορίες για τον " Ιησού - Εμμανουήλ" Ο Ρόμπερτ Πάουελ γεννήθηκε στο Σάλφορντ της Βόρειας Αγγλίας κοντά στο Μάντσεστερ την 1η Ιουνίου 1944. Το 1964 μετακόμισε στο Λονδίνο όπου και αφοσιώθηκε στην υποκριτική τέχνη. Η καριέρα του στον κινηματογράφο, ξεκινάει με αρκετούς δευτερεύοντες ρόλους σε ταινίες εποχής, σε περιπέτειες και ταινίες τρόμου, για να συνεχίσει με πρωταγωνιστικούς σε περισσότερο cult και κλασικά φιλμ, όπως το «Μάλερ», «Τα τέσσερα φτερά», «Φρανκεστάιν», «Τα 39 βήματα», «Σάκα Ζουλού», «Το άσυλο», κ.ά.

Κορυφαία στιγμή στην καριέρα του είναι το έτος 1974, όπου τον καλούν στο κάστινγκ για την υπερπαραγωγή «Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ» του Φράνκο Τζεφιρέλι. Ο Πάουελ παρουσιάζεται στην επιτροπή διανομής ρόλων, χωρίς πολλές ελπίδες, μιας και ο σκηνοθέτης είχε, όπως λέγεται, στο μυαλό του σαν πιθανούς «Μεσσίες», επώνυμους ηθοποιούς της εποχής όπως τον Αλ Πατσίνο και τον Ντάστιν Χόφμαν.
Τελικά, γίνεται ο πασίγνωστος και αγαπημένος «Ιησούς από τη Ναζαρέτ» και από εκεί και έπειτα, κάνει μια προσπάθεια να χρησιμοποιήσει την επωνυμία του στο Χόλιγουντ. Εκεί όμως οι περισσότεροι σκηνοθέτες διστάζουν να δώσουν στον «άνθρωπο που υποδύθηκε τον Ιησού», ρόλους «γήινους», ρόλους «ανθρώπινης αδυναμίας». Είναι παντρεμένος και έχει ένα γιο και μία κόρη. Μεγάλη του αγάπη είναι τα ταξίδια με σκάφος ανά τον κόσμο.
Ο Πάουελ για τον «Ιησού από τη Ναζαρέτ»
Όταν κλήθηκα να υποδυθώ τον Ιησού, ήμουν 31 ετών και ομολογώ ότι μέχρι τότε δεν είχα κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη θρησκεία και καμία απολύτως γνώμη για τον Χριστό. Τώρα, ύστερα από 9 μήνες γυρισμάτων σε επιβλητικά τοπία του Μαρόκου και της Τυνησίας, μπορώ να πω ότι πραγματικά πιστεύω στον Ιησού, ακόμη και αν δεν πηγαίνω τακτικά στην εκκλησία.
Στη σκηνή της Σταύρωσης, ήμουν λίγο νευρικός, ίσως και από την εξάντληση που ένιωθα, ύστερα από τη δίαιτα 12 ημερών που είχα επιβάλλει στον εαυτό μου, πριν από το γύρισμα, για να φαίνομαι όσο πιο «ρεαλιστικός» μπορούσα.
Κάποια στιγμή κοιτάζοντας στον καθρέφτη, αναγνώρισα στο είδωλό μου τον Ιησού. Μου φάνηκε ότι είδα την εικόνα που έχει ο καθένας από εμάς γι΄ Αυτόν, όταν προσπαθούμε να τον φανταστούμε. Την εικόνα που έχω συγκρατήσει από παιδί.
Πραγματικά ελπίζω στο μνημόσυνό μου, να με θυμούνται και να με αποκαλούν όλοι ως «τον άνθρωπο που υποδύθηκε τον Ιησού».


Η «κατάρα» ενός ρόλου


Ο ρόλος του Ιησού Χριστού είναι ίσως ο πιο... στοιχειωμένος ρόλος στην ιστορία του κινηματογράφου! Για ανεξήγητους, φαινομενικά τουλάχιστον, λόγους, οι ηθοποιοί που ενσάρκωσαν το Σωτήρα της ανθρωπότητας, υπήρξαν κάθε άλλο παρά «ευλογημένοι».
Καριέρες που καταστράφηκαν, παραλίγο μοιραία, αλλά και περίεργα ατυχήματα στα γυρίσματα, ακολουθούν σαν κατάρα ηθοποιούς και ταινίες που ασχολήθηκαν με το Θείο Δράμα.

