Γιατί τα τραγούδια της Κυριακής έχουν άλλη γλύκα..

Βάρα νταγερέ, βάρα νταγερέ

να πλαντάξει ο πόνος μου μωρέ

γύπας η αγάπη και μου τρώει την καρδιά

σβήνω σαν ανθός στην αμμουδιά

Άσπρα βότσαλα στον ήλιο

και στη θάλασσα

την καρδιά μου

κυριακάτικα την χάλασα




Γύφτισσα τύχη, πες μου τι με σώνει

το απομεσήμερο για δες, ζυγώνει

Γύφτισσα μέρα, στο γυμνό κορμί σου

στην αμμουδιά να κυλιστώ μαζί σου

Ατέρμονες Ψυχές...

Ζωές που πορεύτηκαν στο πριν, σε πείσμα νέων καιρών και σε ποιήματα αχάριστων ποιητών…
Ψυχές που χάθηκαν σε Ωκεανούς και βγήκαν σε αφιλόξενα Νησιά παρασυρμένες από τις Σειρήνες, κυνηγημένες από την Αγάπη λες και είχαν Κατάρα από Θεούς και Ανθρώπους, χωρίς να ξαποστάσουν και Εκείνος ένιωθε πως δεν χωρούσε πουθενά, παρακαλούσε τους Θεούς να τον αφήσουν να σβήσει ήσυχα αλλά Εκείνοι δεν τον άκουγαν, παρακαλούσε τις Μούσες να σβήσουν από την Ψυχή του τον πόνο της έλλειψης αλλά Εκείνες δεν του έδιναν Σημασία. Οι Μέρες περνούσαν, οι Μήνες, οι Εποχές, τα Χρόνια, οι Αιώνες… γύριζε Πόλεις, Χωριά, Κράτη, Ηπείρους, στο διάβα του έβρισκε Ανθρώπους που γεννιόντουσαν, μεγάλωναν, πέθαιναν, Εκείνος όμως έμενε πάντα Νέος και πάντα Μόνος…

Άνθρωποι με ανθρωπιά και ημερομηνία λήξης.

Είναι ώρες και φορές που ένας τίτλος μιλάει από μόνος του και τα λέει όλα, σε αυτό συμφωνούμε τουλάχιστον το 90% των ανθρώπων.

Επίσης το 90% του εναπομείναντος 10 % αφήνει και ένα παραθυράκι για διάλογο με αποτέλεσμα την κραυγαλέα διάψευση. Το υπόλοιπο 10% διαπιστώνει καθημερινά πως το εργοστάσιο παραγωγής ανθρωπιάς έχει κηρύξει παύση εργασιών.