«Τα Πάθη του Χριστού» ( 2004)
- Με αυστηρή καθολική ανατροφή, ο γοητευτικός ηθοποιός έδειξε να βρίσκει το δρόμο για τη «Λεωφόρο της Δόξας», όταν κέρδισε το ρόλο του Ιησού στα πολυσυζητημένα και υπερεπιτυχημένα, εισπρακτικά, «Πάθη του Χριστού». Μέχρι τότε ο Καβίζελ είχε αξιοπρεπείς συμμετοχές στη «Λεπτή Κόκκινη Γραμμή» του Τέρενς Μάλικ και το «Καλπάζοντας με το Διάβολο» του Ανγκ Λι, πρωταγωνιστικό ρόλο στον «Κόμη Μοντεχρίστο» και το «Angel Eyes» δίπλα στην «καυτή» Τζένιφερ Λόπεζ. Το 2002 παίζει στα «Υψηλά Εγκλήματα» και αποκαλύπτει τις αυστηρές καθολικές αρχές του όταν αρνείται να κάνει ερωτικές σκηνές με γυμνό με την Ασλεϊ Τζαντ. Το ίδιο διάστημα ο επίσης καθολικών αρχών σούπερ σταρ Μελ Γκίμπσον αποφασίζει ότι είναι ο ιδανικός για να... σηκώσει το σταυρό του μαρτυρίου στη δική του ταινία για το Θείο Πάθος.
- Αυτό που δεν ήξερε ο Τζέιμς Καβίζελ ήταν ότι θα τραβούσε στην κυριολεξία τα... Πάθη του Χριστού! Κατά τη διάρκεια της σκηνής πάνω στο Σταυρό, αστραπή από το πουθενά, χτυπά τον ηθοποιό ο οποίος σώζεται από θαύμα. Μέλος του συνεργείου δήλωσε «είμαι 100 πόδια μακριά και βλέπω ξαφνικά μια λάμψη και καπνό να βγαίνει από τα αφτιά του Καβίζελ». Αστραπή τον χτυπά και στα γυρίσματα της σκηνής για την επί του Ορους Ομιλία! Τα βάσανά του δεν τελειώνουν εδώ: παθαίνει σοβαρή εξάρθρωση ώμου όταν του έπεσε ο Σταυρός που κουβαλούσε (η σκηνή κρατήθηκε στην ταινία). «Τρώει» κατά λάθος διπλό χτύπημα από μαστίγιο στη σχετική σκηνή, κόβεται άσχημα στον καρπό του και αποκτά μια βαθιά ουλή στην πλάτη και, τέλος, αρρωσταίνει με υποθερμία.
- Οταν τα «Πάθη του Χριστού» βγαίνουν στις αίθουσες γίνονται ανέλπιστα μία από τις πιο εμπορικές ταινίες όλων των εποχών και ο πρωταγωνιστής τους φαίνεται να κερδίζει το εισιτήριο για τα μεγάλα σαλόνια του Χόλιγουντ. Κι εκεί όλα «παγώνουν»: χάνει το ρόλο του Σούπερμαν στο «Superman Returns», κάτι που ήθελε όσο τίποτ’ άλλο, ενώ οι επόμενες ταινίες του με εξαίρεση ένα δεύτερο ρόλο στο «De javu» μάλλον πάνε κατευθείαν για κυκλοφορία σε DVD.
- Ο ρόλος του Σωτήρα δε φαίνεται να έχει σωτήρια αποτελέσματα για την καριέρα του –μέχρι πρότινος πολλά υποσχόμενου– ηθοποιού, που δήλωνε χαρούμενος για τα δύο κοινά που έχει με τον αληθινό χαρακτήρα τον οποίο υποδύθηκε: τα ίδια αρχικά J.C. (James Caviezel) με τον... Jesus Christ, ενώ, όταν ξεκινούσαν τα πρώτα γυρίσματα, ήταν περίπου στην ίδια ηλικία με Εκείνον: 33 ετών.
- Ειρωνεία και παιχνίδι της τύχης ή βλασφημία λόγω απερισκεψίας; Είναι θέμα προσωπικής πίστης...


«Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ» (1977)
Δεν υπάρχει πιο χαρακτηριστική, πιο διαχρονική, πιο ολοκληρωμένη και πιο πετυχημένη ενσάρκωση του Χριστού στην οθόνη από αυτήν του Ρόμπερτ Πάουελ στον κλασικό «Ιησού από τη Ναζαρέτ» του Φράνκο Τζεφιρέλι.
Μ' αυτόν το ρόλο πέρασε για πάντα στις καρδιές και τη μνήμη εκατομμυρίων τηλεθεατών, οποίοι, όμως, δε θέλησαν να τον αναζητήσουν και να τον δουν ποτέ σε οποιονδήποτε άλλο ρόλο, παγιδεύοντάς τον στην εικόνα του Θεανθρώπου.
Η... εξαφάνιση του Πάουελ από τα εγκόσμια μετά την τεράστια επιτυχία της μίνι σειράς έδωσε τροφή για ένα σωρό φήμες βασισμένες στην «κατάρα του Ιησού»: ότι τρελάθηκε, αυτοκτόνησε, είναι άστεγος.
Η αλήθεια είναι ότι ο πολύ καλός Βρετανός ηθοποιός μετά τον «Ιησού από τη Ναζαρέτ» συνέχισε να δουλεύει σε εγχώριες τηλεοπτικές σειρές και ευρωπαϊκές ταινίες αλλά οι παραγωγοί του Χόλιγουντ του έκλεισαν κατάμουτρα την πόρτα και του αρνήθηκαν μια καριέρα θεωρώντας – και όχι άδικα– ότι το κοινό τον έχει ταυτίσει τόσο απόλυτα με το ρόλο του Ιησού, που δε θα μπορούσε ποτέ να τον δει να «αμαρτάνει» επί της μεγάλης οθόνης.
Για την ιστορία να πούμε ότι ο Τζεφιρέλι ήθελε αρχικά τον Ντάστιν Χόφμαν ή τον Αλ Πατσίνο για το ρόλο του Ιησού και τον Πάουελ για το ρόλο του Ιούδα! Ο Ρόμπερτ Πάουελ ήταν 33 ετών, όταν προβλήθηκε για πρώτη φορά ο «Ιησούς από τη Ναζαρέτ», και προκάλεσε ένα μικρό σκάνδαλο δηλώνοντας άθεος.

«Η ωραιότερη ιστορία του κόσμου» (1965)
- Ο σπουδαίος ηθοποιός Μαξ Φον Σίντοβ μπορεί να επιβίωσε μετά την απόφασή του να υποδυθεί τον Ιησού σε μία από τις πιο γνωστές ταινίες για τη ζωή Του, δυστυχώς, όμως, η ίδια η παραγωγή ήταν μια από τις πιο πολύπαθες. Ο διευθυντής φωτογραφίας, Γουίλιαμ Σ. Μέλορ, έπαθε καρδιακή προσβολή, κατέρρευσε και πέθανε στο πλατό, προτού προλάβει κανείς να τον βοηθήσει.
- Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων στην Αριζόνα, χιονοθύελλα χτύπησε την περιοχή για πρώτη φορά έπειτα από 50 ολόκληρα χρόνια, θάβοντας ολόκληρα τα σετ της Ιερουσαλήμ! Καστ και συνεργεία υπερέβαλαν εαυτόν για να καθαρίσουν με τη βοήθεια μηχανημάτων το χώρο και να ξεθάψουν τα σκηνικά. Και μόλις το έκαναν, ξαναχτύπησε μια νέα χιονοθύελλα, ακόμη πιο ισχυρή από την πρώτη, αναγκάζοντας την παραγωγή να τα μαζέψει άρον-άρον και να συνεχίσει το γύρισμα σε χολιγουντιανό στούντιο.

«Ο τελευταίος πειρασμός» (1988)
Αν σκεφτεί κανείς ότι πρόκειται για μία από τις πιο «απαγορευμένες» και αμφιλεγόμενες ταινίες όλων των εποχών, μια χαρά επιβίωσε από κατάρες και αφορισμούς. Η μεγαλύτερη τιμωρία για τους «βλάσφημους» συντελεστές ήταν η προσωρινή τύφλωση για 3 ημέρες του Ιησού-Γουίλεμ Νταφόε. Κι όχι για κάποιο μεταφυσικό λόγο, αλλά επειδή ο ηθοποιός το παράκανε με τις σταγόνες που έβαζε στα μάτια για να διαστέλλονται οι κόρες ώστε το αποτέλεσμα να είναι πιο εντυπωσιακό.


Πηγές: http://sunday-date.blogspot.gr/ http://www.ishow.gr/

Αρκεί..

Αν η ανάσα σου είναι το ρούχο μου θέλω κατάσαρκα να το φορώ...

Αν η ματιά σου είναι το σινιάλο και ο Φάρος μου θέλω πλάι σου να βρεθώ

Αν η καταδίκη στην αμαρτία μου θα είναι να σε ακούω να φωνάζεις το όνομά μου αιώνια θέλω Ένοχη να χριστώ...

Αν είναι να χάσω όλες μου τις Ιεραρχίες και τα Αξιώματά μου στα παραδίδω άνευ όρων...

Δεν θέλω αντάλλαγμα, αρκεί που Άκουσα... το όνομά μου μέσα τον παροξυσμό της Ηδονής σου...
Αρκεί που Είδα το πρόσωπό σου να σπάει από τον Πόνο της Προσμονής...
Αρκεί που Μύρισα το άρωμα της Ζωής σου...
Αρκεί που Άγγιξα την πληγή των χρόνων που πέρασαν από πάνω από πάνω σου σε άδεια κορμιά....
Αρκεί που Γεύτηκα την μέθη από τον ιδρώτα σου....
Αρκεί που έλεγξες την έκτη μου Αίσθηση...
Αρκεί που Ένιωσα Γυναίκα, Άνθρωπος, Σύντροφος...

Και σήμερα...

Ποιος τρελός Θεός με γέννησε και στο Σύμπαν με πέταξε???

Εκεί που σε βρήκα στη γωνιά της τετράγωνης Γης θυμάσαι??

Ήταν εκεί που μου ζήτησες σαν την δαιμονισμένη να σε αγαπήσω, όχι από ανάγκη, δεν το είχες ζητήσει έτσι... το Είναι σου το ζητούσε... και γω ναι το έκανα, σαν την τρελή που τρελός Θεός τη γέννησε σε αγάπησα και μετράω τις μέρες που ξυπνάω με το όνομά σου στα χείλη μου και λέω ... Και σήμερα... όταν ριγώ που ακούω την φωνή σου και λέω ... Και σήμερα... όταν ονειρεύομαι την Ιερουργία και λέω Και σήμερα... Όταν τρέχω στην αγκαλιά σου να βρεθώ να σου πω Και σήμερα..

Δολοφόνος

ΣΑΝ ΤΟΝ ΔΟΛΟΦΟΝΟ ΠΟΥ ΓΥΡΙΖΕΙ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ,

ΣΑΝ ΤΗ ΨΥΧΗ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΓΥΡΙΣΕΙ ΣΤΗΝ ΜΗΤΡΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΣΤΑΞΕ... ΚΑΙ ΝΑ ΑΛΗΤΕΨΕΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΞΕΧΑΣΕ ΝΑ ΑΓΑΠΑ ΑΛΛΑ ΕΜΑΘΕ ΝΑ ΣΥΓΧΩΡΑ...


ΣΑΝ ΜΙΑ ΠΑΛΙΑ ΠΛΗΓΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΔΕΝ ΚΛΕΙΝΕΙ ΓΙΑΤΙ ΟΛΟ ΤΗΝ ΞΥΝΕΙΣ ΜΕ ΤΟ ΝΥΧΙ...

ΣΑΝ ΝΑ ΓΥΡΝΑΣ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΤΗ ΦΩΝΗ ΠΟΥ ΣΟΥ ΛΕΕΙ ... ΕΔΩ...

ΣΑΝ ΜΙΑ ΜΑΓΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΟΝΑ ΜΑΓΕΜΕΝΗ ΑΙΣΘΗΣΗ ΠΩΣ ΟΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ... Ή ΟΤΙ ΕΧΕΙ ΠΡΟΜΕΛΕΤΗΘΕΙ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ, ΕΣΥ ΘΕΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΒΑΣΗ...

ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΑΣΗΣ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΠΩΣ ΘΑ ΜΕΡΕΨΕΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΓΗ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΕΤΣΙΘΕΛΗΚΑ ΕΓΙΝΕ ΥΠΟΤΑΓΗ ΣΟΥ ΓΥΡΙΖΕΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΚΑΙ ΣΟΥ ΛΕΕΙ ΣΙΓΑΝΑ ...

ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ...

ΠΑΝΤΑ ΗΤΑΝ ΕΔΩ...

ΕΔΩ ΕΙΣΑΙ...

ΠΑΝΤΑ ΗΣΟΥΝ ΕΔΩ... —

Αντε βρε ποιος μας πιάνει τώρα...

Μύρισε η Πασχαλιά...

πες μας Λάζαρε τι είδες

εις τον Άδη που επήγες.

Είδα φόβους, είδα τρόμους,

είδα βάσανα και πόνους,

δώστε μου λίγο νεράκι

να ξεπλύνω το φαρμάκι,

της καρδούλας μου το λέω

και μοιρολογώ και κλαίω.



Του χρόνου πάλι να ʽρθουμε,

με υγεία να σας βρούμε,

και ο νοικοκύρης του σπιτιού

χρόνια πολλά να ζήσει,

να ζήσει χρόνια εκατό

και να τα ξεπεράσει.”
Το Σάββατο του Λαζάρου θεωρείται μέρα του θανάτου και της ζωής. Σε κάποια χωριά μάλιστα οι αγρότες δεν μαζεύουν τη σοδιά τους γιατί φοβούνται ότι οι καρποί της γης φέρουν τον θάνατο μέσα τους. O Λάζαρος είναι μια μορφή που εμπνέει σεβασμό στον ελληνικό λαό.

Παλιότερα οι εκδηλώσεις εορτασμού ήταν πολλές και ποικίλες, ωστόσο σήμερα έχουν λησμονηθεί ως επί το πλείστον.

Για παράδειγμα τα κάλαντα του Λαζάρου τραγουδιούνται σε ελάχιστες περιοχές, ενώ παλιότερα ήταν από τα πιο ζωντανά έθιμα και έδιναν ιδιαίτερο τόνο στις μικρές κοινωνίες.

Τα κάλαντα του Λαζάρου ήταν αποκλειστικά σχεδόν γυναικεία και τα τραγουδούσαν κοπέλες διαφόρων ηλικιών ακόμα και κορίτσια τις παντρειάς που ονομάζονταν “Λαζαρίνες”.

Την παραμονή της γιορτής, οι Λαζαρίνες ξεχύνονταν στα χωράφια έξω από τα χωριά για να μαζέψουν λουλούδια που με αυτά θα στόλιζαν το καλαθάκι τους την άλλη μέρα ντυμένες με τοπικές ενδυμασίες φορώντας ειδική στολή.

Γύριζαν από σπίτι σε σπίτι τραγουδώντας το Λάζαρο και εισέπρατταν μικρό φιλοδώρημα, χρήματα, αυγά, φρούτα ή άλλα φαγώσιμα.

Σε πολύ λίγες περιοχές της χώρας τραγουδιούνται σήμερα τα Λαζαριάτικα κάλαντα. Τα λόγια του τραγουδιού άλλοτε αναφέρονται στην ανάσταση του Λαζάρου και είναι συνήθως μέτρια στιχουργήματα και άλλοτε πάλι αποτελούν παινέματα προσώπων που αγγίζουν τα όρια υψηλής ποιητικής δημιουργίας.

Τα έθιμα του Λαζάρου στα χρόνια της σκλαβιάς είχαν κοινωνική σκοπιμότητα

Στις γυναίκες και ιδίως στα νέα κορίτσια που δεν έβγαιναν συχνά έξω από το σπίτι επειδή τα ήθη της εποχής και ο φόβος της αρπαγής τους από τους Τούρκους τις περιόριζαν, δίνονταν κάποιες ελευθερίες: γίνονταν αλληλογνωριμίες και νυφοδιαλέγματα και σε λίγο καιρό ακολουθούσαν τα προξενιά, τα αρραβωνιάσματα και οι γάμοι.

Έθιμα από διαφορετικά μέρη της Ελλάδας

0 λαός γιορτάζει την πρώτη Λαμπρή, την “Έγερση” του φίλου του Χριστού, του “αγέλαστου” Λάζαρου.

Ο φόβος και ο τρόμος για όσα γνώρισε στον άλλο κόσμο άφησαν τόσο βαθιά σημάδια στην ψυχή του Λάζαρου που, λέει η παράδοση, μετά την Ανάσταση του δε γέλασε παρά μόνο μια φορά.

Είδε κάποιον χωρικό στο παζάρι να κλέβει μια στάμνα και να φεύγει κρυφά.

“Βρε τον ταλαίπωρο, είπε. Για ιδές τον πώς φεύγει με το κλεμμένο σταμνί.

Ξεχνάει ότι κι αυτός είναι ένα κομμάτι χώμα, όπως και το σταμνί. Το ʽνα χώμα κλέβει τʼ άλλο. Μα δεν είναι να γελούν οι πικραμένοι;” και χαμογέλασε.

Στα περισσότερα μέρη της Ελλάδας για να απεικονίσουν την Ανάσταση του Λάζαρου, να συμβολίσουν δηλαδή τη Νίκη του Χριστού απέναντι στο θάνατο, αλλά παράλληλα και για να υποδηλώσουν την ανάσταση της φύσης, έφτιαχναν ένα ομοίωμα του Λάζαρου.

Την παραμονή της γιορτής ή, σε πολλά μέρη, ανήμερα την “πρώτη Λαμπρή”, τα παιδιά, κρατώντας το “Λάζαρο”, έκαναν τους αγερμούς τους. Γύριζαν στα σπίτια και τραγουδούσαν τα “λαζαρικά”, για να διηγηθούν την ιστορία του αναστημένου φίλου του Χριστού και να πουν παινέματα στους νοικοκυραίους. Στην Ήπειρο μάλιστα, στις κτηνοτροφικές περιοχές, χτύπαγαν ταυτόχρονα και μεγαλοκούδουνα.

“λαζαρικά” από τόπο σε τόπο έχουν πολλές παραλλαγές

Στη Στερεά Ελλάδα, τη Μακεδονία και τη Θράκη στο έθιμο έπαιρναν μέρος μόνο κορίτσια, οι “Λαζαρίνες” ή “Λαζαρίτσες”, έτσι εύρισκαν την ευκαιρία να γίνουν γνωστές και σαν υποψήφιες νύφες. Για “Λάζαρο” βαστούσαν έναν ξύλινο κόπανο για τα ρούχα, τυλιγμένο με παρδαλά κομμάτια από πανιά, ίδιο μωρό.

Σε άλλα μέρη πάλι έντυναν με χτυπητά πολύχρωμα υφάσματα μια ρόκα, μια κούκλα, έναν καλαμένιο σταυρό και τα στόλιζαν με κορδέλες και λουλούδια.

Στη Σκύρο έπαιρναν την τρυπητή κουτάλα, “τη σιδεροχουλιάρα”. Έβαζαν σε κάθε τρύπα και από ένα άσπροπούλι -άσπρη μαργαρίτα- ένα κόκκινο γαρίφαλο για στόμα και σχημάτιζαν το πρόσωπο. Έδεναν σταυρωτά πάνω στην κουτάλα ένα ξύλο, για να κάνουν τα χέρια, της φορούσαν και ένα πουκαμισάκι ή ένα μωρουδίστικο ρούχο και ο “Λάζαρος” ήταν έτοιμος

Γύριζαν τα παιδιά από σπίτι σε σπίτι τραγουδώντας και οι νοικοκυρές τους έδιναν αυγά, λεφτά ή ό,τι άλλο είχαν. Πάντα όλοι κάτι έβρισκαν να δώσουν. Κι όταν θέλαν για κάποιον να πούνε πως ήταν τσιγκούνης έλεγαν: “Ποτέ του αυγό δεν έδωσε, ούτε τʼ αγίου Λαζάρου!

Σε μερικά μέρη τη θέση του “Λάζαρου” έπαιρνε ένα καλάθι στολισμένο με λουλούδια και με πολύχρωμες κορδέλες.

Στην Κρήτη έκαναν έναν ξύλινο σταυρό και τον στόλιζαν με ορμαθούς από λεμονανθούς και αγριόχορτα με κόκκινα λουλούδια, τις μαχαιρίτσες.

Στην Κύπρο συναντάμε το έθιμο της αναπαράστασης, στην αρχαιότερη μορφή του. Ο θεός πεθαίνει στην ακμή της νιότης του και αμέσως ανασταίνεται, όπως ο Άδωνης στους αρχαίους Έλληνες. Έντυναν ένα παιδί με κίτρινα λουλούδια, έτσι ώστε ούτε το πρόσωπο του δε φαινόταν. Σε κάθε σπίτι που πήγαιναν, όταν άρχιζαν τα άλλα παιδιά να τραγουδούν, ξάπλωνε και υποκρινόταν το νεκρό, όταν όμως έλεγαν το “Λάζαρε δεύρο έξω” σηκωνόταν.

Το ίδιο έθιμο συναντάμε και στην Κω. Το παιδί που αναπαριστούσε το Λάζαρο, τυλιγμένο σε ένα σεντόνι, ήταν και αυτό στολισμένο με κίτρινα λουλούδια. Αμοιβή της παρέας για την αναπαράσταση τα αυγά για το δάσκαλο. Τα πιο μεγάλα παιδιά, οι “πρωτόσχολοι”, έπαιρναν την εικόνα του Λάζαρου, την έβαζαν πάνω σε μια ειδική κατασκευή που στόλιζαν με δεντρολίβανο -ήταν, λέει, η Βηθανία, η πατρίδα του- και γύριζαν στις στάνες. Οι βοσκοί τους φίλευαν αυγά, τυριά και μυζήθρες για τις λαμπρόπιτες.



Για την ψυχή του Λάζαρου οι γυναίκες ζύμωναν ανήμερα το πρωί ειδικά κουλούρια, τους “λαζάρηδες”, τα “λαζαρούδια” ή και “λαζαράκια”. “Λάζαρο δεν πλάσεις, ψωμί δεν θα χορτάσεις” έλεγαν, μια και ο αναστημένος φίλος του Χριστού πίστευαν πως είχε παραγγείλει: “Όποιος ζυμώσει και δε με πλάσει, το φαρμάκι μου να πάρει…”



Στα “λαζαράκια” έδιναν το σχήμα ανθρώπου σπαργανωμένου, όπως ακριβώς παριστάνεται ο Λάζαρος στις εικόνες. Όσα παιδιά είχε η οικογένεια τόσους “λαζάρηδες” έπλαθαν και στη θέση των ματιών έβαζαν δυο γαρίφαλα.



Στην Κω οι αρραβωνιασμένες θα έφτιαχναν ένα λαζαράκι σε μέγεθος μικρού παιδιού, γεμισμένο με χίλια δυο καλούδια και κεντημένο σχεδόν σαν τις κουλούρες του γάμου, για να το στείλουν στο γαμπρό. Τα “λαζαρούδια” πολλές νοικοκυρές τα γέμιζαν με αλεσμένα καρύδια, αμύγδαλα, σύκα, σταφίδες, μέλι, πρόσθεταν πολλά μυρωδικά και τα παιδιά ξετρελλαίνονταν να τα τρώνε ζεστά.


Τα έθιμα του Λαζάρου, τα ολοστόλιστα καλαθάκια, και τα ιδιαίτερα κάλαντα αυτής της μέρας, παρουσίασαν οι Λαζαρίνες από την πόλη και την περιοχή των Τρικάλων, σήμερα, στο Πνευματικό Κέντρο του δήμου Τρικκαίων, όπου πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση «Λαζαρίνες 2011».


Την εκδήλωση διοργανώνουν κάθε χρόνο ο Πολιτιστικός Οργανισμός του δήμου Τρικκαίων και ο Σύλλογος Φίλων Λαογραφικού Μουσείου Τρικάλων, με σκοπό τη συνέχιση του εθίμου των λαζαρινών αγερμών.


Οι Λαζαρίνες "διαγωνίζονται", είτε ατομικά, είτε ομαδικά, έχοντας καλάθια, κατασκευασμένα με φυσικά υλικά και στολισμένα με φυσικά λουλούδια, και τραγουδώντας ένα από τα παραδοσιακά κάλαντα της εορτής. Σε όλα τα παιδιά προσφέρονται τα παραδοσιακά φιλέματα (καρύδια, αυγά, ξερά σύκα, καραμέλες), λαζαράκια (ψωμένια ανθρώπινα ομοιώματα) και ενθύμια συμμετοχής. Βραβεύονται τα τρία ωραιότερα καλάθια, τα τρία σπανιότερα παραδοσιακά τραγούδια και οι τρεις καλύτερες συνολικές παρουσίες (καλάθι και τραγούδι).


Στη Θεσσαλία, τα κάλαντα του Λαζάρου τα τραγουδούν μόνο κορίτσια, οι «Λαζαρίνες». Ντυμένες με ωραίες φορεσιές και κρατώντας καλάθια, στολισμένα με λογής-λογής ανοιξιάτικα λουλούδια, γυρίζουν όλα τα σπίτια. Το έθιμο, καθώς τελείται μέσα στην καρδιά της Άνοιξης, πέρα από τα θρησκευτικά μηνύματα που μεταδίδει, συμβολίζει και την αναγέννηση της φύσης. Οι Λαζαρίνες, επίσης, συμβολίζουν την αναγέννηση και συνέχιση της ίδιας της παραδοσιακής κοινωνίας, αφού είναι οι κοπέλες-μελλοντικές νύφες, που θα αναλάβουν μέσα από το γάμο και την απόκτηση παιδιών να ανανεώσουν και να συνεχίσουν την παραδοσιακή κοινωνία.



Λαζαρίνες στις 12 το μεσημέρι συγκεντρώνονται στο κονάκι, το σπίτι που επιλέγουν για να γίνει το γλέντι τους, το βράδυ του Σαββάτου του Λαζάρου. Εκεί αφού φάνε για μεσημέρι όλες μαζί, ξεκινούν για τα σπίτια του χωριού.



Πρώτα στον παπά, μετά στον Πρόεδρο, στην εκκλησία της Παναγίας στα μνήματα και ύστερα σʼ όλα τα σπίτια της Λευκοπηγής, όπου τραγουδούν διάφορα λαζαριάτικα τραγούδια ανάλογα με την επιθυμία του κάθε νοικοκύρη, ενώ η νοικοκυρά βάζει από ένα άσπρο αυγό στο καλάθι των Λαζαρίνων .



Όταν τελειώσουν, γύρω στις 4:30 το απόγευμα, όλα τα μπλίκια των λαζαρίνων μαζεύονται στην πλατεία όπου στήνεται ο τρανός χορός (Λαζαριάτικος) με λαζαριάτικα τραγούδια.



Στην πλατεία υπάρχουν στρωμένα τραπέζια με λαζαριάτικες πίτες, κρασιά και εδέσματα που προσφέρονται για όλο τον κόσμο.

Παλιότερα, οι νέοι του χωριού και οι πεθερές διάλεγαν τις νύφες από τα κορίτσια , τις Λαζαρίνες, που χόρευαν στον τρανό χορό (νυφοδιαλέγματα).

Στη συνέχεια μετά τον τρανό χορό, οι Λαζαρίνες μοιράζουν τη λαζαρόπιτα στα δικά τους σπίτια και αφού ξεκουραστούν δίνουν ραντεβού για το βράδυ στο κονάκι για γλέντι με τραγούδια, παιχνίδια και χορό, μέχρι το πρωί.

ην παλιά Κέρκυρα, ένας άνθρωπος συνήθιζε να φορά μια κόκκινη μπλούζα, που έδενε στη μέση του με ένα κορδόνι από πολύχρωμες κορδέλες. Στα χέρια του κράταγε ένα κοντάρι στην κορυφή του οποίου υπήρχε ένα πρόσωπο, σκαλισμένο σε ξύλο, που παρίστανε το Λάζαρο. Επάνω στο κοντάρι είχε κρεμασμένα διάφορα στολίδια (ψεύτικα μαργαριτάρια, μαντήλια, κορδέλες, κούκλες κλπ). Μαζί του και δυο οργανοπαίχτες που τον συνόδευαν να πει τα Κάλαντα του Λαζάρου. Πήγαιναν λοιπόν στα σπίτια και τα μαγαζιά και εισέπρατταν χρήματα.



Απαραιτήτως όλοι αγόραζαν κάτι από αυτά που είχε κρεμασμένα στο κοντάρι, αφού τα θεωρούσαν σαν φυλακτά, που κρέμαγαν στο προσκεφάλι τους.



Αργότερα το έθιμο συνεχίστηκε από ομάδες μουσικών και από παιδιά, που έπαιζαν ή τραγουδούσαν αυτά τα κάλαντα. Το έθιμο σιγά σιγά ατόνησε και είχε ξεχαστεί. Αναβιώνει τα τελευταία χρόνια από το Φορέα Κορφιάτικης Έκφρασης, στο Ιστορικό Κέντρο της πόλης μας, στις 11 το πρωί του Σαββάτου του Λαζάρου.



Ακολουθεί μια από τις πολλές εκδοχές αυτών των καλάντων, όπως τα τραγουδούν ακόμη και σήμερα στο χωριό Επίσκεψη:



Με τον ορισμό λόγο να πούμε και το Λάζαρο να διηγηθούμε

Καλησπέρα σας καλή βραδία, ήρθε ο Λάζαρος με τα Βαϊα

Αν κοιμόσαστε να ασκωθείτε και αν κάθεστε ν' αφρικαστείτε.

Αγρικήσατε μεγάλο θαύμα, όπου έγινε δαιμόνων τραύμα.



Πήγεν ο Χριστός στη Βηθανία διότι εκεί ήταν πολύ απιστία.

Όσοι έμαθαν τον ερχομό του, όλοι τρέξανε στον ορισμό του.

Όλοι τρέξανε μικροί, μεγάλοι, όλοι Χριστιανοί Εβραίοι κι άλλοι

Καβαλίκεψε εις πώλου όνο, έτσι έμελλε τούτο το χρόνο

Και τα νήπια παιδιά Εβραίων, δια την πομπή των Ιουδαίων.

Άλλοι έκοβαν κλάδους και Βάϊα, συντηνέχοντες τα λόγια τα Άγια.



Άλλοι έλεγαν ευλογημένος ο ερχόμενος και κηρυγμένος.

Τότε ο Χριστός εμπρός κινάει και ο λαός τον ακλουθάει.

Τότε τρέξανε Μάρθα, Μαρία, γιατί ήτανε μεγάλη χρεία.

Πού είναι ο Λάζαρος, πού είν' ο αδερφός μου, πού είν' ο φίλος μου και ξάδερφός μου;



Λέγουν Λάζαρος είν' πεθαμένος, τετραήμερος στη γη θαμμένος.

Λέγει πάμετε να τον ιδούμε και στον τάφο του να λυπηθούμε.

Πάτησε ο Χριστός στην πλάκα επάνω, «Δεύρο Λάζαρε, σήκω επάνω».

Κι ώ του θαύματος η γη εταράχθη και ο Λάζαρος ορθός εστάθη.



Πού ήσουν Λάζαρε, πού'σαι αδερφέ μου, πού ήσουν φίλε μου και γνώριμέ μου;

Δώστε μου να πιω λίγο νεράκι, τι είν' το στόμα μου πικρό φαρμάκι.

Είν' τ' αχείλι μου είν' μαραμένο και από τη γη φαρμακωμένο.

Δώστε μου να πιω να σας μιλήσω και το θάνατο να λησμονήσω.

Ήμουνα βαθιά στη γη θαμμένος και με τους νεκρούς ανταμωμένος.

Τι είν' ο θάνατος που περιμένει κάθε άνθρωπο στην Οικουμένη.



Τώρα ευχόμεθα καλήν υγεία, Καλή Ανάσταση και ευτυχία.

Πηγές: Γιαγιά Κατίνα, www.matia.gr, www.amen.gr. 

Reiki 靈氣 Healing: What is REIKI (靈氣)?

Reiki 靈氣 Healing: What is REIKI (靈氣)?: Reiki is a Japanese term. 「靈 <rei> means something mysterious, ethereal, transcendental  and sacred.「氣 <ki> means the atmosphe...

http://reikienergyhealer.blogspot.co.uk/

Πες το μου και αυτό...

ΑΝΘΡΩΠΙΑ ΕΚ ΠΕΡΙΤΡΟΠΗΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ, ΦΙΛΙΑ A LA CART, ΑΠΟΨΗ ΜΕΤΟ ΚΙΛΟ, ΓΝΩΜΗ ΜΕ ΤΑ ΚΑΝΤΑΡΙΑ, ΑΓΑΠΗ ΜΟΝΟ ΣΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΜΕ ΔΡΑΚΟΥΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΑΣΗ ΜΕ ΤΟ ΦΛΟΓΟΒΟΛΟ. ΡΕ ΠΑΙΔΕΣ ΜΗΠΩΣ ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΡΕΙ ΛΑΘΟΣ ΔΡΟΜΟ???

Εξομολογητικά Ακούσματα ....

Να ανάβω τσιγάρο και μέσα από τον καπνό του να σε βλέπω, να με πλησιάζεις και να με περιτριγυρίζεις σαν τον δολοφόνο που θέλει να ρίξει τη χαριστική βολή... μη φοβάσαι μάτια μου κάντο βλέπεις χαμογελάω... άσε μου μια ανάσα ακόμα για την τελευταία ρουφηξιά... όμως μη κλάψεις χαμογέλα και εσύ,γιατί εσύ και εγώ μοιάζουμε... σε έχω ήδη σκοτώσει...

Να σε βλέπω μέσα από τον παροξυσμό της έλξης να παρακαλάς για οίκτο ή τουλάχιστον για μια ματιά, αλλού να γυρνάω το βλέμμα και να καταλήγεις να σέρνεσαι να ακουμπήσεις μια χαραμάδα στην ηδονή μου, συγνώμη να ζητάς και να μην υπάρχει.... να αγγίζεις και να μην ακουμπάς... εκδίκηση το λένε.. όχι δεν είναι εκδίκηση, δεν μπορείς να εκδικηθείς τον εαυτό σου...

 

Σου έκρυψα την αλήθεια για να μην τη μάθεις, δεν ήθελα να σε διαλύσω, δεν θα μπορούσα να το κάνω... κατέληξα όμως πως η πληρωμή σου θα είναι αυτή... να είσαι απών από τα πάντα μου, από το κορμί μου, τη ζωή μου, το δάκρυ μου το γέλιο μου, τη φωνή μου, το βλέμμα μου που τόσο αγαπούσες... απών γιατί έτσι αξίζει η χαριστική βολή μάτια μου...

Λύτρωση ο χορός, έχεις δει πως γυρνάνε στη φωτιά οι πεταλούδες της νύχτας? Έτσι μέχρι να καούν, δε με νοιάζει ποτέ δε με ένοιαζε, ένα βράδυ θυμάμαι σε ρώτησα " πες μου τι άλλο φοβάσαι και θα γίνω" μου απάντησες ότι θες... Έγινα χτες λοιπόν... ακουγόταν τούτος ο ρυθμός και τώρα αυτός ακούγεται... πως είναι λοιπόν το χτες όταν τραγουδά... πως?? 

   

Εγώ ή Εσύ? ή Μήπως Εσύ? ή Μήπως Εγώ?

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ: Άγνωστοι που μοιάζουν σαν μια σταγόνα νερό (photo)

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Ο φωτογράφος Francois Brunelle έχει αφιερώσει τα τελευταία 12 χρόνια ταξιδεύοντας σε όλο τον κόσμο και αναζητώντας εντελώς άγνωστους ανθρώπους που παρουσιάζουν εκπληκτική ομοιότητα μεταξύ τους.


Αξίζει να σημειωθεί πως οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν ούτε καν μακρινή συγγένεια.

Δείτε παραπάνω τις απίστευτες φωτογραφίες..

Πηγή: http://www.newsbomb.gr/

Αρπίλης σήμερα...

Καλημέρα και καλό μας μήνα!!! Πρωταπριλιά ε??? Δηλαδή σήμερα αν πούμε ψέμματα δεν πιάνει έτσι??? Ή μήπως αν δεν υπήρχανε τα ψέμματα πόση αλήθεια θα αντέχαμε καθημερινά? και πως? Αν σήμερα κάναμε την διαφορά και λέγαμε αλήθειες??? Πάντως αλήτικα σκεπτόμενη πάντα θα σας αφιερώσω δυο από τα αγαπημένα τραγούδια για την σημερινή ημέρα ...